Freyja - 01.01.1905, Blaðsíða 32

r REYjA.
173-
VIÍ. 0.-7.
ættir að vera farin aö þekkja, “ svaraSi Imelda brosandi. ,,En
m.tmma var lakari, svo ég átti örðugt með að kotna.‘ ‘
Þegar þ<er komu inn í samkomuhúsiö sem var heldur lfti'ð var
þaS fullt orðið. Margrét fann þeim sæti innarlega. Var auðséS
aö fólkiö þekkti hana vei, því þaS heilsaði henni meö vingjarnlegu
brosi. Pegar þær voru fyrir litlu seztar,stóS upp maöur nokkur ’nár
vexti, dökkhærður og dökkeygur, á að gizka nær þrítugu. Hann
setti samkomuna meS nokkrum velvöldum orSum og kvaS sár á-
nægju að því að kynna fólkiö fyrirlesaranum, Altheu Wood, sem
þegar hefSi áunnið séi rraklegt lof fyrir dómgreind.skarpskyggni og
mælsku, Og er hann hafði farið nokkrum kröftugum oröum um
framfaramál þau er á dagskrá voru tók hann sæti sitt. Kom ræðu-
konan þá fram á pallinn, hneigði sig fyrir fólkinu og hóf rœSu s'na
formálalaust. Kona þessi var grönn, og fremur smá vexti og leit
út fvrir aS geta verið um fertugt. Lífsreynzlan hafði auðsjáanlega
sett innsigli sitt á andlit hennar og augun- hennar stóru, gráu,
■ greindarlegu virtu=t í fyrstu fremur sljó. En þegar hún fór aö taia
kom á þau stór breyting, þau urðu ýmist hvöss og þeyttu frá sér
ögrandi, eldlegum ásökunar örfum eSa mild og bltS og biðjandi allt
eftir því sem efni rœðunnar breyttist. Imelda hafSi aldrei af henni
augun og hlustaði hugtangin á hinn hreina.þýða málróm hennar og
■fylgdi með eftirtekt hinum skýru myndum sem rœðukonan dró upp
fvrir sálaraugum tilheyrenda sinna.
,,FvlgiS mér, “ sagði hún, ,,þangað, sem örbyrgSin býr, þang-
aS sem glæpirnir eiga upptök sín. Og komiö meS mér þangað, sem
siðfágun og velmegun búa og lyftum svo tjaidinu, aS vér við ljós
sanrdeikans sjáum hinarleyndu orsakirtil hinna sýnilegu afleiðinga.
,,A heimili örbyrgSarinnar bograr föl, þreytuleg, kinnfiskasog-
in kona yfir saumum sínum. ÞaS er liðið fram á nótt, frostvindurinn
veinar ömurlega í gluggatóftunum og rúöurnar skrölta hálf lausar af
kýttis skorti. Eldurinn er útbrunninn og fingur konunnar stirSir af
kulda og þó heldur hún áfram. Fram í einu horninu liggur maður
og hjá honum tvö börn, horuð og veikluleg, en frá honum heyrast
við og viS þungar stunur, sem ganga veini nœst. Einu sinni leiS
þessu heitnili þo vel. MaSurinn, ungur og hraustur vann fyrirgóSu
kaupi og héit hús sitt vel, viss um aS geta það æfinlega. Honum
hafSi aidrei dottiS í liug, aS sá tími kæmi er hann ekki fengi aS vinna.