Úrval - 01.02.1981, Síða 44

42
fárra sekúndna fresti virtust beinlínis
sjá til þess að báturinn færðist ekkert
úr stað. Að lokum voru þeir þó
komnir það nálægt ströndinni að
aðeins vantaði steinsnar upp á að þeir
næðu þangað. Þá fór kanóinn að
berast aftur á bak þeim til mikillar
hrellingar. Brant vissi ekki til hvaða
ráða grípa skyldi. I um tíu metra
fjarlægð sá hann kanó Van Hansen og
Lane Potter, en þeir voru tveir sterk-
byggðustu skátarnir. Hann gerði ráð
fyrir að þeim myndi takast að ná
ströndinni, en handleggsvöðvar hans
sjálfs voru orðnir svo aumir og
þreyttir að honum var með öllu
ómögulegt að róa lengur. ,,Kim,”
kallaði hann, ,,við verðum að snúa
honum og fara til baka.
Sú aðgerð var einstaklega
hættuleg. Ef þeim tækist ekki að snúa
bátnum millialdna,myndi hliðaralda
hvolfa honum. En þetta var þeirra
eina von. „Núna!” öskraðiKim, reri
eins og óður maður réttsælis í
skutnum, meðan Brant reri rangsælis
í stefninu með sama æðisgengna
hraðanum. Kanóinn kastaðist til og
frá, en einmitt á réttu andartaki rétti
hann sig af.
Á samri stundu var báturinn
kominn upp á öldutoppana og barst
nú með vindinum í áttina til strandar
hinum megin. Ákvörðun Brants hafði
verið sú rétta. Með því að láta sig
berast með vindinum, bárust þeir á
15 mínútum þá vegalengd sem þeir
með erfiðum róðri höfðu komist á
einni klukkustund. Nú var eins og
ströndin kæmi siglandi hraðbyri á
móti þeim. Áður en þeir náðu að
hægja á kanóinum, skall báturinn
upp á ströndina með miklum dynk.
Þeim hafði tekist það.
Þegar drengirnir voru að draga
kanóinn upp bakkann, kom maður
sem varí nærliggjandi tjaldi þar að og
spurði: „Áttuð þið í erfíðleikum
þarna úti?”
,Já, vissulega,” svaraði Kim og
leit upp. Þá galopnaði hann
munninn í forundran og hrópaði:
„Þetta erþjálfarinn!”
Inn íhringiðuna
Fyrir einskæra tilviljun hafði kanó
þeirra Kims og Brants borist upp á
Moose Creek ströndina, þar sem
tjaldstæði Darrel Gibbons og Sam
Christiansen, þeirra eigin kennara
var! Á meðan Kim og Brant ornuðu
sér við varðeldinn, sögðu þeir
kennurum sínum frá drengjunum í
hinu kanóunum.
Hjarta Sams herptist saman þegar
hann heyrði að Daren og Darris
höfðu þegar verið eina klukkustund 1
vatninu. Þá sáu þeir úti á vatninu
rauðan kanó með þremur
manneskjum innanborðs og einn út-
byrðis sem hékkí borðstokknum. Það
þýddi að öðrum kanó hafði hvolft.
Skyndilega hvolfdi rauða kanóinum
einnig og nú vom allir fjórir í
vatninu.
Sam leit á Darrel. Nú mátti enginn
tími fara til spillis. Eftir að hafa
bundið tvo kanóa saman til þess að
auka stöðugleikann, stukku þeir um
borð og hófu æðisgenginn róður inn í
hringiðuna.
Foringi hópsins, Layne Reynolds,
og félagi hans, John Bis'hoff, höfðu í
rólegheitunum látið berast með
straumnum og verið að leika sér
með rafmagnsfiskileitartæki, þegar
stormurinn skall á. Hvor mannanna
vó yfír 100 kíló, þannig að bátur
þeirra risti djúpt frá upphafi. Það leið
því ekki á löngu áður en bátur þeirra
fylltist af vatni og þeir vom báðir
komnir útbyrðis.
Skátadrengirnir ungu, David
Bishoff og Wade Singleton, vom
þarna rétt hjá, og drengjunum
tveimur tókst að stýra kanó sínum
þangað sem Reynolds og Bishoff
svömluðu í vatninu. Layne tókst að fá
John til að hanga í reipi sem hékk
aftan úr bát drengjanna og fór síðan
sjálfur að miðjum bát, þar sem