Freyja - 01.01.1905, Blaðsíða 38

»*«•
t
FREYJA. VII. 6.-7.
'' '■ ' ' „■','
Neí.kyröin og dauöinn þau haldast í höndf
en hreyhng og líf eiga sarntvinnuð bönd.
sem aldrei aö eilífu slitna,
þaö .bplsýnismennirnir byrjuöu Sest,
sem byggt varí heíinin hrn traustast, og mest
um hugsun og héilbrigði vitnar.
Því hamingjan bléssi tivern bölsýnísmann
og bæti hvert einasta gat er hann fann
á mannUfsins margrifnu flfkutn,
en drepi það andlega óarga dýr,
sem ólyfjan banvaenni hvervetna spýr
og lifir á hálfrotnum líkum.
Þeir foringjar Iyfta' ekki heiminum hátt,
er hikandi, svefnugir fetuðu Smátt.
sem lötrandi,- Iatrækir uxar.
Nei.ljósið á mannkynsins framsóknarferð
og frumtök í andjegri þjöðvega gerð
á sá einn, sem hreyfist og hugsar.
Það var ekki klerkurinn klœddur í skraut,
né kóngur, sem ruddi sér einveldisbraut,
er sjálfstæðisgötuna greiddi,
því hvar sástu uglu, sem heimtaði ljós?
oghvar sástu griðung. sem tróðekki’árós.
er vorið á brautir hans breiddi?
Nei, bóndinn í peysunni boginn við plóg,
sem brauðið með striti og harðfengi dró.
til nautnar, úr náttúru greipum,
en sá það sitt einasta erfiðisgjald
að offylla þjóðstolið höfðingjavald
og reyrast í kúgunarreipum.
Og þjónninn, frá myrkri tilmyrkurs sem vann