Freyja - 01.01.1905, Blaðsíða 33

Bamaliio. ->

Týnda brosiö.
-:o:—
Einusinni var ofurlíril stölka, sem æfinlega átti bros—vinsamlegt,
gleðjandi bros á reiðum höndum þegar hún mætti einhverjum eða á
varpaði einhvern, og fyrir það, þótti ölluni vænt um hana, og allir
glöddust við að mæta henni.
En einn morgún skeði það, að hún fann ekki brosið sitt, svo hfin
stóð sorgbitin og eyðilögð af því að það var farið. Hún hljóp þá til
dyranna og kallaði til Stormsins á þessa leið:—
..Stormur, Stormur, þú hefir þotið um gluggann minn í alla
nótt, hefir þú stolið brosinu mínu?“
„Nei, nei. Ég hefi ekki stolið því. En ég er að fara í langferð og
skal spvrja eftir því fyrir þig,“ sagði Stormnrinn og þaut af stað. En
þegar hann kom aftur, hafði hann ekkert getað frétt um brosið henn-
ar.
Litla stúlkan fór þi að leita sjálf að brosinu sinn týnda, og ágöngu
sinni mætti hún Dnuðanuin. Hún heyrði stunur hinna sorgnæddu, en
sá þó bros á vPruni hinna framliðnu.
„Stelur þú brosi þeirra sem lifa til að skreyta með börnin þín,“
sagði hún við dauðann.
„Nei,“ svaraði Dauðinn. „Börnin mín hafa sín eígin bros—bros
sem vitna um frið, af því að þetta er endi allra þeirra sorga, og þau
vita ekki framar um sorg né mæðu. Nei, ég stel ekki brosi þeirra sem
brosað geta.“
Litla stúlkan hélt þá áfraro unz hún kom þar að, sem Tíminn sat
i helli einum og spann silfurþræði, sem menn kalla h æ r u r .
„Vefur þú bros mitt inn með þráðum þínum, svo þeir glansi bet
ur,“ spurði stúlkan,
„Ó, það vildi ég að ég hefði brosið þitt,“ svaraði Tíininn. Brosið fer
svo undur vel með gráu þráðunum. En hérna iunar í heilinum leikur
sér drengur sem Gfeymiun heitir, og úti fyrir dyrunum stendur Von á
verði. Vera má að annaðhvort þeirra viti um brosið þitt.“
Stúlkan fór til þeirra, en hvorugt þeirra vissi neitt um brosið henn-