Dúgvan - 01.12.1941, Side 59

MEÐAN ROKKURIN SNURRAR
Eltir M. S. Viðstein.
Alva stóð við rokkin og spann, sum hon var von at
gera aftaná at t^y høvdu sitið og notið skýmingarløtuna
frammanundan ljósatendring. Har í húsinum hevði tað ongan-
tíð verið siður at tendra á hálvum degi, sum so manga aðra-
staðni í bygdini í hesum tíðum. Nei, soleiðis hevði hon haft
tað líka síðani hon var barn, at sitið framman fyri eldin við
einum stokkum og latið skýmingina átt sín fulla rætt út í
æsir, og ikki tendrað fyrr enn myrkt var.
Skýmingin eigur tað fram um aðra tíð á đegnum, at
hon gevur einum frið at sita og hugsa og lata hugin ferðast
bæði aftur í farna tíð og fram í tíðina. Álva hugsaði bæði
aftur eftur og frameftir, tá ið hon í skýmingini sat við stokk-
um frammanfyri eldin. Hvussu verið hevur, ja, tað vita vit.
Men hvussu verður, tað vita vit ikki, tíbetur. Tá ið hon var
ung hevði hon eisini hugsað fram í tíðina, og lagt sína lívs-
ætlan, og hon skuldi verða so og so hugnalig. Men nú hon
sat omma at 5 børnum, og lat hugin ferðast aftur í horvna
tíð og farnar dagar, ja, so ásannaði hon, at lítið hevði ging-
ið henni eftir ætlan. Tó eitt var, ið hevði lagað seg eftir
hennara ætlan, og tað var at hon fekk ein vakran, virkis-
fúsan mann og eitt hugnaligt heim, sum fyri lienni var eins
og eitt lítið kongaríkið fyri seg. Men tað vardi bert so stutt.
Tá ið tey høvdu livað saman í kærleika og góðari semju í
bert fýra ár, var hann heimborin so sundurløstaður, at hann
var ikki til at kenna. Hann var fallin í bjørgunum, lendið
skruđdi undan honum, og fallið var so langt, at eingin ivað-
ist í at hann doyði í stundini. Men hann andi, tá ið teir
bomu til hansara og hann andi, tá ið hann var borin heim.
Men hann fekk ongantíð málið fyri seg aftur. Hann sovnaði í
skýmingini — og vaknaði ongantíð aftur. Hon sat eftir einkja
við 3 smábørnum, tveimum dreingjum og einari gentu.