Helgarpósturinn - 19.12.1985, Blaðsíða 22

HP í Himalaja
SI^JSTU HIPPARNIR SOGA ENN HASSIÐ Á INDLANDI:
UTBRUNNAR
EFTIRLE6UKINDUR
I frumstæöu bænda-
þorpi í Parvati-dal
haldast enn við síð-
ustu hippar Vestur-
landa á flótta undan
siðgæðis- og eitur-
lyfjalögreglunni. Hass-
plantan vex nánast
eins og illgresi allt (
kringum bæinn og
þeir sem vilja geta
keypt efnið fullunnið
hjá bændunum.
,,Do you know for how long time
Italians have been in this valley?
Fourteen years,“ — það er ungur
maður úr Rómaborg sem ávarpar
blaðamann ofan af íslandi, langt
inni í þröngum dal sunnanverðra
Himalajafjalla. Hann er síðhærður
með hárið í óteljandi fléttum,
íklæddur leppum sem ekki hafa ver-
ið þvegnir í nokkur misseri. Pó ný-
lendutíminn sé liðinn eiga fulltrúar
vesturveldanna enn ítök í Indlandi.
Við vorum komnir vel fimm
stunda gang frá akvegi og rafmagni,
höfðum gengið í gegnum mörg
frumstæð bændaþorp þegar okkur
var bent á húskofa þar sem mætti
finna reytingslegar leifar af þeim
hippum eða fríkum sem í eina tíð
var ekki þverfótað fyrir á Indlandi.
Fyrstu árin eftir að bresku Bítlarnir
fundu sinn gúru við Gangesána
fylltist Indland af ungum síðhærð-
um vesturlandabúum sem höfðu
kastað trú feðra sinna, tilbáðu líkn-
eski hindúa og fundu i Indlandi
griðland fyrir eiturlyfjalögreglu og
siðgæðisvörðum heimalands síns.
Að hætti Shiva; guðs tortímingar og
endursköpunar, sitja sumir þessir
nýfrelsuðu hindúar uppi í Himalaja
og reykja hass. En annars er tími
gúrúanna senn liðinn og færri vest-
rænir ferðalangar eru ginnkeyptir
fyrir hassi og heimsfrelsun.
„Om Shanti"
Gestgjafar okkar í tvílyftum úr sér
gengnum leirkofa voru Gino, Róm-
verjinn með flétturnar og félagar
hans, tveir litlu gæfulegri strákar og
stúlka sem skar sig úr fyrir hreinlæti
og heilsusamlegt útlit. Okkur var
vísað í litla kytru þar sem tvær strá-
mottur fyrir rúm lágu ofaní mold-
ugu trégólfi. Við höfðalagið vár
öskubakki, tómir sígarettupakkar
og útbrunnar eldspýtur. Tvær hass-
pípur á gólfinu og þar með voru inn-
anstokksmunir að mestu upp taldir.
Frammi voru kulnaðar hlóðir og
nokkur spjöld úr eggjakassa. Einn
heimamanna reri á gólfinu og
horfði glærum augum á stílabók þar
sem setningin „Om shanti", hefur
verið skrifuð niður aftur og aftur.
Trúarsetning hindúa sem mætti
þýða með orðinu ,,þögn“.
Dalurinn heitir Parvati-dalur eftir
einni af ástkonum Shiva og húsið er
í eigu bænda í Pulga sem er nær-
liggjandi þorp. í kring er túnsnepill
þar sem búpeningur gengur en rétt
ofan við kofann rísa snarbrattar
fjallshlíðar, grónar reisulegum barr-
trjám upp í topp. í gilinu seitlar á og
handan við hana er annað þorp og
önnur fjallshlíð. Fyrir dalbotninum
grillir svo í snæviþakta fjallstoppa.
Bændurnir í þessum dal búa við
sömu tækni og afar þeirra hafa gert
í árþúsundir. Pó þarna sé hvorki bíl-
vegur, rafmagn né nokkur vél þá
þekkist heldur ekki sú vonleysislega
fátækt sem blasir við allstaðar í
borgum Indlands. Fæsta vanhagar
um nokkuð það sem þeir ekki geta
fengið og því er fólkið þarna ríkt.
Síðustu 10 ár hafa sveitakarlarnir
svo haft aukatekjur af vestrænum
farfuglum sem koma sumir ár eftir
ár, en fáir þeirra tolla í dalnum yfir
vetrartímann enda er dalurinn þá
þakinn ökkladjúpum snjó og hita-
veitur eru hér óþekkt fyrirbæri.
Hass eins og illgresi
allt í kring. . .
Gino segir okkur að þau hafi nú
verið í dalnum í hálft ár og borgi í
mánaðarleigu 150 rúbíur, eða ná-
lægt 550 krónum íslenskum. Þess-
utan kaupa þau svo mat hjá þorps-
búum og með öllu lifir kommúnan
af þremur til fimm þúsund krónum
á mánuði. Hassplantan, undirstaða
tilverunnar, vex nánast eins og ill-
gresi allt í kringum bæinn og þeir
sem það vilja geta keypt efnið full-
unnið hjá bændunum, sem hafa
aldagamla reynslu í þessum heimil-
isiðnaði.
Ævintýrið er svo fjármagnað með
því að selja vestrænt skran; mynda-
vélar, gallabuxur, svefnpoka og té-
boli á svörtum markaði lndlands
þar sem upprunalegt kaupverð er
nær tvöfaldað. Úti á svölum þessa
ítalska heimilis héngu þrír svefn-
pokar, nokkurskonar bankainn-
stæða fyrir áframhaldandi dvöl. En
annars upplýsti Gino að 6 mánaða
vegabréfsáritun þeirra væri senn út-
runnin og hans einasta von var að
gúrúinn hans gæti innritað hann í
ashramskóla, en þessir trúarskólar
hindúa hafa sumir hverjir snúist upp
í það að verða hæli lífsþreyttra vest-
urlandabúa. Annars var ætlunin að
hverfa heim til Evrópu fram til
næstu áramóta og sækja svo um
aðra 6 mánuði fyrir næsta ár. Meira
að segja í þessum paradísardal var
von á lögreglu, upplýsti viðmælandi
okkar, sem þá athugar vegabréf og
ýmist hirðir hassið til eigin nota eða
tekur stórfé í mútur fyrir að láta það
í friði.
Samtalið er heldur slitrótt og eftir
því sem hasspípan gengur fleiri um-
ganga meðal heimamanna þokar
bágborin enskukunnáttan fyrir
ítölskuskotnum setningum. Fyrr en
varði er Gino farinn að tala um veit-
ingastað í Rómaborg þar sem vínið
flýtur í stórum gámum og menn
háma í sig svínakjötssamlokur. „Og
þegar maður er búinn að vera lengi
í Indlandi fer mann að dreyma um
þessar samlokur. . .“
Gestirnir impra á því hvort verið
geti að einhverjir ítalir eða Frakkar,
sem líka eiga að vera til í þessum
dal, hafi búið hérna árum saman,
sumar sem vetur, en Gino hefur eng-
an áhuga á slíkri landafræði. „Ég fór
hingað til þess að vera í friði fyrir
öðru fólki og kannski eru fleiri Italir
hérna, kannski búnir að vera lengi,
ég vil ekkert vita um það.“
Atvinnusatíar!
Og við kveðjum þessi undarlegu
úrhrök vestrænnar menningar,
orðnir of þreyttir til þess að arka
lengra í leit að þeim sem hafa haft
lengri ábúð í dalnum. Indverskur
kunningi sem þekkti til á einum slík-
um bæ varaði mig heldur við að
berja þar uppá. „Þeir sjá að þú ert
öðruvísi en þeir,“ sagði hann. „Þeir
eru tannlausir, skítugir og ekkert
alltof vingjarnlegir."
Miklu innar í Parvati-dalnum var
okkur sagt af ítalskri stelpu sem lifir
í heilögu hjónabandi með satía, en
svo kallast helgir menn hindúism-
ans sem leita burt úr skarkala hvers-
dagslífsins, flakka um og leita að trú-
arlegri frelsun.
Seinni tíma atvinnusatíar halda
svo vestrænum kannabisneytend-
um selskap gegn smávægilegri ölm-
usu og bróðurlegri hlutdeild í hassi.
Hassið sem annars var af sumum
viðurkennt sem tæki til þess að
komast í nánari snertingu við guð-
dóminn verður hjá þessum guð-
dómurinn sjálfur.
Þeir sem ekki fara lengra inn Par-
vati-dalinn en sem bilveginum nem-
ur geta notið þessa samfélags við
heitar hveralaugar i þorpinu Mani-
karan þar sem torkennilega tóbaks-
fýlu leggur upp af illa lýstum tehús-
um daglangt.
i Parvati-dal breytist ekki lífið þótt hippar komi og hverfi. Þessar stúlkur báru uppskeru
í hús eins og kynslóðirnar á undan. Síðustu hipparnir reyna hins vegar að draga fram
lífið með því að selja vestrænt skran. Þeir eru yfirleitt litnir hornauga af innfæddum.
Hassreykurinn enn sogaður: ítalinn Gino er ein eftirlegukind vestrænna blómatíma
sem ílengst hefur í Indlandi. Augun eru glær, heilinn starfar hægt og hugsar aðeins um
undirstöðu tilverunnar: Hassið. Sjálfur segist hann vilja vera í friði fyrir öðru fólki.
■texti og myndir Bjarni Harðarson
22 HELGARPÓSTURINN