Úrval - 01.12.1979, Qupperneq 35

,,SYNGDU FYRIR MIG ’ ’
33
langt norður af London. „Viljið þið
vera svo væn að taka skilaboð til
systur Mary Joseph,” sagði hún.
„Segið henni, að Hilda Kirby ætli að
heimsækja hana í kvöld .út af áríðandi
máli.”
Um leið og vinnutíma Kirby lauk
um kvöldið tók hún sér leigubíl til
tónlistarskólans til að hitta vinkonu
sína, systur Mary Joseph, sem er
kennari í raddþjálfun og kórstjórn.
Þær heilsuðust stuttlega, vinkon-
urnar, og nunnan sneri sér beint að
efninu: „Kirby,” sagðihún. ,,Hvaða
endemis vitleysu ætlarðu núna að
þvæla mér inní?”
„Mary J,” svaraði Kirby. „Er það
mögulegt að breyta litlum barna-
hópi, sem aldrei hefur hlotið neina
tónlistarþjálfun. i brúklegan kór, sem
getur haldið söngskemmtun eftir
þrjár vikur?”
„Það er mögulegt.” svaraði systir
Mary Joseph. „En ekki er það nú
mjög líklegt.”
„Guð blessi þig, MaryJ,” hrópaði
hjúkrunarkonan. „Ég vissi að þú
myndir ekki bregðast mér.
„Bíddu nú aðeiris við, vinkona,”
sagði nunnan og brá heldur í brún.
„Segðu mér meira. Það er ekki víst að
ég eigi blessun þína skilið.
Eftir tuttugu mínútur skildust vin-
konurnar úti fyrir tónlistarskólanum.
„Guð blessi þig, MaryJ,” endurtók
Kirby. „Við sjáumst þá á miðviku-
daginn klukkan þrjú. ”
„Heitir hvað?” spurði Freddie
vantrúaður, þegar Kirby skýrði þeim
frá málalokum, meðan Elizabeth varí
sinni daglegu meðferð næsta dag.
„Er hún karl eða kona þá? Hvernig
getur hún heitað Maryjoseph?”
„Hún er nunna, Freddie. Hún
kennir við einn besta tónlistarskóla í
Bretlandi. Kennslustundin hjá henni
kostar tvær gíneur. Og hún ætlar að
þjálfa ykkur — ókeypis.
„Vá!” skaut Hermie inn í. Hann
þekkti gildi shillinganna því mamma
hans átti stall á sunnudags-
markaðinum í Petticoat Lane. Hann
gekk svo fram fyrir skjöldu, ýtci til
hliðar nöidrinu í Freddie og sagði:
, ,Við göngum að því. ’ ’
Þar með var það útkljáð. Undir
frábærri leiðsögn systur Mary Joseph
æfðu börnin sig einu sinni á dag
meðan Elizabeth var í meðferð. Það
var bara eitt meiri háttar vandamál:
Hvernig átti að hafa hinn níu ára
g^mla Joseph með. Það var augijós-
lega ekki hægt að vísa honum frá, en
raddböndin í honum voru óvirk eftir
uppskurð.
,Joseph,” sagði nunnan, þegar
hún hafði um hríð virt fyrir sér
löngunaraugu hans, meðan hún var
að skipa hinum í hlutverkin sín. „Ég
held að Drottinn ætlist til þess að þú
hjálpir mér á mjög sérstakan hátt. Við
berum bæði sama nafn og hann vill
að þú vinnir alveg sérstaklega með
mér. Þú átt að sitja hjá mér og fletta
fyrir mig nótnablöðunum, meðan ég
spila á píanóið.
Eitt andartak var eins og augu
Josephs lýstu. Svo komu tárin fram í