Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 13

FREYJA
03
var Saklaus, það var ég viss um,hún
hafði sjálfsagt orðið að hlýða vilja
föður síns. Er ekki mögulegt að
prestur hafi komist eftir ástum okk-
ar? Eg, sem var maður á liezta altlri
fann til svölunar af því, að mega
trúa mðður minni fyrir vandræðum
mínum. Var þá ekki eðlilegt að hún
hefði liaft eins mikla þörf á trúnað-
ar manni, og til að létta á hjarta sínu
sagt móður sinni frá öllu saman.
Svoleiðis finnst mér það. Eg veit að
henni hefur verið þröngvað til að
eiga séra Pétur og að hún hefurver-
ið ófarsæl í hjónabandinu og að með
hjónabandi hennar, varð ég einnig
ófarsæll. Eg vcit að við erum bæði
lánleysingjar sitt í hvoru lagi. Eger
líka viss um að presti gekk ekki
annað en hefnigimi til að þröngva
barni sínu til að giftast manni, scm
hún hafði óbeit á. Eg finn til þess,
að syndir feðranna hafa hér virki-
lega komið fram á börnunum.
Mig langaði til að sjá Stfnu enn
þá. En við nánari umhugsun, það
er að segja, þegar skynsemin var
tekin við stjórninni, sá ég að það var
það lang heiinskulegasta sem ég gat
niögulega gjört. Samkvaemt lög'im
var hún annars manus kona, og það
var heimskulegt og jafnvel illmann-
legt að vilja bæta eitri í þann súra
lífs-bikar sem hún varð að drekka,
svo ég réði af að sjá hana þá ekki
né heldur hef ég séð hana nokkurn-
tíma síðan.
Þegar ég kom heim, var eius og
faðir minn hefði sagt allt til reiðu
er til húsagjörðar þurfti. Egbyrjaði
næsta morgun og vann eins og varg-
ur frá 16 til 18 ki.tíma á dag allt
sumarið. Svo fór að lokum að faðir
minn fór að áminna mig fyrir illa
meðferð á sjálfum mör. Eg lét sem
ög heyrði ekki áminningar hans og
hélt áfram. 0g þegar ög nú lít aftur
held ég að einmitt þessi vinna hafi
frelsað mig frá því að verða brjál-
aður.
Það gekk mciri hluti ársins f að
byggja og ganga viðunanlega vel
frá öllu. En þegar þvf varlokið, var
Ifka úti um rósemi mína. Einhver
óútmálanleg óþrevja fékk vald yfir
mér, svo ég fann glöggt, að mér var
ómögulegt að festa yndi á Islandi.
Eg fann að ég var útlagi og vildi
feginn fiýja sjálfan mig, en eins og
gefur að skilja, hefur mér ekki tek-
ist það.
Það var eitt sunnudagskvöld
snemma í júlí, að margt fólk hafði
komið til að sjá nýja húsið. Faðir
minn var framúrskarandi gestrisinn,
það láaldrei betur á honum en þe.gar
sem flestir gestir voru. Allir gestirn-
ir voru farnir. Eg koin inn í setu-
stofuna og þar sátu þau foreldrar
mfnir í sama legubekknuin, sem ég
og móðir mín sátum saman f fyrir
þrem árurn siðan, þegar hún sagði:
,Allt sem við getum gjört er að
vona og bíða.‘
,Vonin og biðin létu sér til
skammar verða í mínu tilfelli.1
Mör varð hálf ósjálfrátt að segja
þessi orð, enda roðnaði móðir mín
og leit nndan, en faðir minn leit
upp brosandi og sagði:
,Eg hef þá ioksins getað bvggt
sómasamlega, eða tókstu ekki eftir
hversu allir luku lofsorði á handa-
verk þín.‘