Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 35

FREYJA
115
maður á kost á slíkum skemmtunum
hér,“ svaraði Hari.
Svona var það með alla, pilta og
stúlkur unga og gamla. Þó ekki væri
til nema einn dollar átti hann nú að
fara.
Öllum unglingum i L. fannst þessi
vika ákaflega löng. Loks kom þó
xnorgun hins langþreiða dags. Hari
kepptist við verk sitt allann daginn
til að konmst sem fyrst á samkom-
una, sem átti að byrja klukkan átta
en hann mátti ekki fara seinnenkl.
hálf átta til að ná þangað nógu
snemma.
Þegar Hari með foreldrum sínum
sat að kvöldverð, kom maður
riðandi í loftinu með hraðskeyti þess
efnis, að móðursystir Hara lægi fyr-
ir dauðanum og bæði svstur síua og
mann hennar að Knna sig sem allra
fyrst.
„Við verðum að fara strax svo við
náum járnbrautarlestinni sem fer
kl. 7 frá L. Þú getur keyrt okkur
þangað, Ilari minn,“ sagði faðir
hans.
Þau bjuggu sig í snatri, Hari tók
hestana út á meðan og hafði þi til.
Með því að keyx-a hart tókst þeixn að
ná Iestinni. Þegar þangað kom,
kvöddu þau hjónin son sinn, og
sögðu:
„Við komum á ntorgun annað-
hvort eða bæði, Vertu heima þang-
að til við komum. Við trúum þér
fyrir öllu.“
Á leiðinni heim mundi liann fyrst
eftir leiknum og leikhúsinu. I ó-
sköpunum að komast á vagnstöðv-
arnar hafði hann glevmt því öllu
saman, og jafnvel að biðja foreldra
sína að lofa ser að fara. Hann vxirö
óttalega gramur yflr þessu, honum
fannst jafnvel að foreldrar slnir
gjöra sér rangt til mcð þvl að biðja
sig að vera heima.
„Þau vissu að mig langaði til að
fara,“ sagði hann við sjálfann sig,
„og þó hugsaðist þcim ekki að bjóða
mér að fara, og þó vann ög eins og
hamur til að vera búinn mcð verkin
mín áður.“ Hari var reglulega reið-
ur því vonbrygðin voru svo átakan-
loga sár. Hann var búinn að hlakka
svorldan ósköp til jx:ss arna. Hann
vissi líka að allir leikbiteður hans
og jafnaldrar hans yrðu þar. Allt I
einu glaðnaði yflr honum. Hann gat
farið enn þá ef hann flýtti sér heim.
Svo flýtti hann sér heim, lét hestana
inn, hljóp inn I baðstofu, klæddi sig
í snatri og hélt af stað gangandi.
En svo mikið sem hann hlakkaði
til að sjá leikinn fór hann sér ekki
liart. Þessi orð hljdmuðu nú f eyr-
unum á honum: „Vertu heima þang-
að til við komum og passaðu heim-
ilið. Við trúum þér fyrir öllu.“
Hari leit heim eins og hann bygg-
ist við að sjá þar eitthvað að. En
þar var allt með kyrrum kjöruxn.
kvöldsólin glampaði á gl uggana og
engin hreyfing sást á neinu.
„Mér er ónættað fara,“ sagði hann
við sjálfann sig, eins og til að þagga
niður einhverjar mótbárur. En það
tókst ekki. Hann labbaði niðurlút-
ur og í hægðum sínum þangað til
hann var koininn eina mílu. Þá
stanzaði liann alveg.
„Hvað getur það sakað þó ég
fari?“ hugsaði hann.
Skyldan býður þér að vera heima,