Freyja - 01.01.1905, Blaðsíða 2

FREYJÁ
VII. 6,-7.
né draum blönduÖ háfleygra stef,
sein berast utn bogskála tímans
og bergtnála fjarstígin skref,
í'ín Ijóö þeirra hetsöngum líkjast---
I lífsstríö, með Vansœlu’ í gjöld,
Þau ósjálfrátt huga vorn hrekja,
en hvíldar ég þarfnast í kvöld,
Kei, styrk mig áóbrotnum stefjuiti,
erstreymdi frá sál þess’ er kvaö
sem skúrir frá skýjum aö sumri,
sem skínandi társtrauma baö,
Frá sál þess, er sveittist aö degi
og svefnlaus var nóttin og löng,
en hlustaði—innst sér í hjarta—-
á hrífandi, dýrðlegan söng.
Slíkt kvæði er sái minni sumar,
það sýnir mér skrúðengi græn,
það kemur sem faðmandi friöur,
sem fœst eftir hjartnœma bæn.
Mér bragmál úr bókinni veldu,
sam báðum er hugljúf og kær,
og andaðu’ í óðsnilli skáldsins
þeim unað sem röddin þfn ljær.
Þá ábyggjur friðtóna flýja
og farg það sem náttmyrkrið ól,
og tjöldum á svipstundu sviftir
hver svipur er dagsljósið fól.
SlG. JÚL. Jóhannhsson.