Úrval - 01.12.1979, Blaðsíða 49

VEISTU EF VIN ÁTT .
47
Kóku til að skýra hið raunverulega
hlutverk hennar í lífi okkar. Tilvera
okkar varð samkenndari og auðugri af
því að hún var þarna. Börnin okkar,
sérstaklega óframfæma stúlkan, átti í
Kóku sínálægan vin til að hjúfra sig
upp að og hvísla að leyndarmálum
sínum. Það kom oft fyrir, að hún
kom sér ekki að því að taka utan um
mig eða mömmu sína eða trúa okkur
fyrir hugsunum sínum, en þess háttar
var aldrei til að dreifa gagnvart Kóku.
Snerting, líkamlegur ylur, ástúð og
endurgoldinn koss — allt mjög mikil-
vægt — lét Kóka í té hvenær sem var.
Þegar ég var lítill var alltaf allt fullt af
ömmum og öfum og frænkum og
frændum til að gera börnunum ljóst
að þau bjuggu við kærleika. A sinn
hátt kom Kóka börnunum mínum í
staðinn fyrir allan þennan ættboga,
sem var ekki lengur til að dreifa.
Þar sem við fórum, var Kóka með
okkur. Hún bjó með okkur í þremur
íbúðum og var með okkur þegar við
keyptum einbýlishús. Hún gekk með
okkur um akrana og meðfram
girðingunum þegar við keyptum býii.
Hún fór með okkur á sjóbaðstaði og
þúsund aðra staði. Hún stóð vörð um
börnin okkar frá því að þau fæddust,
fylgdist með þeim skríða og lét meira
að segja yfir sig ganga að þau neyddu
hana til að vera með þeim meðan þau
æfðu sig í tónlistarnáminu.
Kóka var fjörmikil megnið af
sínum 15 árum. Hún synti og hljóp á
eftir bílnum þegar ég ók yfir landar-
eignina til að höggva við eða tína
epli. Svo, fyrir um tveimur árum,
varð hún heyrnarlaus. Hún sýndi
engin önnur aldursmerki — var
grönn og vöðvamikil, og hljóp mikið
og feldurinn var glansandi. Við hjálp-
uðum henni í heyrnarleysinu með því
að kenna henni merkjakerfi. Þegar ég
hleypti henni út á kvöldin var það
henni merki um að koma inn aftur,
þegar við blikkuðum með útiljósinu,
En svo urðu afturlappirnar á henni
stífar. Hún varð að hætta að stökkva
gegnum bogann sem ég gerði með
handleggjunum. Ég varð að lyfta
henni upp í bílinn.
Hrörnunin hélt áfram. Bráðum
hafði hún ekki lengur stjórn á
blöðrunni ef hún var skilin eftir til
lengdar. Svo fór hún að eiga erfitt
með stigana, þótt hún heimtaði enn
að fá að koma upp á hverju kvöldi og
sofa í sama herbergi og við. Ég varð
að hjálpa henni. Þegar hún var svo
komin upp, varð hún þyrst eða þurfti
að komast út. Þetta endurtók sig æ
ofan í æ. Ég missti svefn. Loks þegar
okkur gat ekkert dottið í hug að gera
fyrir hana fleira á kvöldin, hélt hún
áfram að brölta á fætur og ýlfra. Hún
varð í yfirbraði eins og hún væri
smeyk. Var hana að dreyma? Var
farið að slá út í fyrir henni? Sá hún
sýnir?
Loks var ekki hægt að loka
augunum fyrir því lengur, hve illa var
komið fyrir henni. Vinir voru farnir
að hvísla í trúnaði: ,,Þú verður að láta
svæfa hana.”
Sú óumflýjanlega staðreynd var