Úrval - 01.12.1979, Side 72

70
ÚRVAL
heldur forhertari og neitaði að taka á
móti presti er hann lá banaleguna.
„Mér þykir fróðlegt að vita hvað
verður um þann í næsta heimi, sem
deyr ósmurður,” sagði hann.
Heinrich Heine taldi það litlu skipta:
,,Guð mun fyrirgefa mér — það er
hans starf.
Margir hafa látið hið andlega sviðið
lönd og leið en haldið sig við lífshlut-
verk sitt fram í andlátið.
Málfræðingurinn Dominique
Bouhours sagði: ,,Ég er í þann mund
að deyja — eða ég er að deyja —
hvort tveggja má með réttu nota.”
,,Hvað er títt?” spurði ameríski
fjármálaritstjórinn og útgefandinn
Clarence Walker Barron.
Læknisfróðir menn hafa gert sér
glögga grein fyrir að hverju fór.
Skoski læknirinn George Combe
sagði: ,,Af núverandi tilfinningu
minni tel ég að ég sé að deyja — og
því er ég feginn.” Joseph Henry
Green, statfsbróðir hans, var heldur
stuttorðari. Hann hélt um púlsinn á
sér og sagði stutt og laggott.
„Stopp.”
G. K. Chesterton tók þetta sem
tveggja kosta völ: „Málið iiggur nú
ljóst fyrir. Valið stendur milli birtu og
myrkurs og hver verður að kjósa sér
stað.”
Göthe kaus: „Meira ljós! Meira ljós!”
sagði hann með áherslu. Carl Jung
hvíslaði að syni sínum: „Fljótur,
hjálpaðu mér fram úr. Mig langar að sjá
sólarlagið.” Rithöfundurinn O. Henry
bað um að birtan yrði aukin. „Ég vil
ekki fara heim í myrkri,” sagði hann.
Theodore Roosevelt kaus hið gagastæða:
„Slökkvið nú ljósin,” sagði hann.
Margir hafa kvatt þennan heiifs
með ánægju. „Nú kveð ég jörðina,
og það er nú gott,” á John Quincy
Adams að hafa sagt. Enginn veit,
hvert Thomas Alva Edison var í
rauninni að horfa, þegar hann horfði
út um gluggann og sagði: „Það er
sérlega fallegt þarna yfir frá. ”
Ameríski hermaðurinn og stjórn-
málamaðurinn Ethan Allen var
dálítið ónotalegur, þegar presturinn
sagði honum að englarnir biðu hans.
„Bíða min, segirðu? Nú, skrátta-
kornið, látum þá bara bíða.
Sumir hafa til hins síðasta haft
áhyggjur af þeirri ábyrgð, sem þeir
höfðu tekist á hendur. Sókrates var að
deyja af eitri, þegar hann lyfti
blæjunni frá andlitinu og sagði:
„Kríton, ég skulda Asklepíusi hana.
Viltu muna að greiða þá skuld? ’ ’
John Woolton, sem á sextándu öld
var biskup í Exeter, vildi ekki deyja
liggjandi. Hann lét hjálpa sét að