Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 12

92
FIŒYJA
ííTÍpa of fljótt til þessara úrræða.
Og yrðu 3 ár ekki nægileg-a stuttur
til að hindra marga frá að falla i
óreglulegann lifnað.
Eg voil að strangleiki iaganna á
rót sfna að rekja til þessara bíblíu
orða: „Það sem guð hefur sam-
tengt má maðurinn ekki sundur-
skilja.“ Eg held að guð, semgafoss
hættleika til að finna til ánægju og
Jofs og hæfileika til að skilja áhrif
hamingju og hryggðar á framþróun
mannlegrar tilveru hafi einnig ætl-
að oss að haga obs skynsamlega.
Breytið lögunum svo þan samsvari
þörfnm þeirra, sem nú lifa í st-aðin
fyrir fólki liðinna alda.
EINAli ÓLAESSON.
4 4
4
4
4
4
4
HEFNDIN
Önnur saga ]óns Árnasonar.
£ FYRIR FREYJU ^
íjG■ A■ OAL.MANN.
4
4*4*^
,„Ég er að draga heim húsavið af
kappi, því ég ætlast til að þú hressir
upp á kotskömmina þegar þú kem-
ur heim.‘“
,,Ég tók mér far til fslands með
norsku skipi og kom heim um miðj-
ann maf. Það var glórulaus þoka
tvo seinustu dagana, sem við vorum
á leiðinni svo ég gat ekki glatt mig
við að sjá gamla hólmann rfsa úr
hafi í heiðskíru veðri. En vorið
hafði verið gott, vegir þoianlegir og
töluverður gróður. Ég fékk mér hest
til heimfarar, því ég vildi hraða
ferðum mínum og fvrst af öllu ætl-
aði ég að finna Stínu mfna, og halda
svo heim og taka til starfa. Ég fann
til þess hvað faðir minn hafði lagt
rfflega fé til minna þarfa og ætlaði
nú að þóknast honum með því að
vera mikilvirkur.
Þegar ég kom heim undir prests-
setrið sá ég marga hesta á grundinni.
Skammt fvrir neðan túnið mætti ég
húskarli einum af prestssetrinu og
eftir að hafa heilsað honum, spurði
ég hann hvað nm væri að vera
á prestssetrinu. Sagði hann mér rétt
blátt áfram, að það væri verið að
halda brúðkaup þeirra, séra Péturs
og Kristínar dóttur séra Jóns.
Ég held að manntötrið hafi ekki
þekkt mig því ég hafði breyzt tals-
vert á þessum tveimur árum. Bæði
var ég orðinn nokkuð skeggjaður
ogallt öðruvfsi búinn en hann hafðí
séð migáður.“
,„IIvað heitið þér og hvar eigið
þér heima?‘“ spurði húskarlinn.
„Ég heiti Jón og á hvergi heima,“
svaraði ég heldur þurlega, héit svo
áfram, en beygði út af aðalveginum,
þar sem traðirnar iágu heim að bæn-
um. Þegar ég var kominn fram hjá
fór ég fyrir alvöru að hugsa um
hagi mfna, eða, sannleikurinn var
sá, að ég gat ekkert hugsað. Stína
mín var öðrum manni gefin, mín
eina framtíðarvon farin. CEIskuogá-
nægju-sól mín gekk til viðar þetta
kvöld-og hefur ef satt skal segja,
aldrei risið upp aftur. En Stína mín