Úrval - 01.12.1979, Blaðsíða 76

74
andi trúr og húsbóndahollur. Hann
var matmaður í meira lagi, enda mat
hann vist sína mest eftir matar-
hæfinu. Hann var ánægður, ef hann
hafði sæmilega í sig og vildi heldur
fara annars á mis, enda tók hann
aldrei kaup um dagana í neinni vist.
Sóttust margir heldri menn eftir að
hafa hann fyrir vinnumann, þótti
þægilegt að grípa til hans á vetrardag,
þegar hestum varð eigi við komið, og
hafa hann til sendiferða og áburðar,
því hann gat borið þyngri byrðar í
ófærð en nokkur hestur. — Lengst
um var hann vinnumaður hjá síra Sig-
fúsi Finnssyni í Hofteigi á Jökuldal,
föður síra Sigbjarnar á Sandfelli í
Öræfum og Jóns silfursmiðs á Hrein-
stöðum í Hjaltastaðaþinghá. Eitt eða
fleiri ár var hann og vinnumaður hjá
Gunnlaugi presti Þórðarsyni á
Hallormsstað. —
Svo sagði mér Runólfur nokkur
Ásmundsson, greindur maður og
sannorður, er ólst upp á Hvanná á
Jökuldal, næsta bæ við Hofteig, um
það leyti sem Eiríkur var þar vinnu-
maður, að oft hefði Eiríkur, þegar
hann kom að Hranná, kvartað
undan því hve knöpp væri vistin í
Hofteigi og hann fengi lítið að borða,
enda varð margur til þess að gefa
honum bita, þar sem hann kom, og
var hann þá óbágur að taka til
hendinni fyrir þann, sem gaf, ef hann
þurfti einhvers við. — Hann þoldi
manna best sult og alla vosbúð, og
aldrei kól hann, þótt hann væri úti í
ÚRVAL
illviðrum og hörkum, — hversu sem
hann var lélega til fara.
Nokkrar sögur sagði Runólfur mér
af Eiríki þessum, og er þetta hið
helsta af þeim er ég man.
Einn vetur, er hann var f Hofteigi,
var hann sendur suður í Breiðdal í
skreiðarferð, færð var ill, svo að ekki
varð farið með hesta. Leiðin liggur
um heiði, sem kölluð er Þórsdals-
heiði, milli Skriðdals og Breiðdals.
Ekki segir af ferðum Eiríks fyrr en á
heimleið aftur; hann hafði þá 24
fjórðunga af skreið á bakinu og
hákarlsbeitu innan í. Lagði hann svo
á heiðina með byrði sína í verstu
færð, var það snemma vetrar rétt um
eða skömmu eftir veturnætur. Þegar á
fjallið kom, gjörði hinn versta
kafaldsbyl með fjúki og frosti, villtist
Eiríkur og vissi ekkert hvað hann fór,
gekk svo fram á nótt, og var hann þá
orðinn dasaður í ófærðinni og
illvirðrinu, tók því það ráð að láta
fyrir berast um nóttina, þar sem hann
var kominn; gróf sig sumpart í fönn
eða lét fenna yfir sig þangað til hann
var allur hulinn, sofnaði, en vaknaði
brátt aftur með hrolli og skreið úr
fönninni, en frostið var þá svo mikið
að föt hans stokkfrusu þegar. Hann
fór því aftur sem fljótast í snjóbyrgi
sitt og lét þar fyrir berast. Illviðrið
hélst í níu dægur með sömu hörku og
rofaði aldrei til, lá Eiríkur þarna í
fönninni allan þennan tíma matar-
laus og allslaus, því að ekki datt
honum í hug að fá sér bita af skreiðar-
byrði sinni, enda var hún í fönn. Á tí-