Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 14

«J4
FREYJA
,Eg veit,‘ sagði ög ,að heimur-
inn er skíikborð þar sem heimsk-
ingjarnir tefla eftir hrósi þeirra sem
eru enn þá heimskari, cn fyrirmig
liefur það enga þýðing. Von mfn iöt
sör til skammar verða ogég segi eins
og Friðþjófur: Jörðin brennur und
fótum eikin livergi skugga lér.‘
,Hvað gengur að þör barn,?‘
spurði faðir minn.
.Syndir þinar, kæri faðir, þjá mig,
og þær syndir voru ásetnings synd-
ir. En er það ekki eitt af hinum
fögrustu siðalærdómum sem oss eru
kenndar, „að láta ekki sólina undir
ganga yfir yðar reiði. Svo sagði eg
honum í f&m orðum sögu mína, cins
og ög hef sagt þér hana hér að fram-
an og bætti svo við:
,bað er nú um seinan að tala um
bót á þessu efni. Þú hefur ætíð ver-
ið mér góður faðir, en afleiðingin er
þó sú, að framtíðar hamingja míner
farin og stúlkan sem ég elskaði, er
saklausri fórnað á aitari hefnigirni
föður liennar, — cðlilegar afleið-
.ingar af orsökinni. Eg er á förum
eitthvað út í geiminn, og allt sem
ég bið um, eru nokkrir dalir til að
taka mig eitthvað langt f burtu. Eg
býst ckki við að koma heim til Is-
lands aftur og mun þvf ekki gjöra
erfðakröfur á hendur Einars bróður
míns.‘
Faðir minn stóð upp, lionum var
auðsjáanlega þungt. f skapi en stillti
sig þó vel og sagði eitthvað um það
að tíminn græddi öll sár, og að Is-
land væri auðugt af mörgum ágæt-
um kvennkostum.
.Hvernig getur þú ætlast til að
ég, sonur þinn, sé eitt í dag og ann-
að á morgun," sagði ég. ,Hefur þú
ekki borið hatur f brjósti þínu til
annars manns í meir en tuttugu ár,
og það þó að orsakirnar til þeirrar
óvildar væru auðvirðilegir smámun-
ir.‘
Gamli maðurinn stóð eins og
jarðfastur steinn. Móðir mín gekk
til hans og sagði: ,Hann er þó son-
ur þinn, elskan mín.‘
,Eg veit það,‘ sagði hann og
mér heyrðist eitthvað standa í kverk-
unum á lionum, sem hálfgjört heftu
mál lmns. En svo má vera, að mér
hafi mishcyrst, það gat hafa verið
ókyrleikinn í minni eigin sál.
Eg gekk til móður minnar og
bauð henni góða nótt með kossi.
Hvað þeiin foreldrum mfnum kann
að hafa farið á milli um þetta efni
veit ég ekki, en á það var aldrei
minnst framar í mín eyru. En þau
fylgdu mér bæði til skips. Það var
um há sumar en samt var snjó-hríð.
Mamma grét þegar ég kvaddi hana
og mér virtist sem ég sæi tvö tár
renna niður kinnar gamla manns-
ins. Islenzka náttúran grét lika, en
tárin frusu og urðu að snjó.
Næsta dag var ég kominn suður i
haf. Ekkert sást til Islands nema
snjó-þrungnir þoku bólstrar. Eg
var kominn á stað út f þanu leiðang-
ur sem lenti mér hér í Aineríku.
Og eins og þú sérð, er ég nú hérna
hjá þér.“
övo stóð hann upp, brosti undur
góðmannlega, bauð mér góða nótt
og fór.