Úrval - 01.12.1979, Qupperneq 50

48
ÚRVAL
mér áfall. Ég gat það ekki. Undir
lokin fðr ég að sofa í sófanum niðri af
því að hún gat ekki risið upp sjálf en
ýlfraði án afláts. Þá fór ég fram úr,
lyfti henni, hagræddi á henni aftur-
fótunum og hún haltraði um.
Skömmu seinna lagðist hún aftur
fyrir, og fljótlega fór aftur illa um
hana svo ég varð að lyfta henni enn á
ný. Margar nætur liðu án þess að ég
svæfi heilan svefn.
Sú tilhugsun að deyða hana var
óbærileg. Hver, spurði ég, getur
dæmt til dauða? Deyðum við aldraða
og lasburða? Nei. Að hverju leyti er
Kóka öðru vísi? Gamalt fólk getur
enn haft nokkra ánægju af lífinu. Því
ekki Kóka? Hver getur verið viss um
þetta? Allt var þetta vegna þess að ég
vissi, þegar öllu var á botninn hvolft,
að líf var ekkert sem ég gat gefíð eða
tekið.
’TThinn bóginn var eitthvað í sjálfs
míns huga, sem hrjáði mig. Var ég
kannski aðeins að syrgja sjálfan mig
— voru endalok Kóku kannski bara
áþreifanleg áminning um minn eigin
dauðleika? Var ég eins og Prufrock T.
S. Eliots að telja ævilengd mína með
teskeiðum — að minna sjálfan mig á
að ef ég hefði heppnina með mér ætti
ég tvær hundsævir ólifaðar?
Það var konan mín sem pantaði
tíma hjá dýralækninum. Þegar við
sögðum börnunum að við ætluðum
með Kóku til dýralæknisins, spurði
sonur okkar hvort ætti að svæfa hana.
,Já, ef ekkert annað er hægt að
gera,” svaraði ég. Morguninn, sem
ferðin þangað stóð fyrir dyrum,
spurði strákurinn hvort hann mætti
verða samferða áleiðis, hann væri að
fara í skólann. Ég játti því, en um leið
og ég lyfti Kóku upp í aftursætið tók
ég eftir því að hann gekk niður á
götuna.
„Ætlaðirðu ekki að sitja í?”
kallaði ég.
,,Ég er að hugsa um að ganga,”
svaraði hann.
Kóka hafði hingað til verið hrædd,
þegar við fórum með hana til dýra-
læknisins, og ég vildi ekki að það yrði
hennar síðasta geðshræring, svo ég
spurði dýralækninn hvort hann vildi
ekki koma út að bíl og gera þar það
sem nauðsynlegt væri. Flestir skilja
bara dýrin sín eftir, en það gat ég
ekki. Dýralæknirinn og undir
aðstoðarmaðurinn hans voru hryggir
og óstyrkir. Ég var þakklátur fyrir að
þeir skyldu ekki vera orðnir forhertir í
þessu. Ég sagði þeim að Kóka myndi
ekki bíta og að ég ætlaði að doka við
inni í biðstofunni. Ég gat ekki hugsað
mér að vera viðstaddur ef Kóka liti á
mig á dauðastundinni.
Dýralæknirinn gaf henni stóran
skammt af Sodium Pentothal, lyfinu,
sem mönnum er gefíð áður en þeir
eru svæfðir fyrir uppskurð. Ég kom
svo út og klappaði henni, meðan
dýralæknirinn hlustaði með pípunni
eftir því að hjartslátturinn hljóðnaði.
Bæði hann og aðstoðarmaðurinn tóku
þetta nærri sér. Ég neyddi mig til að
þakka þeim fyrir.
Ég hélt að ég hefði glatað hæfí-