Helgarpósturinn - 05.06.1986, Blaðsíða 19

á meðan ég hafði ennþá minnið mitt. En það fór
nú að dala eftir menntó."
— Var þab nú ekki bara þessi venjulega hrörn-
un?
„Jú. jú, en þessi afsökun er bara svo voðalega
þægileg eins og málin standa í dag.“ Og hann
hneggjar.
Þetta er það eina sem við
kunnum
— Og hvenœr ákvabstu svo ab verba lœknir?
Einar lætur sig síga enn lengra ofan í sófann.
„Það var í þriðja eða fjórða bekk í MR. Eða eins
og Nonni bróðir segir: „Þetta er það eina sem
við kunnum." Ég ákvað að vísu fyrst að verða
augnlæknir eins og pabbi, því ég hafði erft græj-
urnar hans. En ég veit ekki hvort ég er nógu vís-
indalegur í mér til að geta hafa orðið augnlækn-
ir, þótt ég viti nú ekkert hvort maður þarf að
vera nokkuð vísindalegur í sér til að vera augn-
læknir." Einar rekur upp roku. „Nei, ég fór í háls-
nef- og eyrnalækningar af því að ég vann um
tíma á deildinni þegar ég var í læknisfræðinni í
háskólanámi og mér fannst svo skemmtilegt þar
að ég fór til framhaldsnáms í Svíþjóð."
Af ástinni
— Kynntist þú konunni þinni þar?
„Já,“ segir Einar og dregur seiminn, „en við
byrjuðum að vísu ekki að vera saman fyrr en
hún fór í mikla heimsferð og kom við á íslandi.
Hún er hjúkrunarkona og vinnur á Landakoti.
Og þarna er bara komin formúlan um lækninn
og hjúkrunarkonuna, eins og þú bendir á.“
— Trúir þú á ástina?
„Nei, ekkert endilega. Ég held þó að það sé
ógurlega margt sem passar saman hjá karli og
konu ef maður gerir sér far um að rækta það. En
þetta tal um að menn hafi fundið hina einu
sönnu ást, held ég að sé tómt rugl. Annars hefðu
varla svona margir gifst innbyrðis í litlum pláss-
um. Sjálfur er ég ágætur einn með sjálfum mér,
en það kemur ágætis rútína á sambönd. En ég
er óttalegur dellukarl." Og nú kemur aldeilis
glampi í augun hans.
Dellurnar
— Segbu mér frá dellunum.
„Jú, ég er með útbúnaðardellu, fótboltadellu,
bíladellu, og einu sinni var ég með mótorhjóla-
dellu. Og svo hef ég voða mikinn áhuga á iéttum
vínum."
— Já, þú ert einn þessara vínsnobbara sem
Englendingar kalla ,,vintage bores".
„Jú, jú, ég er einn þeirra." Hann hlær. Ég fór
að hafa áhuga á þessu fyrir svona 13 árum. Ég
held meira að segja að það sé hægt að setja sam-
an vín og tónlist, alveg eins og vín og mat. Ef
maður sér tóna og getur hlustað á vínið syngja
þá ætti þetta að ganga. Ég hef að vísu ekki próf-
að þetta sjálfur vísindalega en mér dettur þó
helst í hug að athuga hvaða vín sé gott við hvaða
tónlist og þá hvar.“
Kokteilfrikin og
vínsnobbararnir
— En afhverju þykir þab svona vobalega fínt
ab hafa mikib vit á léttum vínum? Eru ekki til
menn sem snobba á líkan hátt fyrir sterkum vín-
um?
„Þú meinar kokteilfríkin,“ segir Einar og
hneggjar. „Jú, það eru fleiri hér á landi sem vita
mikið um kokteila en þeir sem hafa áhuga á því
að þefa af léttum vínum. Léttu vínin hafa miklu
EINAR THORODDSEN
LÆKNIR,
VÍNSNOBBARI
OG DELLUKARL
[ HP-VIÐTALI
meiri karakter og eru fjölbreytilegri og það er
aldrei hægt að skynja sömu blæbrigði á sterkum
vínum og léttum. Eða eins og Englendingar
segja: „Vine is a living thing.“ Eg held nú samt
að ég hafi ekkert sérstaklega næmt lyktarskyn,
sem er aðalatriði ef maður vill vera vínsnobbari.
Sérstaklega ekki núna upp á síðkastið því ég hef
verið svo ógurlega kvefaður. Ég á heldur ekki
mikinn vínlitteratúr, bara svona 70 sentimetra.
En ég hef farið á nokkur námskeið í Búrgúndí og
Bordó. Þessum námskeiðum fylgir ekki mikið
fyllirí eins og sumir kynnu að halda, þetta fer allt
fram á mjög siðsaman hátt. Á vikukúrs þefar
maður og smakkar kannski á svona 100 til 200
víntegundum og spýtir þá gjarnan víninu út úr
sér svo að bragðskynið deyfist ekki. En ekki
vildi ég smakka viskí eða koníak, þeir sem gera
það finna voða litinn mun frá einum sopa til ann-
ars. Auðvitað deyfist bragðskynið líka hjá okkur
vínsnobburunum, en ekkert í líkingu við það
sem kokteilfríkin þurfa að þola. Stundum lenti
maður þó á fylliríum og ætli dýrasta fylliriið sem
ég hef lent á hafi ekki verið í lok kúrsins í Bordó
þegar ég drakk 5 glös af Chateau d’Yquem, sem
samtals munu hafa kostað um 5 þúsund kall. Það
er dýrasti apperatív sem ég hef fengið.”
Ég syng nú samt ekkert
hótt
— Segdu mér frá fleiri dellum. Ertu ekki heil-
mikill söngmabur?
„Ja, ég er kórmella og hef verið kallaður ten-
ór. Ég hef veriö í Pólýfónkórnum, Fílharmóníu-
kórnum, Dómkirkjukórnum, Akraneskórnum,
Passíukórnum, Hamrahlíðarkórnum, Háskóla-
kórnum, og kannski fleiri kórum og er núna í
Módettukórnum. Það vantar gjarnan tenóra í
kóra. En ég syng ekkert voðalega hátt.“
Hláturinn og það að vera
jarðbundinn
Við hristumst saman af hlátri. — En vœntan-
lega ertu líka med matardellu?
„Nei, segir Einar sposkur og strýkur sér um
kviðinn. „Þar er um þokkalegan áhuga að ræða
en ekki dellu."
Og hann hneggjar og ég kemst ekki hjá því að
hristast líka. Get síðan ekki stillt mig um að
spyrja hvaðan hann hafi eiginlega þennan hlát-
ur.
„Ja...,“ segir hann kerskinn, „þegar ég hlæ
með Nonna bróður hlæ ég eins og hann en hlæ
eins og Balli bróðir þegar ég hlæ með honum.
Upp á síðkastið hef ég hlegið svolítið eins og
pabbi en það eru svona hljóð sem eru sambland
af hlátri og hósta.“
Þegar ég er í þann mund að ganga út úr dyr-
unum og búin að skoða hljómflutningstækin
hans og stóran, giæsilegan svartan flygilinn sem
trónir á stofugólfinu, því Einar er með útbúnað-
ardellu af alvarlegra tæinu, kallar hann til mín:
„Heyrðu, og svo er ég með tennisdellu og vegg-
boltadellu og við lngrid förum að minnsta kosti
einu sinni í viku til að spila saman veggbolta.”
Já, segi ég og man þá eftir minnispunktinum
mínum, hvernig Einar skilgreini hugtakið „að
vera jarðbundinn”, en eitthvað fannst mér pínu-
lítið eins og ég skildi ekki alveg þá merkingu
sem hann leggur í það. „Æ, ég veit það ekki,"
svarar hann að bragði. „Ætli það sé ekki bara
helst það að maður skipar sér í hóp með þeim
mönnum sem maður heyrir að sagt sé að séu
jarðbundnir." Hnje, hnje m hnje...