Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 32

112
FlíEYJA
þessa eftirminnilegu sögn Ulysses í
Illíonskviðu, sanna, að Grikkir liafi
h'aft einveldi. Þar standa þessi orð:
„Stjórn hinna mörgu er ekki góð.
Látum oss hafa einn stjórnara að-
eins, — einn koriung — þann, sem
Zeus gefur veldissprotann og vernd-
arrétt í hendur.“ En þetta gildir
alls ekki að því er ríkisstjórnina
.snertir á þeira tíma. Ulysses, úr
hvers ræðu þessi sctning er tekin,
átti við stjórn á her sem sat um
borg eina- Ulysses hafði í þettasinn
enga ástæðu til að tala um ríkis-
stjtfrnar fyrirkomulag. En hann
hafði góða og gilda ástæðu til að
ráðleggja einn yflr hershöfðingja yf-
ir allann herinn sem sat um sömu
horgina. Þannig sjáum ver að Grote
í sögu sinni um Grikki misskilur
anda þeirra á þeim tlma sein hann
ritar um þ&. Það er skylda vor
kvennfólksins að efa, rannsaka og
hera sarnan verk allra sagnaritara,
andlegra og verslegra.sem kenna og
prédika þá heimspeki sem niður-
lægir og smánar stöðu mæðra mann-
kynsins, en heldur fram einveldi
og kúgun, sem æskilegu og eftir-
sóknárrerðu fyrir alda og óborna,
á- yfirstandandi og ókomnum tímum,
eða telja sjálfsagt .að það hafi átt sér
hvervetna stað áþeim liernskualdri
mannkynsins sem óvissan hylur í
skauti sínu.
Eins langt og mannlegt auga cyg-
ir aftur I liuliðs djúp löngu liðinna
alda og skynsemin getur dregið lík-
irr af bernskualdri mannkynsins,
sjáum vér konuna I sinni uppruna-
legu tign, óháða og sjálfbjarga,
treystandi á sinn eigin handafia
og hyggjuvit. Móðureðli hennar
kenndi henni að leita að einveru
á stundum þjáninganna, og búa til
heimili fyrir sig og afkvæmi sín.þar
sem hún með þeim væri óhult fyrir
óargadýrum skógárins, og hinum
vilta veiðimanni sem lá og svaf á
mörkum og skógum, hvar sem
hann var staddur þögar nóttin föll
á, og lifði á hrárri fæðu. Meðan
lians fáu þarfir fráinknúðu lítið af
framþróunar hælileikum karlmanns-
ins, var konan í einverunni að læra
og skilja hinn milka leyndardóm
llfsins. Eyrst komu þjáningar henn-
ar, svo ný sál. Hvílíkur leyndardóm-
ur fvrir hana eina að ráða? Hversu
miklafist og umönnun útheimti ekki
þessi nýfæddi aumingi? Hve mikla
fyrirhyggju og atorku til að draga
fyrirfram að, allt sem sjúkdómur
hennar og kröfur barnsins útheimtu
ineðan móðirin hlaut að halda
kyrru fyrir.
Þar eð sambúð karla og kvenna var
Stopul og af handahófi, var faðerni
óþekkt með öllu. Um föðurinn, sem
bar eðlilega enga ást. til afkvæmis
sins, né ábyrgð á þörfuin þess, var
aldrei spurt. Það þótti þá I alla
staði fullnægjandi að þekkja nióðu:-
ina og löglégt að bera nafn henn-
ar og teljast til heimilis hennar.
Stjórn og yfiráð konunnar stóð um
margar aldir ómótmælt og viður-
kennd að vera í alla staði eðlileg
þar sem hún stóð og var kölluð
„Matriarchate“ eða Mæðra-öldin.
Hana má glögglega rekja til ary-
önsku kynflokkanna, Germana og
Persa, og sjást merki þess glögglega
lijá ýmsum ósiðuðum kynttokkum