Goðasteinn - 01.06.1986, Blaðsíða 61

naumast heim við svo búið, og var þó auðvitað gagnkunnugur
leiðinni. Fékk hann þvi lánaða lukt i Þrándarholti og komst við það
heim.
Morguninn eftir gaf á að líta. Jörð var öll biksvört af ösku. Ekki
var lagið þykkt, en þó svo, að vel var sporrækt. Ég var sendur um
morguninn fram að Þrándarholti með luktina, og man ég hvað ég
hafði gaman af að setja hana niður hér og þar á leiðinni og sjá
hringmyndað farið í öskunni.
Þennan dag komu nokkrir bændur á bæinn á heimleið úr
kaupstaðarferðinni. Voru þeir ærið dökkir í framan. Man ég
sérstaklega eftir Páli Lýðssyni hreppstjóra í Hlið, hversu svartur
hann var af öskunni.
Nú var öskufallið allmiklu minna en um nóttina, en þó hvergi
nærri horfið að fullu. Var mikið mistur í lofti, svo að naumast var
lesbjart, og var þó sólskin og eftirminnilegt að sjá sólskin í svörtum
öskumekkinum. Sönnuðust þar greinilega orð Völuspár „svört
verða sólskin” því að þennan dag sýndist sólskinið svart, enda getur
Sigurður Nordal þess í riti sínu um Völuspá, að þá hefði hann skilið
þessi orð kvæðisins, er hann sá sólskin í öskukafinu frá Kötlu 1918
og væri þetta eitt af því sem sýndi, að Völuspá væri ort á íslandi;
hefði höfundur sýnilega séð öskufall og eldgos.
Síðar um haustið féll aska að nýju, nokkru minni þó en fyrra
skiptið. Var þá snjór á jörð; varð hann grásvartur af öskunni og
miður álitlegur, einkum er þiðna tók skömmu síðar og askan lá á
snjónum í dökkgráum flygsum.
Talsverður órói greip skepnur, einkum hesta. Undu sumir illa i
högum og lögðu jafnvel í strok. Þó að einkennilegt megi virðast,
virtust sumir helst sækja í átt til eldstöðvanna. Vöru þess dæmi, að
heimavanir hestar utan Þjórsár kæmust austur í Rangárvallasýslu.
Goðasteinn
59