Freyja - 01.06.1901, Blaðsíða 19

FREYJA
99
„Heyrðirðu ekki hvað ég sagði?“ grenjaði Lincoln,
,,H-v-a-ð æ t 1 i ð þið að gjöra við hana? Þið s-k-u-l-u-ð e-k-k-e-r-t
g-j-ö-r-/i h-e-n-n-i,“ sagði Patience, sem gleynuli þvi að hún stóð frammi
fyrir ströngum húsbónda-
„Heimskiugi! asni! Við æltum ekkert að gjöra henni; svo farðu
strax og kallaðu á Thónias," öskraði baröninn.
Patience þorði ekki að dvelja lengur og litluseinna kom vinnumað-
urinn. Baróninn skiþaði honum að fara til Perkins friðdómara og segja
honum að koma þangað tafarlaust."
„J-á, á ég að bíða, herra minn?“
„Bíða, eftir hverju?“
„Eftir svari, herra minn.“
„Heyrðirðu ckki að þú átt að koma með Perkins sjálfann?" sagði
baróninn og stappaði fótunum af bræði.
„0, Jú, herra minn.“
„Farðu þá strax aulinn þinn,“ hrópaði baróninn.
Meðan Thómas var að sækja friðdómarann gekk baróninn um gólf
og tautaði við sjálfann sig en þó svo liátt að liósalía mátti vel heyra, að
liann væri búinn að fá nóg af þvermóðsku hennar og óhlýðni. Þannig
hélt hann fifram þar til friðdómarinn kom. Hann var maður langur og
óliðlega vaxinn, með augu smá , tindrandi og græðgisleg, sein sýiulu
glöggt, að samvizkan myndi ekki ónfiða hann í neinu þvl er liefði pen.
ingalegan hagnað í för með sör. Þegar hann var búinn að heilsa þeiin
sem fyrir voru, sagði baróninn:
„Eg gjöri ráð fyrir að ég hafi rétt til að svara fyrir barnið mitt?“
„Þú liefur rétt, herra ininn,“ svaraði friðdómarinn.
, Jafnvel þegar hún giftist?“
„Auðvitað, herra minn.“ .
„Þá skal giftingin fara fram eins fljótt og þú getur komið því
verk,“ sagði baróninn.
„Eru skjölin til?“
,Já, fvrir sex mánuðuin síðan.“
,,Þá getum við byrjað.“
„Já, við skulum gjðra það strax. Farðu til Rósalíu, Elroy, og
taktu hönd hennar, því hún neitar þér varla,“ sagði sir Artliur ineð ill-
mannlegu glotti.
Látum oss nú, lesari góður, líta ögn til baka.
Þegar friðdómarinn svaraði síðari spurningu sir Arthurs.sá Rósalía
bregða fyrir skugga úti á milli trjánna, sem á nokkrum bletti skyggði
á alfaraveginn, við nánari aðgæzlu sá hún að skugginn var af inanni,
sem gekk áleiðis til Andrew Van Ruter. Þegar maður þessi var koininn
fram hjá trjánum sá hún að hann var enginn annar en Robert Pember-