Morgunblaðið - 08.09.1991, Blaðsíða 6

T6 X
MÓiU;L'.K|Í?1AÐ1I) SlMfÖfíA'GÍtÍR-1 't. lé'EfíTLtó'BERlTé91
Anna Vilhjálms hefur
staðið af sér allar tísku-
sveiflur í dægurtónlist-
inni, allar götur síðan hún
stóð kornung söngkona
á sviðinu á Hótel Sögu
og fram á þennan dag.
Hún heldúr nú upp á
þrjátíu ára söngafmæji
sitt með söngskemmtun
og útgáfu nýrrar hljóm-
plötu.
eftir Svein Guðjónsson
Raddsviðið spannar frá Brendu Lee til Janis Joplin og frá Connie
Francis til Tammy Wynette. Hún hefur sungið rokk, djass, blús, sveita-
tónlist og diskó, allt eftir því hvernig vindar hafa blásið í dægurtón-
listinni. I þrjátíu ár hefur hún staðið í sviðsljósinu — oftast brosandi
og geislandi af lífskrafti, þótt lífið sjálft hafi ekki alltaf verið dans á
rósum. En það er önnur saga því nú fagnar Anna Vilhjálms þrjátíu
ára starfsafmæli með sérstakri hátíðarsýningu og útgáfu nýrrar hljóm-
plötu.
Anna Vilhjálms; fagnar nú 30 ára starfsafmæli sem söngkona.
etta byijaði allt í
Hafnarfjarðar-
strætó haustið
1961. Anna var
þá bara táning-
ur í Flensborg,
á leið í afmæli
hjá vini sínum í
Reykjavík. I vagninum hitti hún
góðan kunningja sinn, Jón Egil Sig-
uijónsson, sem kvaðst þá vera ný-
búinn að stofna hljómsveit, með
söngkonu að vísu, en hann bauð
Önnu að koma og prófa:
„Ég hélt að hann væri að grín-
ast, en á sunnudeginum á eftir vakti
mamma mig um hádegi og sagði
mér að drífa mig á fætur því ég
ætti að vera mætt á æfingu niður í
Gúttó klukkan tvö. Ég fór og hin
söngkonan var rekin, en ég ráðin.
Þessi hljómsveit hét JE-kvintettinn
og spilaði aðallega rokktónlist, sem
þá var mest í tísku, og við vorum
mikið í Gúttó og Breiðfirðingabúð.
En hljómsveitin varð ekki langlíf ef
ég man rétt. Eftir þetta fór ég í
dægurlagasöngskóla KK og söng um
svipað leyti með hljómsveit Baldurs
Kristjánssonar og síðar með Gunn-
ari Ormslev, en það voru alhliða
danshljómsveitir, þar sem ég lærði
að syngja fágaða „standarda" sem
sumir hafa fylgt mér alla tíð síðan.“
Toppurinn á tilverunni
Árið eftir bað KK mig og Jakop
Jónsson um að koma fram á tónleik-
um dægurlagasöngskólans sem gesti
og þar söng ég „Up a Lazy River“
í þessari þekktu útsetningu þar sem
ég byijaði hægt, en „dobblaði svo
tempóið" eins og það var kallað. Og
þegar ég fór í hraða káflann varð
allt vitlaust í salnum, en stemningin
á tónleiknum hafði verið afskaplega
dauf fram að því. Svavar Gests var
þá að leita sér að söngkonu og sat
úti í sal. Hann hringdi svo nokkrum
dögum seinna og talaði fyrst við
pabba, en ég heyrði á símtalinu að
það var verið að ræða um mig. Þeg-
ar ég vissi erindið hugsaði ég mig
ekki tvisvar um því Svavar var þá
með vinsælustu hljómsveit á íslandi
og það að fá að syngja á Hótel Sögu
var toppurinn á tilverunni.
Ég lærði mikið hjá Svavari og
þetta var skemmtilegur tími. Þá
söng ég inn á mína fyrstu plötu,
ásamt Berta Möller. Það voru lögin
„Heimilisfriður“ og „Ef þú giftist"
og Berti syngur bæði þessi lög með
mér í afmælissýningunni minni
núna.
Síðar söng ég svo inn á plötur
með hljómsveit Magnúsar Ingimars-
sonar og Vilhjálmi heitnum Vil-
hjálmssyni, og þar var meðal annars
lagið „Ég bíð við bláan sæ“, sem
Einar Júlíusson syngur með mér í
sýningunni núna. Ég var í nokkur
ár með Magga Ingimars á Röðli og
það var líka mjög lærdómsríkur og
skemmtilegur tími. Ég var gift
fyrsta manninum mínum þegar hér
var komið sögu og tvisvar varð ég
að taka mér barneignafrí, þegar
stelpurnar mínar tvær komu í heim-
inn. Þuríður Sigurðardóttir hljóp þá
í skarðið fyrir mig og hún tók síðan
við af mér á Röðli og ég ætlaði að
taka mér frí á meðan stelpurnar
voru litlar. “
Á fimmtíu ára samningi
„Fríið varð þó styttra en upphaf-
lega stóð til og ég var fljótlega kom-
in aftur á svið, í þetta sinn með eig-
in hljómsveit, Experiment. Við vor-
um mikið á Vellinum og þá kynntist
ég fyrst sveitatónlistinni, sem hafði
lítið verið spiluð af hljómsveitum hér
á landi fram að því. í framhaldi af
því átti svo að koma mér á framfæri
í Ameríku.
Á þessu tímabili var ég skilin við
manninn minn og hafði eignast
margt vinafólk á Vellinum og meðal
annars voru hjón, sem lögðu hart
að mér að reyna fyrir mér í Amer-
íku. Þegar maðurinn losnaði úr hern-
um fluttu þau til New York og hann
fór að vinna hjá tryggingafyrirtæki
sem var í eigu MGM-útgáfusam-
steypunnar. Þar kynntist hann um-
boðsmanni skemmtikrafta sem hafði
áhuga á að koma mér á framfæri.
Ég var tuttugu og fimm ára þeg-
ar ég fór til Ameríku og þar var ég
látin skrifa undir þinglýstan samn-
ing við þennan umboðsmann til
fimmtíu ára, það er að segja þangað
til ég verð sjötíu og fimm, og sá
samningur er enn í gildi að því ég
best veit. Ég hef hins vegar ekkert
heyrt frá þessum ágæta manni í
fimmtán ár og á vonandi ekki eftir
að heyra frá honum því hann gæti
sjálfsagt krafist prósenta af nýju
plötunni minni.
Það var sem sagt allt klárt og ég
átti bara að fara heim og sækja
föggur mínar og yngri dótturina,
sem var hjá mér, og koma svo út.
En svo fóru þeir að tala um hvað
ég þyrfti að gera áður en ég yrði
stjarna. Látum vera að það átti að
gera mig ljóshærða, breyta á mér
nefinu og laga tennurnar. En þegar
þeir fóru að ýja að því að ég þyrfti
kannski að vera góð við þennan og
hinn til að komast á toppinn fóru
að renna á mig tvær grímur. Ég lét
mig því hverfa og ákvað að fara
ekkert út aftur.
Á meðan ég var þarna úti gerðist
hins vegar dálítið spaugilegt atvik,
sem tengdist útliti mínu. Mér hafði
oft verið sagt að ég líktist Connie
Francis, ekki bara í röddinni heldur
einnig í útliti. Ég lagði nú svo sem
ekkert upp úr því, en þegar ég var
stödd á skrifstofunni hjá varaforseta
MGM-fyrirtækisins í New York,
skjálfandi á beinunum af hræðslu,
spurði hann mig allt í einu hvort
mér hefði aldrei verið bent á að ég
líktist Connie Francis. Ég jánkaði
því en sagði að sjálfri fyndist mér
við ekkert líkar. Hann kallaði þá á
aðstoðarmann sinn, og þegar sá kom
inn datt af honum andlitið og hann
heilsaði og bað mig afsökunnar á
að hafa ekki heilsað fyrr því hann
hefði haldið að ég væri í Las Vegas.
í annað skipti hér heima kom ná-
grannakona til mín eitt sinn og ósk-
aði mér til hamingju með sjónvarps-
þáttinn. Hún hafði séð mig í kana-
sjónvarpinu kvöldið áður. Ég hafði
þá aldrei komið fram í sjónvarpinu
á Vellinum, en Connie Francis hafði
hins vegar verið með þátt þar kvöld-
ið áður.“
Heima og heiman
Anna átti þó síðar eftir að flytja
vestur um haf, er hún giftist Banda-
ríkjamanni sem hún kynntist á Vell-
inum, en þau settust að í Maine-
ríki. Þar náði Anna meðal annars
þeim árangri að vera kjörin besta
söngkona fylkisins í einum vinsælda-
kosningunum.
„Ég söng reyndar ekkert fyrst
eftir að ég flutti út því ég var svo
rög og feimin að koma mér á fram-
færi. En ég hafði kynnst hjónum
hér á Vellinum, sem bjuggu ekki
langt frá okkur og þau fóru að taka
mig með á skemmtistaði og biðja
hljómsveitirnar um að leyfa mér að
syngja. Þannig var mér komið á
framfæri og menn fóru að leggja
við hlustirnar og það endaði með því
að ég fékk vinnu með fjórtán manna
hljómsveit og það er í fyrsta og eina
skiptið á æfinni sem ég hef sungið
með „big bandi“.