Úrval - 01.12.1979, Síða 30

28
fái tækifæri í lífinu. Eins og þú hefur
fengið.”
, Já, bara hann gæti orðið eins og
ég. En hann hefur aldrei fengið
tækifæri. Þessi náungi hefur verið
hnuplandi úr kirkjum síðan við
vorum sex ára. Hann meinar ekkert
illt með því. Hann þekkir ekkert
annað. Hvernig ætti hann annars að
lifa. Hann er eins skýr í kollinum og
stjarna á björtum degi. ’ ’
,,Þá gæti þetta verið síðasta tæki-
færið hans.”
,,Þetta er Bud Norton,” sagði
Archie.
,,Hvar býr hann?”
,,Hann býr hvergi. Eða öllu heldur
hann býr allsstaðar. Þú gætir alveg
eins reynt að finna ilminn af reyknum
í fyrradag. En hann fer með þýfið til
náunga i Larkin Street í Chelsea, að
nafni Pedlow.”
Næsta morgun tók ég mér bíl tii
Chelsea. Eina verslunin í Larkin
Street var PEDLOW & SYNIR;
HÚSGAGNAVERSLUN, STOFNAÐ
1881. I glugganum voru kerta-
stjakarnir okkar tveir og á þeim stóð:
„Ekta silfur 35 pund.”
Taugarnar brugðust mér. Var ekki
allt eins líklegt að maðurinn væri for-
hertur glæpamaður og réðist á mig?
Ég bað til heilags anda og fór inn. Á
móti mér tók daunn af gömlum hús-
gögnum, myglu og stöðnuðu lofti.
Lágvaxinn fölleitur maður kom innan
úr bakherbergi og dró fæturna í
hverju spori. Þegar hann sá prests-
búninginn minn, brosti hann og
ÚRVAL
sagði: ,,James Pedlow yður til
þjónustu, prestur minn.”
, ,Ég er að ná í kertastjakana þarna í
glugganum.”
,,Þér hafíð aðdáanlegan smekk það
get ég séð, séra minn, og ósvikið
fjárfiw/íZvit.” Hann lagði áherslur á
undarlegustu staði, þegar hann
talaði. ,,Hvar annars staðar íLondon
gætuð þér fengið tvo samstxða silfur-
kertastjaka eins og þessa, sannkallaða
forngripi, fyrir aðeins 35 pund?”
,,Ég er ekki kominn til að kaupa
þá, aðeins til að sækja þá. Þeim var
stolið úr okkar kirkju.
Fas hans breyttist þegar í stað.
„Hvað á þetta að þýða, ha? Eruð
þér lögga?”
„Lít ég útfyrirþað?”
Hann lyfti gleraugunum upp á
ennið og skoðaði mig frá hvirfli til
ilja. „Úr því þér spyrjið — já. Eruð
þér leynilögreglumaður?
Hvers konar hugarfar hafa svona
menn?” „Það vill svo til að ég er
rómversk kaþólskur prestur, Mr.
Pedlow.”
, Jæja, góði,” svaraði han. „Það er
nú eins og það er. En það veitir yður
ekkert tilkall til kertastjakanna
minna. Ég keypti þá í góðri trú á
frjálsum markaði.”
„Það er ekki satt. Þú keyptir þá af
Bud Norton.”
Hann seig saman eins og óþekkur
skólastrákur. „Þetta er t fyrsta sinn í
20 ár að Bud Norton svíkur mig. ’ ’
„Hann gerði það ekki,” sagði ég.
„Ég fékk vísbendingu.” Glæpa-