Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 36

116
FliKYJA
sagði samvizkan. 0g af því að Hari
var góður drengur, reyndi hann
ekki að þagga niður Jxissa aðvörun-
arrödd. Heldur sneri hann aftur og
hljóp sem mest hann mátti alla leið
heim. Honum fannst heldur tóm-
iegt heima, þó fór hann inn, tók sér
sðgubók og fór að lesa. Eftir litla
stund tókst honum að gleyma leikn-
um, vonbrygðum sýnum Og leikhús-
inu.
Þcgar kl. var 9 kom Hari út og
fannst honum hann þá finna sterka
reykjarlykt. Hljóp liann þá allt í
kringum húsið en sá ekkert grun-
samt. Þá hljóp hann út að hesthúsi
en það var stór loftbygging, hest-
arnir voru í öðrum endanum
en kýr í hinum. Upp á loftinu var
geymt gripafóður. Þegar Hari sá
þar ekkert að, fór han n heirn afur.
Þó eyrði liann ckki lengi, þvf hon-
um fannst reykjarlyktin vaxa. Svo
idjóp hann bráðlega út aftur og þá
sá hann loga upp úr þakinu á hest-
húsinu. Það voru sex hestar inni og
þeir urðu að brenna inni nema því
að eins að honum tækist að frelsa
þá. Hann fiýtri sér inn í hesthúsið,
þar. var þá svæla svo mikil að
hann sá ekki handa sinna skil.
Hestarnir voru trilltir, og frýsuðu og
stöppuðu fótunum. Með miklum erf-
iðismunum tðkst honum að leysa
einn og einn hest í einu og leiða þá
út. Því ekki var til neins að sleppa
þeirn lausum því þeir hefðu aldrei
ratað út. Loks voru allir hestarnir
komnir út nema einn, en það var
líka bezti hesturinn og hann var
innstur. Allt þakið á þeim endanum
stóð í björtu báli og eldurinn kom-
inn ofan í loftið svo logandi eldi-
brandar féllu hingað og þangað nið-
ur um það.
Það var ekki árennilegt að fara
þarna inn, en þó gjörði Hari það.
Hesturinn var kominn að köfnun
af reyk og hita. Þá tókst Hara að
renna frá hlera, sem var rétt lijá
höfðinu á hestinum, við loftið og
birtuna tókst honum svo að leysa
hann og koma honum út. I þessu
kom mannhjálp, því undir eins og
nágrannarnir sáu eldinn fiýttu þeir
sér þangað. Tókst þeim að hindra
útbreiðslu eldsins svo ekkert brann
nema þessi eina bygging. Lofuðu
þeir Hara mjög fyrir dugnaðinn,
því án hans hefðu hestarnir brunnið
inni. Hann frelsaði að minnsta kosti
á annað þúsund dollara virði af
eignum föður síns með því að vera
heima.
Foreldrar hans höfðu í skaðabæt-
ur ánægjuna og rcynzluna fyrir því
að þau máttu trúa drengnum sinum
fyrir öllu.
En enginn var sælli en Hari sjálf-
ur, að losna við þá samvizkunögun,
sem eignatjón föður hans og endur-
minningin um kvalafullann dauð-
daga hestanna hefðu bakað honum
hefði hann látið bugast af freisting-
unni og farið að heiman þetta eftir-
minnilega kvöld.
Iíann fann til þess, að „dyggðin
er sín eigin verðlaun.“
Börnin mín góð! Látið skyldurn-
ar aldrei víkja fyrir skemmtunum,
því sú skemmtun sem situr í fyrir-
rúmi fvrir skyldu m yðar getur orð-
ið yður of dýr.
Yðar einlæg Amma.