Freyja - 01.01.1905, Blaðsíða 20

FREYJA
VII. 6. 7
i66.
aöi undan ónýttum tima, og Córa stríddi og kvaS þann tíma nálg-
ast, er hún myndi verða aö bukta sig fyrir dr., prófessor eöa ein-
hverjum jafn œruveröum titli er systir sín vœri aö keppa um. Svo
yrði hún,,frú“ o. s. frv. Allt þetta og margt tleira varö Imelda
aö líða fyrir nám sitt.
En þetta tók enda, eins og allt annað einhvern tíma hlýtur aö
gjöra. Hver breytingin annari meiri elti þetta ólánssama heimili.
En fyrst kom þó hin stærsta og Imeldu skaölegasta breyting.
Hún missti fööur sinn þegar hún sjálf var enn á unga aldri.
Honum var lengi aö hnigna—fleiri ár. Loks kom svo að hann
hætti að geta gengiö til vinnu sinnar, og sat því allan daginn
heima, Imelda hjálpaöi honum tii að ljúka viö dagsverkið heima,
því hann fékk leyfl til að taka bækurnar heim með sér. En svo fór,
aö hann varð alveg aö hætta, og sat þá daginn út og daginn inn
við opinn glugga og horföi út. En svo þoldi hann þaö ekki lengur.
Um konuna og börnin hugsaði hann ekki mikiö, nema Imeldu.
Hún var augasteinninn hans, fyrir hana heföi hann viljað lifa og
deyja. Og Imelda ein hlvnnti að honum, hagrœddi honum, og
vakti yfir honum þegar þess þurfti meö, og las fyrir hann, þar til
hann féll í væran blund. Þá lœddist hún hægt frá honum og faldi
sig inn í svefnherbergi sínu, þar sem hún gat grátiö í nœöi. Þó Im-
elda heföi f æsku lœrt að biðja, var hún nú hœtt því að mestu, því
hún átti fjölda óheyrðra bæna og enn þá haföi hún einungis séð ina
svörtu hlið lífsins, og oft haföi hún efablandin spurt, hvort aldrei
mundi rofa til, og hvf œska hennar vœri svo ólík æsku allra annara
ungra stúlkna?
Nú var óttinn fyrir því að missa fööur sinn, ríkust allra annara
tilfinninga hjá henni og sá bikar varö ekki frá henni tekinn, því A
seytjánda afmæli hennar var hann lagður í hinn síöasta hvílustaö
hjá börnunum, sem þau hjónin höfðu misst.
Þetta var þungur missir fyrir þessa ungu stúrku. Þó undarlegt
megi virðast, vildi móðir hennar ekki huggast láta og varð um leið
hálfu óstilltari en áður. Imelda hafði snemma lœrt aö stjórnageði
sínu, hún vissi líka, aö sorg hennar og systkina hennar og móður
þeirra var ólíks eölis og að hjá þeim þyrfti hún því ekki að vœata
verulegrar hluttekningar, þess vegna bar hún harm sinn íhljóði en,