Helgarpósturinn - 05.06.1986, Blaðsíða 2

UNDIR SOLINNI
eftir Egil Helgason
Hressilegur kosningaandblær
Ég heyri það utanað mér að nýumliðin
kosningabarátta hafi verið með eindæmum
leiðinleg. Mér er líka sagt að kosninganóttin
hafi verið leiðinleg — það var víst allt Hjúlett
Pakkard-tölvunni að kenna, þeim mikla
veisluspilli, sem kunni öll úrslit áður en
vökumenn höfðu náð að skrúfa tappa af
flöskum. Það er líka víst að sumum hafa
ábyggilega þótt kosningaúrslitin leiðinleg,
sérstaklega þeim sem urðu fallkandídatar og
þurfa að fara að leita sér að öðru tómstunda-
gamni en stjórnun bæja og sveita. En samt —
það var ekki allt leiðinlegt, fjarri því; ef nán-
ar er að gáð má finna gárunga sem hýrguðu
kosningarnar með húmorískum tilþrifum og
hressilegum andblæ. Ætli Steingrími Her-
mannssyni hafi tildæmis ekki verið hlátur í
hug þegar hann lýsti yfir óvefengjanlegum
sigri Framsóknarflokksins, sem þráttfyrir að
hann sé á niðurleið er samt á markvissri upp-
leið. Bersýnilegt að ísmeygileg þrætubókar-
list Þórarins Þórarinssonar (var hann ekki í
sjónvarpinu?) hefur eignast sína verðugu
lærisveina og hrópendur á þeim bæ, þótt
sjálfur sé Tíma-Tóti að mestu hættur að
prjóna í götin á framsóknarháleistunum.
Annars benti mér á það gamall framsókn-
armaður í hita kosningabaráttunnar að sé
manni annt um líf sitt, limi og almenna vel-
ferð sé vissara að hafa framsóknarmenn fyr-
ir framan sig en fyrir aftan sig — ég er ennþá
að bjástra við að ráða í þann stórasannleik
sem líklega er fólginn í þessum orðum. Því-
næst bætti hann því reyndar við að hver þjóð
fengi þá stjórnendur sem hún ætti skilda —
og líklega hver borg líka.
Það er sjaldnast djúpt á gamanseminni
þegar Davíð borgarstjóri Oddsson er annars
vegar og þetta kunna borgarbúar að meta
einsog kosningatölur sýna ótvírætt. Það er
tilaðmynda ekki lítil gamansemi að hóa sam-
an tæpum tug vinsælla listamanna — sem
hingað til hafa flestir mátt búa við eignar-
hald og ábúð vinstriaflanna — og láta þá lýsa
yfir óbilandi trausti á manninn Davíð en
samt ekki flokkinn sjálfstæðis, enda þótt
andstæðingarnir vilji með einhverjum guð-
fræðilegum hártogunum halda því fram að
alltaf hljóti að fara saman þríeiningin menn,
málefni og flokkur. Hvað um það: þessir
ágætu listamenn, sem nú heita á víxl sæmd-
arnafnbótunum „umskiptingarnir" ellegar
„Reykjavíkurskáldin", vilja greinilega ganga
á vegum borgarstjórans, eða hvað segir ekki
í látbragðssöngnum sem er kyrjaður kröft-
uglega í sunnudagaskólum þessa lands —
Dauíö var lítill drengur
á drottins vegum hann gekk...
Þennan sama veg ganga þau óefað börnin
sem brugðu á leik við borgarstjórann meðan
hann heilsaði eldri kjósanda eftir útifund á
Lækjartorgi og vildu ekki hleypa honum
heim strax, einsog sagði í hugðnæmri frétt á
baksíðu Morgunblaðsins.
Já, Morgunblaðið, vel á minnst. Það góða
málgagn droppaði inní heimsókn til Davíðs
Oddssonar og Ástríðar í kosningavikunni og
fékk höfðinglegar viðtökur. Blaðamaðurinn
komst að raun um að á því heimiti væri ekki
fyrir að fara íburðinum og tilgerðinni einsog
í hibýlum annarra stjórnmálamanna: „Það
er ánægjulegt að ganga í hús borgarstjóra-
hjónanna á Lynghaga 5. Þar er engin sýndar-
mennska, innan veggja eða utan, ekkert
prjál, engir veislusalir, — heldur heimili, not-
arlegt og fallegt heimili, einsog hæfir þessari
friðsælu götu í Vesturbænum. Og garðurinn
er stolt húsmóðurinnar." Svo hljóða óbreytt
orð Morgunblaðsins og þarf líklega engu við
að bæta.
Alþýðuflokksmenn ráku kosningabaráttu,
fulla af elskulegheitum og náungakærleik.
Þeir „sögðu það með blómum" og komu
fræðandi með rós inná hvert heimili í Hafn-
arfirði — og uppskáru fyrir vikið heilan akur
af hafnfirskum kratarósum. Hinsvegar virð-
ast „blómin talandi" hafa talað fyrir daufum
eyrum flestra höfuðborgarbúa, allavega gull-
kornum stráðar pappírsrósirnar sem kratar
sendu ungum reykvískum kjósendum. Boð-
skapurinn þurfti svosem ekki að vefjast fyrir
neinum: „HÆ! Við erum þrælhressir ungir
jafnaðarmenn og ætlum að breyta þessu út-
flippaða þjóðfélagi, sem snýst um stein-
steypufyllerí, þrældóm og egótripp og endar
svo á bömmer og meðferð hjá fjölda manns.
Við gefum skít í þessa geðveiki... Víða um
heim er fólk fangelsað, kvalið og drepið fyrir
það eitt að styðja lífsskoðun okkar og bera
þetta merki (rósina; innsk. mitt). . . Ef þú
styður okkur í Alþýðuflokki þá munu margir
rífast í þér og nöldra því við ætlum að ger-
breyta þessu þjóðfélagi. En taktu þessu
nöldri með kaldri ró, það kemur bara af
íhaldssemi og meiriháttar hræðslu við breyt-
ingar, — það er algjört þrjúbíó. En við spyrj-
um þig. VILT ÞÚ BREYTINGAR? Eða sjúga
gamla snuðið áfram?"
Undirritað: „Ungt fólk með A-lista.“
Líkast til hafa þeir ekki meðtekið þessa
þjóðleið ungra Alþýðuflokksmanna útúr alls-
herjarvandanum almenna efnilegu rithöf-
undarnir þrír sem á kjördag hlutu peninga-
verðlaun fyrir að hafa skrifað bitastæðari
smásögur en þrjúhundruð og sjötíu aðrir
vonbeiðendur — þar ganga nefnilega ljósum
logum „bömmerarnir", „egótrippin" og
„geðveikin" sem ungkratarnir eru ekki par
hrifnir af. Nei, mér liggur við að segja einsog
svo margt heiðursfólk á undan mér — hvern-
ig er það með unga fólkið, getur það ekki
skrifað um eitthvað fallegt, göfugt og gott?
Ég las þær í gær og er ennþá svolítið þung-
lyndur. . .
Jón Örn Marinósson, sem skrifað hefur pistlana
á þessum stað frá síðasta hausti, er kominn í sumar-
frí. Að hausti fáum við aftur flett upp í Jónsbókinni
hans.
HAUKUR í HORNI

wj
\mm K LJI

TIL MINNIS
„Svei mér þá, ég var
bara búinn að stein-
gleyma þessum yfir-
burðum okkar strák-
anna...“
2 HELGARPÓSTURINN