Morgunblaðið - 08.09.1991, Blaðsíða 38

MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFNIÐ SL'NXL'DAGUJi SEPTEMBER 1991
Mikill mannfjöldi safnaðist saman á togarabryggjunni til að fagna
áhöfn Úranusar við komuna til Reykjavíkur.
ÆSKUMYNDIN...
ERAFPÉTRIPÉTURSSYNI, KNATTSPYRNUMANNl OG
LJÓSM YNDARA
músíkina. Þeir voru fljótir að bregð-
ast við bón prestfrúarinnar, hálf-
skömmustulegir. En skömmu síðar
bankaði prestfrúin aftur og sagði að
nú væri allt í lagi að hækka. Búið
væri að ausa barnið vatni.
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFUH K. MAGNÚSSON
Rosalega tapsár
Égskalframkalla
Uranus
ann 13. janúar 1960 var sagt
frá því á forsíðu Morgunblaðs-
ins að óttast væri um togarann Úran-
us, RE 343. Skipið hafði verið á
heimleið af Nýfundnalandsmiðum er
sambandið rofnaði
skyndilega og það svar-
aði ekki kalli. Ljóst var
því að ekki var allt með
felldu. Flugvél frá varn-
arliðinu var send til að
svipast um eftir Úran-
usi og kom áhöfn henn-
ar brátt auga á skip,
sem þó greindist illa
vegna veðurofsa og dimmviðris.
Skipið var ljósmyndað úr flugvélinni,
sem síðan flaug aftur til Keflavíkur-
flugvallar. Það barst til eyrna Morg-
unblaðsmanna að vamarliðsmenn
hefðu náð mynd af skipi sem væri
illþekkjanlegt, en líklega Úranus.
Matthías Johannessen, ritstjóri
Morgunblaðsins, segir frá því í sýn-
ingarskrá fréttaljósmyndara 1977,
að hann hafi óskað eftir myndinni,
því fólk þyrfti að sjá hana til að trúa
að Úranus væri ofansjávar. Hann
lýsir síðan baráttu Morgunblaðs-
manna við að fá filmuna hjá varnar-
liðsmönnum, sem sögðu hana ekki
sýna neitt að gagni. Það væri engin
leið að þekkja skipið af myndinni.
Matthías segir Ólaf K. Magnússon
þá hafa sagt: „Ef ég fæ
filmuna, skal ég fram-
kalla Úranus." Næsta
dag birtist Úranus auð-
þekkjanlegur á forsíðu
Morgunblaðsins undir
fyrirsögninni: Úranus
fundinn og skipshöfn
hans heil á húfi. Orsök
þess að ekkert heyrðist
til Úranusar var sú, að hurðin í loft-
skeytaklefanum hafði opnast í miklu
veðri og í brotsjó, sem gekk yfir
skipið brotnaði gluggi í stýrishúsi og
gekk alla leið yfir í loftskeytaklefann
með þeim afleiðingum að tækin urðu
óvirk. Mikil fagnaðarbylgja fór um
Reykjavík er fréttin barst út um að
Úranus væri fundinn heill á húfi.
Meðfylgjandi myndir voru teknar við
komu skipsins til Reykjavíkur og auk
þess er mynd af forsíðunni góðu, þar
sem myndin, er sannaði að Úranus
var ofansjávar, birtist.
Hann átti skelfilega erfitt með að tapa og þegar sú
staða kom upp voru leikimir gjarnan til lykta leiddir
með slagsmálum. En reiðin var fljót úr honum og það
sem gerði hann öðruvísi en aðra var að hann gat staðið
á tröppunum hjá manni klukkutíma síðar og beðið um
einn viðstöðulausan. Svo segir Guðbjörn Tryggvason
rafvirki á Akranesi frá, en hann er æskuvinur Péturs
Péturssonar, fyrrum atvinnuknattspyrnumanns. Pétur
Ieikur nú með KR og leggur stund á ljósmyndanám.
Skipulegar fótboltaæfingar áttu ekki upp á pallborðið hjá
honum framan af. Áhuginn var bundinn við Hákots -
r túnið, sem var ekki fjarri heimili Péturs. Túnið var oftast
nær yfirfullt af krökkum, strákum og stelpum, sem léku sér
við það sem þau sjálf lysti hveiju sinni. Ög svo voru háðir
hverfiskappleikir öðru hvoru sem í var mikil barátta. Hann
fór ekki að taka þátt í alvöru æfingum fyrr en að faðir hans
tók sig til einn daginn og dró hann með sér á völlinn. Átján
ára gamall gerðist Pétur atvinnumaður í Hollandi og hafði
hann knattspyrnu að atvinnu í ein tíu ár þar á eftir.
Pétur Pétursson er uppalinn á Akranesi, fæddur 27. júní
1959. Foreldrar hans eru Pétur Elísson smiður og Guðríður
Jónsdóttir húsmóðir. Hann á tvö eldri systkini, Jón og Rósu.
Pétur á auk þess bróður sem er tólf árum yngri, Ólaf Bjarka,
sem jafnframt leikur með KR. Eiginkona Péturs er Dagmar
Haraldsdóttir og eiga þau þijú börn, írisi Dögg 11 ára, Töru
6 ára og Pétur Mar 4 ára.
„Hann þurfti alltaf að hafa mikið fyrir stafni. Hann var
upp um allt og ofan í öllu. Hann var mikill grallari, skemmti-
legur, gat verið blíður og góður og
hafði sérstaka unun af stríðni,“ seg-
ir systirin Rósa Pétursdóttur. „Pétur
skemmti sér stundum við það að
vekja mig upp um miðnætti til að
segja mér að nú væri komin tími til
að fara í skólann. Klukkan væri að
verða átta. Ég náttúrulega var ekki
lengi í fötin, tók töskuna og fór og
bankaði hjá vinkonu minni í næsta
húsi sem var alltaf samferða mér.
Þá stóð minn maður einhvers staðar
og hló sig máttlausan og eldri bróðir
minn gjaman líka. Þá voru þeir bún-
ir að hafa fyrir því að breyta öllum
^klukkunum í húsinu."
Sem unglingar ákváðu þeir félagar
Guðbjöm og Pétur að taka á leigu
íbúð á Akranesi. Þeir fengu leigt í
kjallaranum hjá séra Bimi Jónssyni,
sóknarpresti á Akranesi, og eitt af
því fyrsta sem keypt var fyrir heimil-
ið voru flottustu hljómflutningsgræj-
ur. Þeir hugsuðu með sér að næsta
sunnudagsmorgun skyldu þeir prófa
græjurnar rækilega því þá færi prest-
ur að öllum líkindum til kirkju.
Pétur Pétursson;
hafði líka sérstaka
unun af stríðni.“
Sunnudagurinn rann upp og Pink
Floyd var settur í botn. Stuttu síðar
bankaði prestfrúin á dyrnar og sagði
að uppi væri verið að skíra barn og
presturinn hreinlega heyrði ekki hvað
barnið ætti að heita hvort þeir vildu
ekki vera svo góðir að lækka örlítið
SVEITIN MIN ER.
ARNESHREPPUR

Stora-Avik.
Solveig
„Fjöllin hér eru svo margbrotinúg hvert sem maður Iítur eru
fjöll; Reykjaneshyrnan, Orkin og Finnbogastaðafjallið;“ segir
Sólveig Stefanía Jónsdóttir húsmóðir í Munaðarnesi í Árnes-
hreppi.
Sólveig er fædd og uppalin í
Stóm-Ávík en þegar hún
giftist færði hún sig um set í
hreppnum. Munaðames er nú
nyrsti bærinn í byggð, allt árið
um kring, á Ströndum. „Ein-
hvern veginn finnst mér þó
Stóra-Ávík eiga meira í mér, þar
þekki ég allt svo vel. Það er voða
notalegt að labba á rekann og
bara dóla á fjörunum eins og ég
geri stundum með systur minrii.
Heimili mitt var fjölmennt, við
vorum ellefu systkinin og á öllum
bæjum var fullt af bömum. Það
var ekki mikið um skipulagt fé-
lagslíf að ræða en við skemmtum
okkur nú samt,“ segir Sólveig
og bætir því við að þótt atvinnan
sé frekar einhæf í sveitinni og
fólki hafi fækkað þá sé hún ekki
spennt fyrir því að flytjast í
burtu.
„Ég vann alltaf mikið úti, það
þurfti að sækja kindur út um öll
holt og svo rakaði ég öll sumur.
Maður var í svo mikilli nálægð
við allt og náttúran hér er manni
hugstæð. Hérna liggja ræturn-
ar,“ segir Sólveig að lokum.
ÞANNIG___
HANNAR
Jón
Rögnvaldsson
vegi
„Núorðið eru vegir hannaðir í
tölvum, teikniborð eru orðin
sjaldséðir hlutir hér í hönnunar-
deikliiini," segir Jón Rögnvalds-
son yfirverkfræðingur hjá Vega-
gerð rikisins, sem hannað hefur
fjölda vega í gegnum tíðina og
síðar ekið þá með gagnrýnu hug-
arfari. Með tilkomu tölvanna
geta þeir sem hanna vegina nú
séð útlit vegarins á svokölluðum
„perspektíf“-tölvumyndum, sem
sýna veginn eins og ökumaður
kemur til með að sjá hann.
Jón segir að þegar hann hanni
veg, sé fyrst til að taka hvort
að fyrir sé vegur, eða hvort leggja
eigi alveg nýjan veg. Sé vegur fyrir,
setji það hönnuðunum, sem ýmist
eru verk- eða tæknifræðingar,
þröngar skorður. í þeim tilfellum er
oft um hreinar endurbætur á vegin-
um að ræða. En þegar vegarspottinn
er nýr, verður að taka tillit til fjölda
þátta. „Það þarf að huga að útlits-
þættinum, við reynum að láta veginn
falla sem best að landslaginu. Kanna
undirlagið, gæta þess að beygjur og
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Jón Rögnvaldsson við tölvuna; sem núorðið er lykill-
inn að vegahönnun. \
halli fari ekki upp fyrir ákveðin
mörk og að vegsýn ökumannsins sé
ekki of lítil. Við verðum að huga að
ytri aðstæðum, t.d. veðurfari, snjóa-
lögum o.s.fiv. og meta hvaða breyt-
ingar vegurinn hefur, til dæmis á
hvernig snjó skefur, vindstrengi og
þess háttar. Til þess höfum við sam-
band við staðkunnuga. Nú, síðast
en ekki síst verður að hanna út frá
öryggisþættinum, að gæta þess að
á veginum verði engar slysagildrur.“
— En hvað með álfa og huldu-
fólk, hafið þið bústaði þeirra í huga
þegar þið leggið vegi?
„Það hefur komið fyrir að við
höfum leitað til sérfræðinga á því
sviði, já. Ég veit aftur á móti ekki
til þess að menn hér hjá Vegagerð-
inni hafi lent í vandræðum vegna
álfa.“
Jón segir það heilmikið verk að
hanna veg, undirbúningurinn einn,
t.d. þegar kanna þurfi jarðveginn,
geti verið tímafrekur. Þegar verkinu
sé lokið, fari ekki hjá því að hann
líti á veginn sem sitt höfundarverk.
„Maður horfir á veginn og veltir því
fyrir sér hvort maður hefði ekki
getað gert betur. Og viðbrögðin láta
ekki á sér standa, stundum fáum
við skammir, nú og einstaka sinnum
hól. Því ef eitthvað er í lagi, finnst
mönnum það eiga að vera svona og
engin ástæða til að nefna það sérs-
taklega."