Úrval - 01.12.1979, Blaðsíða 123

DA UÐINN f HEILANUM
121
himnunni, sem meira eða minna
fylgdi hauskúpubitanum. Loks var
hún líka laus frá nema á ofur-
lítilli taug, vafín í vætta grisju og
klemmd til hliðar. Nú var börkurinn
loks sýnilegur, ostrugrár og bleikur á
yfirborðinu og næstum svartur ofan í
skorunum. Klukkan: 9-45.
Neðst í opinu lá æxlið. Það var ofíð
með bláæðum eins og heilinn í kring
en samt skar það sig greinilega frá,
dekkra og sléttara, greinilegaa
aðskotahlutur í sínu umhverfí.
,,Ókei,” sagði bossinn, þegar
heilanum hafði verið hagrætt þannig
að æxlið lá vel við. ,,Ég sé ekki ástæðu
til að ætla annað en við náum
þessu.”
Það sem fyrst þarf að huga að þegar
heilaæxli er fjarlægt, er blóðað-
streymið. Þau eru yfirleitt mjög æða-
rík og það getur valdið mikilli
blæðingu að opna þau. En þegar
helstu aðleiðsluæðum hefur verið
lokað, er æxlið orðið viðráðanlegt.
Brockman þreifaði fyrir sér allt í
kringum æxlið. Hann var að leita að
aðalæðunum.
Það var búið að skera svo mikið, að
læknarnir urðu að nota mikið sog-
stykkin til að geta unnið, fyrir
blóðrásinni. Allt í einu greip sogpípa
hluta af heilbrigðum heila og —
svupp — í gegn fór hann og beina
leið í sarpinn á eyðingarvélinni.
Honum yrði aldrei náð aftur. Þessi
heilbrigði vefur var langt frá því að
vera þýðingarmikill og enginn myndi
nokkurn tíma sakna hans. Enda var
Brockman ekki í sorgum: ,,Hver and-
skotinn,” sagði hann. „Þarna fóru
píanótímarnir!
Allir fóru að hlæja. En gleðin var
skammvinn, því nú flæktu þeir
saman sogpfpunum slnum, bossinn
og José: „Hvað er þetta José? Ertu
sofandi maður! Vert’ ekki fyrir mér!”
Klukkan tíu hafði Brockman lokað
fyrir streymið að æxlinu og skilið það
frá heilanum umhverfís með fyrir-
böndum úr líntrefjum. Honum var
runnin reiðin og samræðurnar við
borðið voru orðnar vinsamlegar,
næstum innilegar.
Hljóðin í skurðstofunni voru orðin
hljómræn og dáleiðandi. Snarkið í
ætingartækinu þegar það lokaði fyrir
vefí og æðar, flautukennt bíppið í
skermsjánni, suðið í loftræstingunni,
soginu, klirrið í tækjunum sem
snertust eins og hnífar og gafflar við
matarborð. Sífelld endurtekning, til-
breytingarlaus, en stöðugt í taktinum
eins og fúga.
Klukkan 10.15 voru þeir farnir að
taka æxlið. Fyrst notuðu þeir skurð-
hníf, síðan koparskeið. Brockman
braust inn í æxlið og gróf það út í
litlum, blóðugum sneiðurm, sem hann
lagði í sýnaglasið á tækjastandinum.
Að innan minnti æxlið á kökk af
símyljugrjónum. Klukkan 10.40 var
hálft æxlið komið í sýnaglasið og
afgangurinn hafði laumast upp í sog-
pípuna og bossinn var að fylla holið
með Sterispon, svampkenndu efni
sem flýtir fyrir að sár loki sér. Eftir fá-