Dúgvan - 01.12.1941, Page 15

DÚGVAN
111
Eg vilđi fegin í lofti blá
mær lætt í ljómanđi sangi;
men lier í visti eg verða má —
ein neyðar skuldbundin fangi.
Tað tíðam mær tó til ugga er,
tá mest eg sitið og stúri,
sjálvt lijartkipt, syngjandi rodd mín fer
við longsli úr mínum búri.
0, vallari lýð á kvæði ber,
kann benda tað kann teg froa;
Gud veit, tað er kanska síðstu ferð
tú hoyrir lívsfangan kvoða.
• l i
Tað berst mær fyri, í nátt eg skal
á ílog til lieimið mær liógar,
tí syngja vil eg eitt eymt farvæl,
tað kanska síðstu ferð ljóðar.
M. S. Viðstein týddi.