Helgarpósturinn - 04.02.1988, Blaðsíða 15

fólk missa áhugann á litgreiningu.
Raunin varð önnur. Ennþá er
fullbókað á námskeið hjá þeim sem
bjóða kennslu í þessum efnum.
FATATÍSKAN '87:
KARLMENN HERRA-
LEGRI EN ÁÐUR
Fatatískan breyttist líka. Að vísu
bakkaði hún, líkt og förðun, um
tuttugu ár aftur í tímann á sumum
sviðum. Rúskinnsjakkarnir, sem
voru í tísku í kringum '65, komu aft-
ur í fyrra. Herrajakkarnir orðnir
herralegri, betur fóðraðir og á
margan hátt nýtilegri — en rú-
skinnsjakkar samt. Karlmenn virt-
ust leggja meira upp úr því í fyrra að
klæðast „herralega" en gerst hafði í
langan tíma. Eigendur herraversl-
ana voru að vonum ánægðir og
lýstu því yfir að druslugangurinn
væri horfinn. Þeir sem enn gengu í
krumpuðum flauelsbuxum og
þæfðum peysum hlutu að vera
blaðamenn. Eða sálfræðinemar.
Hinir, sem keyptu sér rúllukraga-
boli, rúskinns- eða leðurjakka og
almennilegar, vandaðar buxur, voru
almennilegir menn. Gerðu í því að
vera huggulega til fara. Skyrtur og
slifsi komust líka í tísku. Þeir sem
höfðu tíma til að fara heim milli
vinnu og kráarsetu fóru gjarnan úr
rúllukragabolunum. Snöruðu sér í
sturtu og síðan í skyrtu. Röndótta
eða einlita, skipti ekki máli. Bundu
á sig slifsi og sveipuðu jakkanum yf-
ir sig. Sumir fylgdu tískunni út í ystu
æsar og fengu sér frakka. Síða
herrafrakka. Vandaða og hlýja. Það
þótti ekkert smart á árinu 1987 að
standa í biðröð á lakkskóm, skjálf-
andi af kulda. Þeir sem vildu virki-
lega vera „in“ og áttu pening keyptu
sér skósíðan úlfapels. Enda orðið
sjálfsagt mál að hengja flíkina á læst
herðatré á stöðum sem bjóða ekki
upp á sérþjálfað starfslið til að gæta
yfirhafna gesta. Dags daglega
reyndu menn samt að vera „sport-
legir" til fara. Gengu í jogginggöll-
um daginn út og daginn inn. Ef ekki
jogginggöllum þá að minnsta kosti í
íþróttalegum peysum og bolum.
Hárgreiðsla karlmanna umturnað-
ist líka. Sá sem gekk ennþá með sítt
hár var plebbi. Sá sem fékk sér ekta
herraklippingu var meiriháttar. Sá
sem meira að segja gekk svo langt
að láta raka hnakkann eins og í eld-
gamla daga var „alvöru maður".
OG LOKSINS KOM AÐ
ÞVÍ: MINI-TÍSKAN NÁÐI
VINSÆLDUM!
Konur byrjuðu árið á því að ganga
í ökklasíðum pilsum. Þær lögðu
annars ekki mikla áherslu á að vera
kvenlegar. Ekki fyrr en líða tók á ár-
iö. Þá fóru pilsin að styttast. Eftir því
sem lengra leið því styttri urðu pils-
in. Loksins kom að því að mini-tísk-
an varð að veruleika. Tískukóng-
arnir höfðu reynt að boða mini-tísk-
una aftur oftar en einu sinni og oftar
en tvisvar. Það gekk aldrei. Þangað
til 1987. Þá skildu konur loks að
kannski væri eitthvað til í þeirri full-
yrðingu karlmanna að kvenleggir
ættu að sjást. Helst sem oftast.
Skipti ekki máli hvort var á vinnu-
stað, skemmtistað eða prívatstað.
Vinnupilsin voru úr bómullarefnum
enda voru bómullarefni í tísku. Sam-
kvæmiskjólarnir voru úr vandaðri
efnum en sést hafði frá 1950. Þeir
urðu líka kvenlegri á allan hátt.
Flegnari. Klauf einhvers staðar á
pilsinu. Fótleggirnir urðu að sjást.
Annars þýddi ekkert að þykjast vera
í tískunni. Kjólarnir voru ekki leng-
ur einfaldir. Alls konar skraut prýddi
þá. Semelíusteinar og bróderí. Hár-
skraut rauk líka upp vinsældalist-
ann. Konur sem aldrei höfðu sett
nokkuð í hárið áttu allt í einu lager
af alls kynns slaufum, spennum og
hringjum úr glansandi efni. Þær
fóru að setja í sig rúllur á nýjan leik.
Smábylgjur í hárinu gerðu þær
óneitanlega kvenlegri en þessi gel-
greiðsla sem þær höfðu verið með.
Samt var hún ekkert farin úr tísku.
Meðan hárið var eins og ekkert væri
fyrir því haft voru konur í tísku. Ef
greiðslan var þannig að augljóst var
að miklum tíma hafði verið varið í
hana og slaufa sett aftan á hnakka
voru konur líka í tísku. Það var
reyndar svolítið erfitt að vera ekki í
tísku árið 1987.
Enginn gengur um götur borgar-
innar skólaus. Það vita skóhönnuð-
ir, íslenskir sem erlendir. Enda
hönnuðu þeir skó í öllum regnbog-
ans litum. Samt var búið til meira af
brúnum skóm þegar haustið nálg-
aðist. Lógískt. Fólk gengur ekki í
skærum skóm á vetrum. Nema
kannski þá helst þegar farið er á
dansleiki. Þeir sem áttu svarta sam-
kvæmisskó notuðu þá. Svartir sam-
kvæmisskór voru nefnilega ennþá í
hátísku. En flestir samkvæmisskór
voru mun meira skreyttir í fyrra en
lengi hafði tíðkast. Slaufur og
spennur voru framleiddar í tonna-
tali til skrauts á spariskó. Enda mjög
smekklegt þegar kvenfætur gægð-
ust út um klauf á kjól að sæist í
glæsilega, háhælaða skó með
skrauti. Islendingar létu samt ekki
gabba sig. Erlendir hönnuðir not-
uðu slönguskinn og skinn af villtum
dýrum í ríkum mæli í skóna. Stund-
um varð útkoman góð, stundum
ekki. Stígvél að hætti kúreka kom-
ust í tísku á ný. Þau voru gjarnan
með alls kyns útflúri og helst stein-
HELGARPÓSTURINN B-15