Helgarpósturinn - 04.02.1988, Blaðsíða 31

Breskir poppgáfumenn hóldu ekki vatni af hrifningu yfir verkum Sykurmola sem fannst fátt til um umstangið — og héldu sinu striki, sérstœðir og ögrandi
Fjöldi tónleika og tónlistarvið-
burða var engu minni á síðasta ári
en endranær. Metið var jafnað sem
fyrr, músíklífið er margbrotið á ís-
landi og sigrar unnust heima og
heiman.
Ný kynslóð tónskálda, hljóðfæra-
leikara, söngvara og stjórnenda
festi sig í sessi á árinu og iét mikið á
sér bera í tónlistar lífinu. Yngra fólk-
ið, sprenglært, bar með sér nýja
strauma, nýjar viðmiðanir og nýjar
tilraunir. Menn leituðu fyrir sér, tón-
listarlífið hefur oftast verið í fastari
skorðum en á árinu sem leið.
Umræða um nýtt tónlistarhús í
Laugardal var áberandi og það
breytt frá fyrra ári að sundrung vék
fyrir samstöðu um þetta glæsilega
mannvirki sem vonaraugu beinast
að. Tónleikar til styrktar byggingu
hússins, sem fram fóru nýlega í Há-
skólabíói, báru þessu vitni; þar ríkti
samhljómur, ólíkar tónlistarstefnur
og greinar af meiðinum slógu sama
taktinn, enda fullljóst að húsið verð-
ur miðað við þarfir allra tegunda
tónlistar, allt frá poppi til óperu.
íslensk tónskáld og söngvarar
unnu sigra á árinu svo um munar,
unnu meira að segja landvinninga.
Fyrst ber að telja Hafliða Hallgríms-
son, sem hlaut tónlistarverðlaun
Norðurlandaráðs fyrir verk sitt
Poemi. Hafliði var áberandi hér
heima á árinu, haldnir voru sérstak-
ir Hafliða-dagar í Norræna húsinu
sem tókust einkar vel og tónskáldið
stjórnaði Sinfóníuhljómsveit Islands
á einum tónleikum hennar seint á
árinu. Atli Heimir Sveinsson vakti
einnig mikla athygli erlendis fyrir
verk sín, sérstaklega fyrir sinn hlut
í Scandinavia Today í Japan á árinu.
Atli Heimir fékk að margra mati
uppreisn æru á árinu, öðlaðist þá
athygli sem verk hans eiga skilið, en
hann er nú um stundir fremstur ís-
lenskra tónskálda sem vinna hér-
lendis, að því er ófáum finnst.
Árið 1987 var ár íslenskra söngv-
ara. Hjónin Bergþór Pálsson og Sól-
rún Bragadóttir komust bæði á
samning við virt þýskt óperuhús og
vekur athygli hvað það tók þau
stuttan tíma að ná jafngóðum
árangri og samningur sem þessi er
dæmi um. Garðar Cortez vann góða
sigra á Bretlandseyjum þar sem
hann hefur sungið sig inn í hug og
lijörtu landsmanna. Garðar hefur
bæði komið fram sem einsöngvari
og tekið þátt í uppfærslum í Eng-
landi og fengið mjög góða dóma fyr-
ir, en til þess hefur verið tekið hvað
hann hefur til að bera góða sviðs-
framkomu og öryggi í söngtúlkun.
Enda vanur maður úr íslenskum
óperuuppfærslum, burðarásinn í
rekstri Islensku óperunnar, sem
lagði til glæsilegasta tónlistarvið-
burð síðasta árs; hvorki meira né
minna en Aida Guiseppes Verdi var
til sýnis fram eftir ári í Gamla bíói í
leikstjórn kraftaverkakonunnar Brí-
etar Héðinsdóttur. Sigríður Ella
Magnúsdóttir tók þátt í þessari upp-
færslu og sýndi að hún er á toppi fer-
ils síns nú um þessar mundir.
En það er auðvitað Kristján Jó-
hannsson sem stendur uppi með
stærsta sigur ársins, samning um
sönghlutverk í Scala — á betra verð-
ur ekki kosið. Kristján hefur hin
seinni árin sungið í fjölmörgum upp-
færslum í Bandaríkjunum, stendur
nú á þröskuldi Metropolitan, og hef-
ur þegar öðlast þá víðtæku reynslu
sem á að nægja honum til að stand-
ast fyllilega samanburð við allra
mestu hetjutenóra okkar daga.
Kristján er farinn að standa við
stóru orðin. Skömmu eftir að fréttist
að hann hefði skrifað undir samning
við La Scala fréttist að samningur
um annað hlutverk í öðru verki þar
væri í burðarliðnum, auk þess sem
það spurðist út að hann væri kom-
inn á samning hjá umboðsskrifstofu
sem eiginkona sjálfs Pavarottis rek-
ur, en það eru öngvir viðvaningar
sem fá inni hjá þeirri konu. Meðal
verkefna sem Kristján tók þátt í hér
heima á árinu voru tema-tónleikar
íslensku hljómsveitarinnar þar sem
listamennirnir Sigurður Pálsson,
Þorkell Sigurbjörnsson og Gunnar
Örn spunnu saman íslenskt lands-
lag. Hugmyndin vakti mikla athygli,
en Kristján naut sín ekki sem skyldi
í verkinu. Tveir kunnustu kórar
landsins geisluðu á árinu, Bach og
Hándel á disk hjá Pólýfón og Lang-
hyltingum. Djarft og mikilfenglegt.
En íslenskt tónlistarlíf er meira en
ópera og einstakir hetjutenórar.
Dægurtónlistin var meira áberandi
en jafnan áður, sjaldan hafa íslensk-
ar hljómplötur selst viðlíka og á
undanliðnu ári þegar tvær íslenskar
hljómplötur seldust í meira en
fimmtán þúsund eintökum, Dögun
Bubba Morthens og í fylgd með full-
orðnum Bjartmars Guðlaugssonar.
íslensk textagerð hélt velli og gott
betur, meiri alúð var lögð við ís-
lenskuna en oft áður, kveðskapur-
inn betri og veigameiri í flutn-
ingnum. Tónleikar voru vel sóttir og
góðir, eftirtektarverðar voru hing-
aðkomur vinsælla erlendra sveita.
Þetta var ár Sykurmolanna sem
virðast ætla að sigra Tjallann, að
minnsta kosti héldu virtustu tónlist-
artímaritin þar í landi ekki vatni á
árinu yfir ágæti svo gott sem alls
sem viðkom þessari hljómsveit á ár-
inu. Plata grúppunnar, Birthday,
hlaut einróma lof, og svo virðist sem
nýjasta afurð hennar, Cold Sweat,
ætli að fylgja þeirri fyrri eftir að
vinsældum.
Þá gerðu meðlimir Mezzoforte
samning á árinu sem fleytir þeim
inn á Bandaríkjamarkað, sem var
langþráð takmark hljómsveitarinn-
ar.
Og Megas hvarf aftur til upphafs-
ins, lokaði hringnum á endasprett-
inum með því að líta yfir farinn veg,
horfa ofan á heimaslóðirnar í mein-
hæðnislegum Megasartón.
HELGARPÓSTURINN B-31