Helgarpósturinn - 04.02.1988, Blaðsíða 28

NDLISTIN
með veggjum og lætur eins lítið fyr-
ir sér fara og honum frekast er
unnt. Gefur listinni eftir það sem
segja þarf. Til þess er hún.
Gunnar Örn fór hina leiðina —
utan. Hann vann stóra sigra, komst
í umboðssölu hjá nafntoguðum
listaverkasala í New York, hlaut
ýmsar viðurkenningar og sýndi í
Japan. Gunnar Örn er einstaklega
sterkur þessi misserin, atorkusamur
og tæknin slík að samjöfnuð er að-
eins að finna hjá bestu mönnum
sem nú halda á pensli. Fígúratívur
og blandar örugglega.
En Iistin, myndlistin, er meira en
augngæti og markaðsvara, hún er
líka pólitík. Og þess varð vart á ár-
inu svo um munar. Bræður börðust
og aðrir til um forstöðumannsstöðu
við Listasafn Islands, sem hefur
margt lengi ef ekki frá upphafi verið
heldur hornreka í íslensku kerfi. Dr.
Selma Jónsdóttir féll frá á árinu og
listfræðingurinn Bera Nordal tók
við af henni, hafði áður unnið undir
stjórn Selmu, en það var þó fráleitt
sjálfgefið að hún tæki við starfanum
eftir hennar dag. Einar Hákonarson
bauð sig fram, líka Aðalsteinn Ing-
ólfsson, svo og bræðurnir Ólafur og
Gunnar Kvaran, en sá síðarnefndi
átti síðar eftir að hverfa til starfa á
Kjarvalsstöðum þegar Einar Hákon-
arson lét þar af skammvinnum störf-
um sem forstöðumaður. Listasafn
íslands var opnað í jafndýru húsi
og það er glæsilegt fyrir nokkrum
dögum, og kannski ekki síst þess
vegna var staðan eftirsótt, baráttan
var harðskeytt og pólitísk. En lyktir
urðu Beru í hag, sem séð var í upp-
hafi að yrðu þau málalok sem flestir
gætu sætt sig við.
íslenskt myndlistarlíf uar áber-
andi og allfyrirferdarmikid á síðasta'
ári; meira bar á uöndudum sýning-
um en jafnan áður, fleiri sýndu og
fjölbreytUegra lið manna en verið
hefur. Yfir álinn komu gestir sem
brœddu hjörtu landsmanna.
kynslóðarinnar, en mjög er vandað
til sýninga og vals á listamönnum í
þessu snotra vígi við Óðinstorg.
FÍM-salurinn var opnaður í Garða-
stræti, Gangskör þar sem Langbrók
var, útibú Gallerís Borgar við Aust-
urstræti og Glugginn norðan heiða,
á jarðhæð hússins sem hýsir Mynd-
listarskóla Akureyrar sem Helgi Vil-
berg hefur gert að stórmerkum
listaskóla á síðustu árum, en Helgi
er reyndar einn af hvatamönnum að
opnun Gluggans og var meðal
fyrstu sýnenda þar.
Við erum aftur stödd á núllpunkti,
sýningarsalirnir er á að giska jafn-
margir og þeir voru flestir fyrir fám
árum. Enn inntakið? Það hefur
Og af hverju var íslenskt myndlist-
arlíf svona gott á síðasta ári? Hluti
skýringarinnar er velmegun fólks-
ins í landinu, sem í auknum mæli
ver fjármunum sínum til kaupa á
góðri list, rétt eins og brauðrist, með
öðrum orðum: Fólk er farið að
leggja nytsama hluti og augnayndi
að jöfnu, aldrei hefur jafnstór hluti
sýningargesta, fólk sem á annað
borð kíkir inn á sýningar, keypt
verk. Það er jafnvel kominn vísir að
myndlistarmarkaði á íslandi. Mynd-
listin er orðin markaðsvara, þessir
gömlu fjendur, peningar og pensil-
för, eiga loksins samleið, sem sér
ekki fyrir endann á, samleið sem
jafnvel getur leitt til þess að menn
geti framfleytt sér á listinni einni
saman uppi á íslandi, sem aldrei hef-
ur verið hægt til þessa.
Það er hægt að ganga að hlutun-
um vísum. Gallerí Borg er með
gömlu meistarana, Gallerí Svart á
hvítu með yngra fólkið. Umboðs-
sala, afborgunarkjör, innpakkað í
gjafaumbúðir. Alveg eins og brauð-
rist.
Árið 1986 og árið þar á undan
fækkaði sýningarsölum umtalsvert,
kunnum sölum eins og Langbrók og
Listmunahúsinu var lokað og á
tímabili leit svo út sem engir yrðu
opnaðir. En svo kom aldan árið
1987, þegar hver salurinn af öðrum
var tekinn í notkun, í alla staði fram-
bærilegir staðir, litlir, meðfærilegir í
alfaraleið. Þegar hefur Gallerí Svart
á hvítu verið nefnt en það festi sig
mjög í sessi á síðasta ári sem sama-
staður metnaðarfullrar listar ungu
Gallerí Svart á hvítu var leiðandi í sýningarhaldi ungsfólks á liðnu ári og festi sig þá mjög í sessi sem metnaðarfullt
listavígi. Á myndinni eru nokkrir sýnenda á árinu: Helgi Þorgils, Georg Guðni, Margrét Auðuns, Sigurður Örlygsson
og Sveinn Björnsson.
B-28 HELGARPÓSTURINN
Sigurður Guðmundsson kom heim. Sést hér skeggræða við gesti við opnun sýningar sinnar i Gallerí Svörtu á hvítu.
breyst með hliðsjón _af helstu
straumum erlendis sem íslendingar
fylgja orðið í einu og öllu, miðast ef
eitthvað er meira við Ameríku en
oft áður, enda New York og aðrar
stórborgir vestra orðnar vinsælar
menntaborgir í þessum efnum, þó
Holland haldi alltaf sínu. Post-
modernisminn er orðinn áberandi,
en yfirleitt eru menn stórir um sig,
grófir í pensildráttum, sumir lita-
glaðir, allir fígúratívir að meira eða
minna leyti, þó landslagið trekki
ennþá ótrúlega mikið. Kannski von,
fjallahringurinn yfirþyrmandi, nær-
staddur og rammar veruleikann
inni. Menn eru ankannalegir, ýmist
dýrslegir eða mystískir í svona um-
hverfi sem litast sterkum tónum.
Af nöfnum tjáir að nefna bræð-
urna Kristján og Sigurð Guðmunds-
syni sem héldu báðir áhrifamiklar
sýningar á árinu, Sigurður með
grafík í Gallerí Svörtu á hvítu, all-
stórar gráfíkjur í pastellitunum,
formsterkar og sumar dulúðugar,
dýrar og seldust vel. Kristján sýndi
í Ásmundarsal, minimal skúlptúra,
natinn maður þar — og fer sínar eig-
in leiðir sem endranær. Þetta var
persónuleg sýning, lítil og fárra
hluta. Heimsviðburður. Boðar gott.
Louisa Matthíasdóttir kom heim
undir lok ársins — þvílík heimkoma.
Þetta var fyrsta sýning hennar á
íslandi, og kominn tími til að þessi
hlédrægni New York-búi, sem hefur
hugann meira og betur við föður-
landið en flestir þeir sem heima
sitja, hengdi upp nokkur verka
sinna á Fróni. Augngæti. Uppstökk-
ir litir verka hennar, stórkarlalegar
útlínur svo makalaust andstæðar
sjálfum höfundi verkanna, sem fer