Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 37

FRETJA
117
AFTANSKIN Á FJÖLLUM.
Brátt hverfur sölin, sjá rfett hana má
sitt síðsta bres hún færir grænurn rindurn,
og geislakráuu g«fur jökli há,
en guðalegar brenna á ölíum ti«dum. •
1 brúð&rklæði fjailið sérhvert fer,
jþví fegurðinui er þessi gefinn heiinur, ;
Jiar golan kveður óð sem fagur er,
og enn þi fegri en tónskáldanna hreimur.
í»að er sem guðir uppheims haldi þing
•og ástarförnir gefi. af þessum tinduna,
sein rarðir eru vafurloga kring
og varnP oss ná að helgidómsins liadum. j
Og þar tná e’kkert óhreint eiga bú
Jiar enginn Loki sezt á feekkinn gestur '
mé illsku-þjóð. Þar er mín bjargföst trá
A okkar jSrð sé helgidómur mestur.
S»ví fýsir mig um fj&lla liða gcira,
■þá fagrir aftansólar-logar brenna,
þar fegurð mest sein finnst í vorum heira
i?g fegurð bimins saman ná að renna.
E. S. 2
LTM NÓT T.
Hvað dýrðieg ertn nú dranmríka nótt,
goað dansa um himininn stjðrnukransar,
og mánÍRR líður um loftið fljótt 3
með logum skieruin, ®g aldrei stanzar:
af himins boga ;
man 1>0rfa voga,
þá höfin öll standa í björtum ioga
um nótt.
E. S.