Úrval - 01.12.1979, Qupperneq 42

40
ÚRVAL
þegar farinn að hugsa lengra. Hann
staðhæfði, en þð í spurnartón, að
honum væri líka illt í handleggjun-
um.
,,Já,” sagði hún. ,,Hægri hand-
leggurinn er brotinn og olnboginn úr
lið. Og —Jim — vinstri handleggur-
inn er af — fyrir neðan olnboga. ’ ’
,, Hj álpaðu mér að setj ast u pp. ”
,,Þú mátt ekki setjast upp. Ég á
eftir að segja þér fleira. ’ ’
* ,,Nú, komdu því þá út úr þér. ”
Tárin streymdu nú niður báðar
kinnar hjúkrunarkonunnar.
,,Það varð að taka af þér báða
fæturna um mið læri. Og félagi þinn
dó.”
I HÁLFAN MÁNUÐ var Jim milli
heims og helju. Eftir það var flogið
með hann til Japan og þaðan til
Bandaríkjanna. Hann kom á
Fitzsimons General Hospital í Denver
21. október.
Brunotte var einn af þeim fyrstu,
sem komu aftur frá Vietnam eftir að
hafa misst þrjá útlimi. Hann var
þegar í stað tekinn til endurhæfíngar,
og settir á hann gerfilimir, svo-
kallaðir „stubbar”. Þeir voru erfíðir í
meðförum og þreytandi. en sjúkra-
þjálfari Brunottes, David Guy,
lautínant, gaf honum engin grið. Eitt
sinn er þeir voru að ljúka við erfiða
gönguæfingu, var Jim öllum lokið.
,.Dave,” sagði hann, ,,Ég get ekki
stigið eitt skref í viðbót á þessu
andskotans drasli.”
,Jú, góði, þú getur það. Nú
gengur þú til baka, alla leiðina að
hjólastólnum.”
Um leið ogjim hrökklaðist af stað
aftur undir miskunnarlausri stjórn
sjúkraliðans, sagði hann. ,,Ég skal
segja þér, sir — það er mér sérstök
ánægja að ávarpa þig sem sir. ' ’
,,Því þáþað?”
,,Vegna þess að heima eigum við
verulega andstyggilegan sankti bern-
hard sem heitir Sir. ’ ’
„Meðan ég man, Brunotte, þegar
VILJIAF STÁLI
41
þú ert kominn að hjólastólnum áttu
að snúa við og ganga upp á stofuna
þína.”
Og Jim gerði það. 1. ágúst 1969
kvaddi starfsliðið á Fitzsimons hann
með stolti.
Jim sneri aftur heim til Chicago og
þótti gott að vera aftur kominn til
föður síns, sem nú var orðinn ekkju-
maður. Ennþá betra þótt honum að
komast að því, að starflð hans í
Amerícan Drape Master beið hans
eins og ekkert hefði í skorist. En ekki
leið á löngu, áður en víðáttuþörf
þeirra feðga varð öllu öðru yfirsterkari
og þeir keyptu fjögra hektara smábýli
í Wisconsin, við Mississippi. En
rakinn átti illa við meiðsli Jims, og
hann varð að fara aftur til Fitzsimon
Hospital í janúar 1970. Hægri
olnboginn var orðinn fastur. Hann
gat ekki beygt handlegginn. Ef hann
missti afnotin af þessum handlegg,
væri illa fyrir honum komið.
,,Það var ekkert almennilegt
fordæmi fyrir svona uppskurði,”
sagði Jim. ,,En Jerry Morris, majór,
skar upp á mér handlegginn og fjar-
lægði beinmyndun, sem hafði stöðv-
að liðinn, svo ég gat beygt olnbogann
aftur. Og það get ég sagt ykkur, að ég
blessa þann mann á hverjum einasta
degi æ síðan.”
Meðan hann var að ná sér eftir
þessa aðgerð, sneri hann sér aftur að
sínu mesta hjartans máli — hesta-
mennsku. Fyrst teiknaði hann laus-
lega hugmynd að hnakk með sætis-
belti. I staðinn fyrir ístöð hugsaði
hann sér tvo sérsaumaða poka, sinn
hvorum meginn á hnakknum, fyrir
lærastubbana. William Conway,
söðlasmiður í Littleton í Colorado tók
að sér að smíða þennan hnakk eftir
hugmyndum Jims, og hnakkurinn —
ásamt fágætu samkomulagi Brunottes
við hesta — varð til þess að nú gat
hann aftur riðið með þeim glæsibrag,
að frábært þótti.
Næstu mánuðina tók hann þátt í
hverri hestasýningunni eftir aðra á
hryssu, sem hann keypti af kunningja
sínum — hún hét CanCan. Einnig
sýndi hann reiðlistir sínar til ágóða
fyrir fatlaða. Svo tók hann starf sem
eftirlitsmaður á 1200 hektara búgarði
utan við Denver. Þar var kofi, sem
hann hafði til afnota fyrir sjálfan sig,
og hann hafði aðstöðu til að ala upp
og temja sína eigin hesta. Smám
saman kom hann sér upp þrem
hestum I viðbót og fór að temja þá,
en þessi aukna vinna, að hugsa um
fjóra hesta — temja, fóðra, hýsa,
moka undan þeim og girða fyrir þá,
vargífurlegt álag.
Um þetta leyti gerðist nokkuð, sem
markaði þáttaskil. Tom hringdi til
sonar síns og kvaðst vera á leiðinni til
hans, og með honum væri 19 ára
sonur vinar hans, sem frá blautu
barnsbeini hafði þjáðst af heila-
lömun. Jerry Schultz hafði ekki lært
að ganga fyrr en hann var sjö ára, og
hafði verið í stöðugri sjúkra’þjálfun
síðan. Samt átti hann mjög erfltt með
að stjórna hreyfingum sínum. ,,Þessa
stundina” sagði Tim, „hefur endur-