Goðasteinn - 01.06.1986, Síða 46

Óðara en varði vorum við komin uppá móts við Slaghól og þar
tekur við Tjörfastaðaland. Landsvæðið frá Stóruvallalæk og niður
að Akurgörðum var og er enn i dag kallað Stóruvallaheiði, þó Bjalli
og Tjörfastaðir eigi mikinn hluta þess. Það var að vestan við Stóru-
velli, kirkjustaðinn, sem nú var örfokaland, nema heiðin. Bærinn
var fluttur út að læknum. Þar bjuggu lengi Guðjón og Guðbrandur.
Síðustu ábúendur á Stóruvöllum voru Sigriður, dóttir Guðjóns og
Páli Jónsson frá Ægisíðu. Þau gerðu garðinn frægan, eignuðust 6
dætur og 6 syni, allt myndarfólk. Og foreldrar hennar voru hjá
þeim til hinstu stundar. Maður gæti nú haldið að sveitarsjóðurinn
hefði fengið skell, nei ekki aldeilis, þau fóru ekki fram á það, enda
þótt þau hefðu ekkert fengið, fremur en farið hefðu til fjandans og
beðið hann að gefa Biblíuna.
Við héldum nú áfram yfir Stóruvallalæk hjá Borgarbæli og upp
Fellsmúlaheiði, með túngörðum Fellsmúla og Króktúns, og svo yfir
lækinn þar sem hann kemur undan hrauninu rétt vestan við Skarð.
Við fórum austur fyrir bæ og kirkju, sprett var af hrossunum og
reiðtygi látin á kirkjugarð, sem hlaðinn er úr grjóti. Það var mikill
fjöldi fólks við kirkju, enda átti að ferma. Margt fólk var komið í
kirkju er við komum inn. Mamma settist á bekk innarlega og við
krakkar. Pabbi settist við altarishornið norðanmegin, það var hefð-
bundinn staður Galtalækjarmanna, en Skarðverja sunnan megin.
Ég fór frá mömmu og krökkunum og tróð mér við altarishornið hjá
pabba til að sjá og heyra þegar prestur var að ferma.
Börnin voru mörg sem fermd voru þennan hvítasunnudag. Þau
grétu, já hágrétu flest, þó aðallega stúlkurnar. Ég var alveg
undrandi, það lá við að ég færi að gráta líka. Margt var fallegt að
sjá í kirkjunni, glitrandi ljósahjálmar, gylltir ljósastjakar með
logandi kertum og altaristaflan, sú fegursta sem ég hafði séð um
mína daga, kvöldmáltíðin. Undrun mín var mikil er ég sá klæðnað
prestsins í svörtu pilsi að ég hélt, og gylltan kross á baki. Séra
Ófeigur var elskaður og virtur af sóknarbörnum sínum bæði á
Landinu og ekki síður í Holtonum. Orð hans máttu sín mikils á
æðstu stöðum þjóðfélagsins, það fékk ég að reyna á raunastund,
blessuð sé hans minning.
Séra Ófeigur hélt langar ræður, og áttu blessaðir gömlu karlarnir
44
Goðasteinn