Helgarpósturinn - 19.12.1985, Blaðsíða 21

klúbbi sem ég er meðlimur í. Það skal nú samt
viðurkennt, að maður fer ekki síður til þess að
rabba við kunningjana en til þess að spila tennis.
Fyrir utan þetta byrjaði ég líka að æfa golf í
fyrra, en mér finnst helsti gallinn við þá íþrótt að
það fer of langur tími í þetta í hvert sinn. Það
duga ekki minna en fjórir tímar."
ÉG ER ENGINN FISKUR
— En hvernig eydirdu tímanum á íslandi?
„Frístundirnar hér eru nú af skornum
skammti. Ég get t.d. aldrei farið úr bænum leng-
ur en yfir eina helgi, svo það er helst að ég fari
upp í sumarbústað til kunningja minna, ef færi
gefst. Svoleigi ég litla flugvél einu sinni á ári og
fer í langt útsýnisflug.
Það er alltaf verið að hvetja mig til þess að fara
í sundlaugarnar hérna, en ég er enginn fiskur!
Mér líður ekkert vel í vatni, sem líklega kemur
til af því að ég var tvisvar nærri drukknaður sem
krakki. Ég reyndi einu sinni að fara á skíði
hérna, en ég er orðinn of gamall til þess að
standa í því. Ég er svo hræddur um að brjóta í
mér einhver bein. Það sama gildir um hesta-
mennsku.“
— Hvad með leseíni? Lestu mikið í flugvélum
og á ferðalögum?
„Ég er mjög íhaldssamur í bókavali. Les mest
sígilda, franska höfunda. Annars reyni ég alltaf
að sofa eða vinna í fiugvélum. Ég ferðast alltaf
með nótnaheftin mín með mér í handfarangrin-
um, svo ég geti nýtt tímann við að fara yfir þau.“
STÓRLÚÐA NEFND í
HÖFUÐIÐ Á MÉR
— Er það satt að búið sé að nefna einn affisk-
réttunum í Grillinu eftir þér?
„ Já, já. Það var stórlúða nefnd í höfuðið á mér.
Ég borða alltaf eitthvað létt og auðmelt og árum
saman bað ég um stórlúðu hérna uppi í Grilli og
vildi fá hana tilreidda á sérstakan hátt. Á endan-
um settu matreiðslumeistararnir réttinn bara á
matseðilinn!
Mér finnst maturinn hérna yfirleitt mjög góð-
ur. Það er nú eitthvað annað en t.d. í Búlgaríu
eða Tékkóslóvakíu, þar semimaður hefur ekki
hugmynd um hvað maður hefur á disknum fyrir
framan sig. fslendingar hafa hins vegar þann
ósið að blanda saman fundum og matmálstím-
um. Það eru hlutir, sem mér finnst að halda eigi
aðskildum, enda er reynslan oftast sú að menn
standa upp frá borðum án þess að hafa komist
að neinni niðurstöðu varðandi fundarefnið. Þá
er ákveðinn annar hádegis- eða kvöldverðar-
fundur og svo koll af kolli, en afraksturinn verð-
ur lítill."
— Er ekki einmanalegt að gista alltafá hóteli
þegar þú ert á Islandi? Þú hlýtur að sakna þess
að hafa þína eigin hluti í kringum þig?
„Það er alveg rétt. Þetta getur bæði verið erf-
itt og einmanalegt, en þetta er hluti af „lífi lista-
mannsins" og við því er lítið að gera. Ég hefði að
vísu gjarnan viljað hafa litla íbúð til umráða ein-
hvers staðar nálægt Háskólabíói, en þær eru
ekki á hverju strái. Þá hefðu líka komið upp ann-
ars konar vandamál, eins og með þvott á fötum
og slíkt. Það er óskaplega þægilegt að geta bara
rétt herbergisþernunni óhreinar skyrtur og
krumpaðar buxur og fá allt þvegið og pressað til
baka síðar um daginn. Ég gæti ekki séð um
þessa hluti sjálfur!"
Jean-Pierre baðar höndunum út í loftið um
leið og hann segir þetta og lætur í það skína að
hann sé gjörsamiega hjálparvana. Þessi verald-
legu hvunndagsvandamál tilheyra greinilega
ekki því „listamannslífi", sem hann kýs að lifa.
— Finnst þér þreytandi að tala alltaf erlent
tungumál í vinnunni?
„Nei, það er ekkert svo slæmt. Þegar ég kem
aftur til Frakklands lendi ég meira að segja
stundum í vandræðum. Þá vantar mig oft orð
yfir eitthvað á frönsku. En þetta skeður nú bara
fyrstu dagana. Ég er líka nokkra daga að venjast
hávaðanum og stressinu í París, eftir að ég hef
vérið á íslandi. Hér er alltaf svo hljótt og rólegt
að lífið í París virðist mjög harðneskjulegt í sam-
anburði vTð það. En auðvitað samlagast ég því
aftur 4 örfáum dögum."
SAMKEPPNI MANNESKJU
OG TÆKNI
—■ Eg sé að þú ert með lítið kassettutœki
hérna. Nœgir það þér?
„Hvort það gerir! Listamenn gera ekki mikið
með þessi rándýru, fullkomnu hljómtæki, skal
ég segja þér. Þegar saman fer góð hljómplata og
fyrsta flokks tæki, skortir alveg mannlegu hlið-
ina í tónlistarflutninginn. Útkoman verður of
góð. Tæknin, sem beitt er núna við hljómplötu-
gerð, getur yfirstigið alla erfiðleika og hnökra.
Þetta er samkeppni manneskjunnar og tækn-
innar og tæknin mun alltaf sigra. Þess vegna
held ég að þessi þróun sé hættuleg tónlistarlífi í
heiminum. Fólk, sem hlustað hefur á þessar
tæknilega fullkomnu hljómplötur í úrvals hljóm-
flutningstækjum, hættir að koma á tónleika. Þar
getur aldrei verið um sömu gæði að ræða. Þetta
veldur fólki vonbrigðum, ef það hefur vanist á
annað og betra. Persónulega finnst mér þess
vegna mest gaman að hlusta á upptökur af tón-
leikum."
— Eru hljómsveitarstjórar dœmdir til þess aö
feröast á milli hljómsveita?
„Það er sífellt að verða sjaldgæfara að hljóm-
sveitarstjórar séu fastráðnir til margra ára í senn.
Það er hollt að hafa þetta svona. Hollt fyrir fólk-
ið, sem á í hlut, og hollt fyrir gæði tónlistarinnar.
Þetta gengur þannig fyrir sig að ég hef umboðs-
mann í París, sem veit allt um mínar ferðir og sér
um bókanirnar. Yfirleitt er ég bundinn af verk-
efnum svona eitt og hálft ár fram í tímann, þó
það séu auðvitað stundum „göt“ í þeirri
áætlun."
— Hvað finnst þér nú um popptónlist?
Það var eins og handsprengju hefði verið kast-
að inn á mitt gólf um leið og ég sleppti síðasta
orðinu. Jean-Pierre rauk á fætur.
„Ég þoli ekki slíka tónlist! Bara alls ekki! Þar
að auki er hún alitaf spiluð of hátt. Þetta er stór-
hættulegt fyrir heyrnina í unga fólkinu, sem fer
mikið á diskótek. Það eru fyrirbrigði, sem ég læt
ekki draga mig nálægt.
Hins vegar hef ég mikla ánægju af því að
hlusta á jazz. Ég geri mikið af því. Annars voru
þeir nú svo sem ágætir þessir fyrstu þarna í Bret-
landi. Hvað hétu þeir nú aftur?"
— Áttu við Bítlana?
„Já, einmitt. Bítlarnir voru kannski ekki sem
verstir, en það sem á eftir hefur komið . . . Hjálpi
mér!“
STÖKKBREYTING Á TRJÁGRÓÐRI
OG OSTUM
— Eg hef heyrt að þú sért alltaf mjög hress og
líflegur á œfingum. Ertu þannig að eðlisfari, eða
er þetta hluti af starfinu?
„Þetta hefur mikið að segja. Jafnvel þegar ég
er illa sofinn eða slappur af einhverjum orsök-
um, reyni ég mitt ýtrasta til þess að láta það ekki
sjást á mér. Hljóðfæraleikararnir verða fyrir
áhrifum af mér og ef ég er þungur og niðurdreg-
inn, spila þeir ekki eins vel og þeir hefðu annars
gert. Það er beint samband þarna á milli. Að
sama skapi hefur það áhrif á mig, hvernig
stemmningin er á meðal hljóðfæraleikaranna."
—• Geturöu lýst því hvernig þér líður að lokn-
um tónleikum?
„Áður en tónleikar hefjast er maður alltaf svo-
lítið taugaóstyrkur. Það er óhjákvæmilegt. En
að tónleikunum loknum finnst mér ég gjörsam-
lega tæmdur — búinn að gefa allt. Það merki-
lega er að þessi tilfinning er sterkari eftir vel
heppnaða tónleika en þá, sem ekki takast jafn-
vel.“
— Þú hefur nú verið hér tíður gestur í mörg ár.
Finnst þér miklar breytingar hafa orðið á íslandi
á þessum tíma?
„Ég kom hingað fyrst árið 1972 og það hefur
auðvitað ýmislegt tekið breytingum síðan, en
það er á tveimur ákveðnum sviðum, sem mér
finnst framfarir mest áberandi. Það hefur orðið
stökkbreyting á trjágróðri og ostum!
Þið íslendingar eigið þar að auki óviðjafnan-
legan fisk. Ég tek mjög oft lax með mér heim,
bæði reyktan lax og graflax — að ógleymdri
þessari sérstöku graflaxsósu. Svo slæ ég upp
veislu eða ber þetta á borð fyrir bræður mína,
þegar þeir koma til mín að spila bridge. Það er
mjög vinsælt.
En svo ég komi aftur að spurningunni, þá
finnst mér það alltaf einkenna íslendinga hvað
þeir eru stoltir af landi sínu og þjóðerni. Þið eruð
mestu þjóðernissinnar, sem ég hefi nokkru sinni
kynnst.“