Úrval - 01.12.1979, Qupperneq 41

VILJI AF STÁLI
ekki fara á hestbak framar. Það var
eitthvað að mænunni, sem gæti
versnað. Big Boy var seldur. En Jim
vildi ekki fara eftir fyrirmælum lækn-
anna, jafnvel ekki þótt fjölskyldan
flytti til Chicago. Hann notaði
peningana, sem hann átti að hafa
fyrir hádegismatnum til þess að
komast með strætó til hesthúsanna í
útjaðri borgarinnar, þar sem hann
fékk að ríða í skiptum fyrir að vinna í
hesthúsunum. Þegar kom upp í
menntaskóla kostaði hann hesta-
mennskuna með því að vinna í frítím-
um hjá American Drape Master —
efnalaug sem sérhæfði sig í tjalda-
hreinsun.
Þegar hann hafði lokið mennta- og
verslunarskólanámi, gerðist hann
framkvæmdastjóri Chicagodeildar
American Drape Master. Þegar
herkvaðningin kom, sagði hann föður
sínum að hann yrði að fara í læknis-
skoðun.
Tom Brunotte er stór og sterkur
fyrrverandi sjóliði, sem hélt uppi
lögum og reglu á bar einum í Chicago
með þrumandi rödd og safaríku orð-
bragði. Hann er harður af sér. En
hann hafði tekið þátt í einu stríði og
átti ekki aðra afkomendur en þennan
son. ,,Segðu þeim frá mænugallan-
um, og þá verður þú kominn heim
fyrir kvöldmat,” sagði hann.
Um kvöldmatinn spurði hann:
„Fjögur F?”
,,Nei. Eitt A.”
Brunotte eldri lét út úr sér ósvikna
og kjarnmikla blótsyrðarunu.
39
„Sagðirðu þeim frá mænunni?”
spurði hann svo.
, Já. Þeir sögðust myndu setja mig
í skrifborðsvinnu.”
„Hvenær verðurðu þá kallaður
inn?”
,,Ég verð ekki kallaður inn,” sagði
Jim og bjóst nú við hinu versta. ,,Ég
vildi geta valið mér stað í hernum,
svo ég bauð mig fram sjálfur. I
herlögregluna.”
Hann var gerður að einkabílstjóra
fyrir ofursta. Hann kom til Nam
aðfararnótt 28. ágúst 1968. 1.
október sama ár voru þeir í reglu-
bundinni eftirlitsferð til afskekktrar
varðstöðvar, þegar jarðsprengja
sprakk undir bílnum þeirra. Það var
morguninn eftir, sem hjúkrunar-
konan sat við rúmið hans. Hann
rankaði allt í einu við sér, eins og
maður, sem vaknar snögglega.
,,Hei!” sagði hann. ,,Ég verð að
komast til varðstöðvarinnar.
,Jim,” sagði hjúkrunarkonan, og
reyndi að halda röddinni stöðugri.
,,Þú getur ekki farið.”
,,Það þýðirekki að segja mérþað.”
Svo litaðist hann ögn um í þessu
nýstárlega umhverfi. „Hvers vegna á
ég svona erfitt með að tala?”
,,Vegna þess að kjálkinn er brotinn
og þú ert nefbrotinn. Við urðum líka
að setja slöngu í hálsinn á þér svo þú
gætir andað. Og það er meira,” bætti
hún við, varfærnislega: ,,Þú hefur
misst annað augað.”
Hún þagnaði til að gefa hönum
tíma til að skilja þetta, en hann var