Goðasteinn - 01.06.1983, Blaðsíða 63

ókvíðinn lesið hjá honum þegar hann húsvitjaði þau fáu
ár sem hann átti þá eftir ólifuð.
Næsti prestur sem ég kynntist var séra Hannes Step-
hensen prestur í Fljótshlíðarþingum. Þá var ég 12 ára
og var þá búinn að læra Kverið, það er að segja allt nema
smáa stílinn. Pað hefur víst verið Balle kverið. Prestur
vildi að ég lærði líka smáa stílinn og ekki nóg með það,
hann skipaði mér að læra Biblíusögur að auki, og var
ég síst þakklátur fyrir þær ráðstafanir til að byrja með.
En svo varð ég allvel ánægður þegar fram í sótti, því í
Biblíusögunum voru margar sögur sem gaman var að
lesa.
Séra Hannes þjónaði hér aðeins eitt ár, eða þangað til
prestakallið var veitt. Pá kom séra Sveinbjörn Guð-
mundsson — 1875, dáinn 1885 —. Hann fermdi mig. Vet-
urinn eftir að ég var fermdur, bauð prestur föður mínum
að taka mig mánaðartíma til þess að kenna mér skrift
og reikning. Var ég réttan mánuð hjá pi'esti, og kenndi
sonur hans, Jón, mér skrift og reikning og lítið eitt í
landafræði. Hafði ég ekki fyrri reynt að draga til stafs
né að leggja saman 1 og 2, og því síður hafði ég lesið
landafræði, þá bók hafði ég ekki séð fyrri. Þessi mán-
aðartími var eini tíminn sem ég naut nokkurrar kennslu
í þeim fræðigreinum sem ég hefi nefnt, eða með öðrum
orðum, mín eina skólavera.
Ekki var nein föst regla um það hvað langur tími
var ætlaður til lærdóms á dag, við áttum að læra það
sem okkur var sett fyrir „í dag," en hvort við lukum
því á lengri eða skemmri tíma var ekki ákveðið, en
heldur mun þó hafa verið hert á okkur að vera ekki
mjög lengi, og víst er um það að hrósað var okkur þegar
við vorum fljót að læra. Við áttum að læra í fjósinu,
því ekki var annar hentugur staður til þess, þar var
hlýjast og fæst sem truflaði.
Eins og áður er tekið fram, var fátt af bókum á heim-
ilinu og þessvegna um litla fræðslu að tala á því sviði.
Goðasteinn
61