Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 24

104
FREYJA
,,Auðv:tað koma þeir og verða fegnir.“
,,Hvern á ég að finna?“
„Major O’Harra er á eynni, hann er kunnugur öllum málavöxtum
Seg honum að ég hafi sent þig, að uppreistarmennirnir sem sluppu í
vetur og drápu fyrir honum varðmanninn og hafa síðan gjört Bretum
svoddan skandala, söu hérna í bænum, og ef þeir bregða við og koma
strax, geti þeir handsamað þá.“
„Hvað marga menn eiga þeir að hafa?“
„Heila herdeild. Hálft dösin vrði ef til vill ndg, hitt er samt viss-
ara. Annars getur O’Harra gizkað á það sjálfur. Segðu honum samt að
hér sé ekkert af her uppreistarmanna og því ekkert að óttast.“
„Gott, og ef hamingjan er með skulu þeir verða komnir hingað á
miðnætti, og þá vona ég að Eobert Pemberton verði vel geymdur upp
frá þvi.“
„Og þessi Karmel njdsnari líka,“ sagði baróninn- „Hringdu nú
undir eins,“ bætti hann við.
Elroy gjiirði svo, og Thómas kom inn.
„Hvar er Sultan?“ spurði baróninn.
„I hesthúsinu, herra minn,“ svaraði þjónninn.
„Söðlaðu harin strax og komdu með hann heim að dyrunum og
vertu nú fljótur."
Vinnumaðurinn fór, en baróninn spurði Elroy hvort hann vildi
flnna föður sinn áður en hann færi.
„Nei, því til þess yrði ög að fara fram hjá húsi Andrews og það
gæti vakið grunsemd. Þú getur skroppið yrtr eftir kvöldverð og látið
foður minn vita hvar ég er,“ sagði Elroy.
„Það er ágætt. Það gæti eins og þú segir, vakið grun ef þú riðir
þar tvisvar fram hjá á hesti sem ég á. Og kvöldverð getur þú haft í
herbúðunum."
„Við skulum ekki fást um neinn kvöldmat í bráð. Ef ég gæti að-
eins náð þessum uppreistarsnápum, skyldi ég með ánægju láta allann
kvöldmat ciga sig fyrst um sinn.“
Nú kom Thómíis mcð hestinn og Elroy reið tafarlaust af stað. Hann
kom til Kills í tíma og var svo heppinn að hitta þar mann með ferju
sem flntti hann strax yttr eftir að bóndi nokkur hafði hirt hestinn hans
og lofað að passa hann þar til hann vitjaði hans. Hann var líka full-
vissaður um að hestur yrði til taks handa honum strax og kæmi yfir
sundið.
Nokkrir brczkir hermcnn sem voru þar á vakki komu nú að og
fréttu um ferðir hans, og er Elroy hafði sagt þeimeins mikið og honum
þótti við eiga, buðust þeir til að fylgja honum alla leið til majórsins.