Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 25

FREYJA
105
þeir komust yfir sundið, fundu þar hesta eins og þeim hafði verið tilvís-
að, sti"u á bak og riðu se.n leið lá á fund majdrsins.
í þessum stað voru engir uppreistarmenn, en hermenn þeir sem
héldu eynni og nágrenninu voru mest megnis innlendir sjálfboðar, sem
eins og áður hefur verið sagt, voru miklu grimmari en Bretar sjálfir.
Þeir höfðu farið hvern leiðangurinn á fætur öðrum á hendur bændum,
sem hlvnntir voru föðurlandsvinunum.og sýndu þá oft í þeim ferðum fá-
dæma grimmd og hörku.
Það var enn þá ekki fullrayrkt þegar Elroy kom þangað sem ferð
hans var heitið. Hann stökk þegar af baki og barði að dyrum. Að
vörmu spori kom maður til dyranna sem hann þekkti að var I þjónustu
O’narra. Elroy bað hann segja húsbónda sfnum að hann vildi finna
hann hið allra bráðasta. Þjónninn bað Elroy fylgja sér inn f lftið hlið-
arherbergi og bíða þar, þangað til majórinn, sem nú væri á tali við
annann mann, gæti sinnt honum.
„Segðu majórnum að Elroy Pemberton vilji finna hann upp á mjög
áríðandi erindi,“ sagði Elroy.
Þjónninn játti því og fór svo út. Elrov var f all æstu skapi út af
biðinni en varð þó að una við svo búið. Hann ýmist gekk uingólf cða
settist aftur en eyrði þó aldrei lengi í sama stað. Loks kom þjónninn
með þá kærkomnu frétt að majórinn biði hans.
Meðan Elroy Pemberton sat á ráðstefnu með major O’Harra kom
fyrir annað atriði sem er vel þess virði að kynnast þvf, bæði vegna
mannanna sjálfra sem hlut áttu að máli og áhrifa þeirra á aðal þráð sög-
unnar.
Fám mínútum eftir að þjónninn fylgdi Elroy á fund hershöfðingj-
ans komu tfu brezkir hermenn með tvo fanga. Þeir fóru fram hjá húsi
majórsins og héldu á bak við lágviðarrunna. Þar stóðu sex hús saman
með litlu millibili. Umhverfis þessi hús stóðu um hundrað tjffld, sem
hvert um sig rúmaði vel tuttugu manns. Þarna var þá allstór hópur af
konunglegum hermönnum.
í miðju þorpinu stóð stórt tvíloftað steinhús, sem nú var orðið gam-
alt. Þdð hafði einhverntíma f fyrndinni verið bóndabýli, en nú var það
haft fvrir fangahús og þess vegna höfðu verið settar járnslár fyrir glugg-
ana. Að þessu húsi fóru hermennirnir með fangana.
Fangarnir voru bræður, fiskimenn og sterkir föðurlandsvinir. Þeir
hétu Mark og Harry Radcliff. Þeir voru báðir stórir og hraustir menn
drengilegir og að öllu vel að manni, sólbrunnir í andliti og hraust-
legir. Hendur þeirra voru bundnar á bak aftur og fæturnir undir
kviðinn á hestum þeirra, sem hinir brezku hermenn teymdu undir
þeim.
Það var auðséð að fangarnir voru I æstu skapi. Hatur og hefndar-