Freyja - 01.01.1905, Blaðsíða 25

VII. 6.-7.
FREYJa
-171-
herjni líka verið vorkun, því ceS hennar var þreytandi stríð vi5 sífelt
heilsulevsi á henni sj ilfri og átta bornum þeirra. “
,, Atta b'órn á hva5 löngurn tírna?" sagði M. í meðaumkunarróm.
,,Á nmmtán árum, og þess utan þrjú misst í blóölátum, þaö er
mikið, og stundurn tinnst mér aö ástin hafi ekki nœgilegan styrk til
aö þola allar þcer raunir, setn hjúskapnum eru svo oft samfara. Ég
hefi aldrei veriö elskuö, þó mig hafi dreymt um ástir. En hefir þú
nokkurntíma se5 verulegt ástalíf innan vébanda hjónabandsins?“
,,Þar er víst íágœtt. Ástin er unaösríkur draumur,þa5 veit ég
af eigin reynzlu. En hjónabandiö er oft—of oft að minnsta kosti,
hamingjusnauöur veruleiki. “
,, Hvaö á maöur þá a5 gjöra?“
, ,Vera eins og ég nú er, frjdls. Enginn skal nokkurntíma hafa
rétt ti 1 að segja viö mig: ,Þú skalt, efa þú skalt ekkiV'’
,,Hvar endar þá ástadraumur þinn?“
Margrét varp öndinni mæðilega og sagöi: ,,Ó, þú, töfrandi
ástaguö! Þú lofar œ himneskri sælu meðan þú vefur oss í neti þínu,
og þetta net er æ töfrandi í ljórna þeim er þú varpar yfir þaö. Þegar
þér svo hefir tekist aö leggja á oss þína glæstu fjötra, sem heitir
hjónciband, og öll sund eru lokuð, flýgur þú á brott og lœtur oss
ettir í myrkrum örvœatingarinnar. Með sameinuðum kröftum,
allra þeirra lagagreina, sem mannleg slægvizka hefir tilbúiö og
þinna eigin þróttlitlu handa, tekst þér ekki hað alda honum.
Hann kemur sem óboöinn gestur með ljúflingsdraumum œskunnar
og viljir þú hafa hann hjá þér, verður þú að treysta honum, enviljir
þú fjötra hanu, flýgar þessi láttlyndi, glaöværi farfugl úrgreipum
þér og kemur þá aldrei framar til að blessa þig með nœrveru sinni-
En skyidi honum einhverntíma detta í hug að vorkennaþér ogvitja
þín, til þess aö verma hið kalda hjarta þitt, verður þú samkvæmt
lögunum að reka hann brott, myrðahann með þínum eigin höndum.
Giftast? Nei, ekki ég! Og þó vil ég elska og vera elskuð og fljúga
með elskhuga mínum of höf og hauður á vængjum alsœlunnar. En
skyldi sá tími koma að annað yrði of hraðfleygt fyrir hitt, yrði það
frjáist að halda áfram og. boeði gætu enn þá orðið sæl. “
Margrét var kafrjóð, augu hennar tindruðu af eldhita innri til-
finninga,eins og að hún væri þá þegar flogin af stað með unnustanum
út í hið takmarkalausa, eilffa rúm. „Hve’" kenndi þér þessar skoð-
anir?“ spurði Imelda eftir nokkra þögn og horfði hissa á Margrétu.