Helgarpósturinn - 04.02.1988, Blaðsíða 38

Þaö er spurningin þegar fara á ,,út aö boröau
Veitingahúsabransinn hefur tekið miklum stakkaskipt-
um á undanförnum árum hér á landi. Það er af sem áður
var þegar aðeins var hægt að velja milli örfárra veitinga-
húsa þegar gera átti sér glaðan dag. Þá fór fólk líka út að
borða bara til þess að fá sér gott að borða og eiga nota-
lega kvöldstund. Síðan var gjarnan haldið á dansleik.
Núna úir allt og grúir í veitingahúsum og það er meiri-
háttar mál að ákveða hvert á að fara. Enda fer fólk ekki
lengur á veitingahús bara tiL aö borda. Það fer á veitinga-
hús með það fyrir augum að sitja þar fram eftir öllu
kvöldi.
EFTIR ÖNNU KRISTINE MAGNÚSDÓTTUR MYNDIR JIM SMART
Það eru engar ýkjur að segja að
veitingahús hafi í æ ríkari mæli leyst
dansstaði af hólmi. Skemmtistaða-
eigendur kvarta líka undan minnk-
andi aðsókn. Reyna að finna alls
konar ástæður. Raunin virðist hins
vegar sú að þeir sem á annað borð
hafa peninga milli handanna vilja
heldur fara á huggulegt veitingahús,
fá sér góðan mat og láta stjana við
sig en að standa í biðraðamenning-
unni sem einkennir danshúsin. Það
virðast helst vera þeir skemmtistað-
ir sem höfða til aldursins 18—25 ára
sem hafa nóg að gera.
Þrátt fyrir heilsuæðið sem greip
um sig hér á landi í fyrra virtust þeir
veitingastaðir sem buðu nær ein-
göngu upp á „heilsuleysismát" vera
vinsælir. Hollustan -virtist að
minnsta kosti cleymast á kvöldipat-
var varla hægt að drekka vatn eða
mjólk og þess vegna gleymdist að
hugsa um kaloríurnar í kókinu rétt á
meðan þessu var rennt niður.
Svo kom Hard Rock Café, nýr
staður í hinni nýju Kringlu. Meira að
segja áður en opnað var sást fólk
vera að kíkja á gluggana. Þetta var
veitingahús sem var allt, allt öðru-
vísi en við áttum að venjast. Hávær
rokktónlist, fatnaður og hljóðfæri
þekktra stjarna úti í heimi hangandi
á veggjum, ótrúlega góður og lítt
hollustulegur matur á boðstólum.
Bráðhresst ungt fólk þjónaði til
borðs. Samlokurnar hétu skamm-
stöfunum sem þýða áttu hráefnið á
erlendri tungu. Með þessu franskar.
Fólk steingleymdi línunum. Það
streymdi inn í Hard Rock.
upp í Kringlunni. enda hættir fólki
þangað fóru voru að hugsa um lín-
urnar.
Svo voru það fiskstaðirnir í mið-
bænum. Þangað fóru þeir sem enn
höfðu áhuga á hollustufæði. Fiskur
hefur löngum verið talinn ein holl-
asta fæða sem hægt er að neyta. Á
fiskstöðunum var áhersla lögð á
„frönsku línuna". Það var á mörkun-
um að maður sæi matinn á diskun-
um, svo lítið var framreitt. En það
þótti smart að borða samkvæmt
frönsku línunni. Þangað til manni
fannst hún vera farin að ganga út í
öfgar. Það var þegar skammturinn á
disk gestanna var minni en þú
myndir gefa kisunni þinni. Flestum
fannst þetta samt alveg nóg. Að
minnsta kosti héldu þeir sömu
áfram að fara á matsölustaði sem
skömmtuðu eftir frönsku línunni. Á
tímabili var í tísku að vita ekki hvað
maður var að borða. Sú hugmynd
kom frá frönskum matreiðslumeist-
ara, eftir því ég best veit. Sá hafði
unun af að ákveða matseðilinn fyrir
gestina, bjóða þeim allt að fimm
réttum. Allt eftir frönsku línunni.
Fæstir urðu þó saddir af réttunum
fimm. Flestum fannst það samt svo-
lítið spennandi að borða eitthvað
sem þeir vissu ekkert hvað var.
Fannst það mjög gott þangað til þeir
vissu hvað þeir höfðu verið að
borða... En það skipti litlu máli þótt
gestir væru jafnsvangir eftir mat-
inn. Sósan reddaði kvöldinu. Sósan
í frönsku línunni var nefnilega sér-
stök. Listilega vel skreytt, jafnvel
köflótt eins og dæmt eru um. I
ir, ja gvuð má vita hversu margir.
Meira að segja gamla góða Kokk-
húsið við Lækjargötu er horfið og í
staðinn kominn kínverskur mat-
sölustaður. Á sumum stöðunum
koma meira að segja Kínverjar í
símann þegar maður ætlar að panta
borð. Reykjavík hefur fengið alþjóð-
lecan blæ
Það þarf að panta borð á veitinga-
húsunum, þrátt fyrir þetta mikla
framboð. Raunin er nefnilega sú að
á flestöllum stöðunum er uppselt
helgi eftir helgi. En fólk virðist ekki
aðeins fara út að borða um helgar
eða á kvöldin því í hádeginu eru
veitingahúsin oftast troðfull. Meira
að segja síðdegis. Enda tók ákveðið