Goðasteinn - 01.06.1983, Qupperneq 62

Það var byrjað að kenna okkur að þekkja stafina þeg-
ar við vorum 5 ára. Ekkert stafrófskver var til á heim-
ilinu og mjög lítið af bókum annað en húslestrarbækur,
Vídalínspostilla, Stúrmshugvekjur, bænakver, sálmabæk-
ur, Passíusálmar og Nýja Testamenti, allar með gotnesku
letri. Var mér, og ég held öllum eldri börnum, kennt að
stafa í hugvekjunum. Það var gömul kona í heimilinu
sem kenndi okkur að þekkja stafina og læra að lesa.
Aðrar námsgreinar voru ekki nefndar. Þegar við vorum
orðin 9—10 ára, vorum við látin byrja að læra Kverið.
Var okkur sett fyrir, sagt hvað mikið við áttum að læra
á dag, fyrst hálf blaðsíða eða minna og svo heil blað-
síða þegar fram í sótti og betur fór að ganga. Var það
létt verk fyrir börn sem áttu hægt með að læra, en fyrir
tornæm börn hefur þetta víst verið nóg. Mest áhersla
var lögð á að lært væri orðrétt og kunnað vel en lítið átt
við að skýra það sem lært var, það átti presturinn að
gera. Skal ég skjóta hér inn í dálitlum kafla um viðskipti
mín og prestanna á þeim árum:
Fyrsti presturinn sem ég man eftir hét sr. Björn Þor-
valdsson, mikill barnavinur og hestavinur en nokkuð
hneigður til vínnautnar og þá stundum nokkuð óvæginn
við náungann. En aldrei hafði hann drukkið ef hann átti
að sinna embættisverkum, hvorki á sunnudögum né við
aukaverk. Fyrstu kynni mín af séra Birni voru þau sem
nú skal greina: Pað var við húsvitjun. Ég hef verið 7
eða 8 ára. Prestur var með dálítið kver sem hann lét mig
lesa í. Opnaði hann kverið og benti með vísifingri á hvar
ég átti að byrja. Fingurinn var stór og tók yfir margar
línur, sýndist mér, svo ég var í vandræðum, hvar ég ætti
að byrja og var víst kominn að því að gefast upp. En
prestur varð þá svo góður við mig að ég gat byrjað þar
sem mér sýndist líklegast. En ekki varð lesturinn langur,
því ekki var ég búinn með nema tvær eða þrjár línur,
þegar prestur klappar á herðarnar á mér og segir:
„Hættu, hættu. Þú lest betur en ég.“ Eftir það gat ég
60
Goðasteinn