Morgunblaðið - 08.09.1991, Blaðsíða 14

14' C ^
. MDÍtó'MfetKbÍÐ'; sú
Texti og myndir: Anno Bjarnadóttir
lÁ ÉG nú sjá - ég
Iþarf þá að athuga
með björgunar-
vesti, en báturinn
tekur fjóra,“ sagði dr.
Haukur Kristinsson, efna-
fræðingur hjá Ciba-Geigy í
Basel, þegar ég sagði hon-
um að ég ætlaði að láta
verða af því að fljúga með
honum frá Sviss til Islands
á litlu vélinni „hans“ í júlí.
Mér fannst það furðuleg
viðbrögð en var fegin að
hann hugsaði fyrir öllu. Mér
brá hins vegar í brún þegar
ég las litla frétt frá Ástralíu
sama dag um farþega sem
þurfti að lenda sex sæta vél
eftir að 55 ára gamall flug-
maður (maður á aldri við
Hauk) veiktist og hafði rétt
þrek tff að segja honum fyr-
ir verkum áður en hann lést.
Ég var samt staðföst í að
taka „sjensinn". Og ég bjóst
við hinu versta þegar Hauk-
ur benti mér á að vera með
peysu í handfarangrinum.
„Það getur orðið kalt ef við
þurfum að lenda á hafínu,"
sagði hann.
Við lentum ekki í neinum
slíkum ævintýrum. Haukur
er varkár maður og ég vissi
að hann myndi ekki fara
af stað út í neina óvissu.
Hann hafði flogið með fjögurra sæta
vélum með einum hreyfli tvisvar áður
frá Sviss til íslands - sonur hans,
sem er atvinnuflugmaður, flaug í
fyrra skiptið en hann flaug einn í
seinna skiptið. Hann vildi reyna að
komast til Reykjavíkur frá Basel á
einum degi í þetta sinn en á fyrri
ferðum gisti hann í Bretlandi.
Við lögðum því af stað árla morg-
uns. Ég var ekki taugaspenntari en
svo að ég svaf yfir mig. Haukur átt-
aði sig á því og vakti mig svo það
kom ekki verulega að sök. Hann
hafði fyllt vélina af eldsneyti daginn
áður og komið björgunarbátnum,
björgunarvestunum og súrefnis-
geymi fyrir. Og tveimur litlum plast-
flöskum með bláum lokum sem voru
salemi vélarinnar! Mér stóð ekki al-
veg á sama þegar hann sagði mér
hvernig ég ætti að handleika bát-
inn,„þú verður að binda hann við
eitthvað svo að hann fjúki ekki í
burtu áður en þú hendir honum út
og togar í krókinn sem hleypir lofti
með Hauki
Haukur, björgunarvesti, björgunarbótur og súrefnisgeymir vió HB-PMW, Piper Arrow IV vélina, sem við flugum á frá
Basel til Reykjavíkur.
Fréttaritari Morgunblaösins f laug i f jögurra sæta Piper
Arrow IV á elleff u tímum og tuttugu og sjö mínútum f rá
Sviss til íslands meö vini sinum i sumar
í hann“, og kenndi mér á súrefnið.
En auðvitað þurfti ég að kunna þetta.
Hann útskýrði einnig takka og mæla
fyrir mér. Ég náði nú ekki alveg öllu
sem hann sagði en mér skilst að loft-
þrýstingur sé leyndardómurinn á bak
við hæðarmæla.
„Hotel-Bravo-Papa-Mike-
Whisky, Papa-Mike-Whisky“
Flugleiðin lá fyrir og við náðum í
veðurkortið í tuminn á Basel-Mulho-
use flugvelli áður en við lögðum af
stað. Haukur hafði talað við veður-
stofumar í Zrich, Kirkwall og
Reykjavík daginn áður og fæst ekki
ofan af að „okkar veðurfræðingar
(hinir íslensku) séu lang bestir“.
Flugklúbbar hans, hann er í tveim-
ur, hafa aðstöðu við Basel-Mulhouse
flugvöllinn. Völlurinn er tiltölulega
rólegur og við komumst á loft tafar-
laust rétt fyrir sjö að staðartíma eða
fyrir fimm að íslenskum tíma. Það
var léttskýjað yfir Frakklandi og
Lúxemborg en fór að þykkna upp
yfir Belgíu. Annars höfðum við varla
tíma til að horfa út. Mér var falið
að reikna út flugtímaáætlunina og
fylgjast með flugtímanum að vissum
Tadar-punktum á siglingakortinu.
Það gekk bærilega en ég verð að
viðurkenna að samlagning mínútna
og klukkustunda er ekki mín sterk-
asta hlið. Ég átti líka að stilla tíðni
inn á tæki sem sýna nákvæma stöðu
og hraða vélarinnar. Það gekk upp
og niður. Haukur sagði einhvern tíma
á leiðinni að ég hlyti að verða orðin
klár í því þegar við lentum í Reykja-
vík. Hann gleymdi sem betur fer að
ganga úr skugga um það. - Annars
var ég orðin svo örugg að stilla tölur
inn á radartæki (transponder) sem
er í sambandi við radarskjá flugum-
ferðarstjóra að ég gerði það jafn
óðum og okkur voru gefnar nýjar
tölur. Nema hvað það kom sér illa
sunnan við Færeyjar. Þá var ég of
fljót á mér og við hefðum horfið út
af öllum skjám ef Haukur hefði ekki
haft gömlu tíðnina krotaða niður á
blað hjá sér.
Við sátum þröngt en þægilega
með heyrnartól á okkur alla leiðina.
Stundum heyrðist kallað „Hotel-
Bravo-Papa-Mike-Whisky“ og Hauk-
ur var þá fljótur að taka við sér,
einkennisstafir Piper Arrow IV vélar-
innar „okkar“ eru HB-PMW. Annar
flugklúbbur Hauks á vélina. Hann
fékk hana að láni í þtjár vikur til
að fljúga heim til íslands. Hann þarf
að fljúga henni í 11 tíma á viku sam-
kvæmt reglum klúbbsins og sagði
að það yrði lítið mál. Við vorum
tæpa 12 tíma á flugi, hann reiknaði
með öðru eins til baka „og hinir
tímarnir verða fljótir að koma þegar
ég skrepp suður frá Húsavík“. Hauk-
ur er ættaður þaðan og móðir hans
býr þar. Eldsneyti og lendingargjöld
eru innifalin í leigupni fyrir vélina
en hún kostar sitt. „Ég gæti næstum
flogið tíu sinnum til Islands með
áætlunarflugi fyrir sama verð,“ sagði
Haukur. Hann setur það ekki fyrir
sig, hann hefur efni á að
rækja áhugamál sitt.
Hristingur,
höfuðverkur
og flökurleiki
Við fengum að stytta
okkur leið austan við
Brussel, flugum yfir
Norðursjó og stefndum
beint á Newcastle. Það
var ókyrrð í lofti við
ströndina og skýjað. Mér
var ekki sama þegar
Haukur spurði hvort ég
sæi flugvöllinn nokkurs
staðar. Hann kom sem
betur fer í ljós um svipað
leyti og flugumferðar-
stjórinn sagði okkur „að
halda hraðanum" af því
að 737-þota væri að
koma. Við vorum ekki
nógu fljót og þurftum að
fara auka hring út yfir
ströndina.
Það var ágætt að lenda
eftir tæpiega 5 tíma flug.
Ég var komin með dúndr-
andi höfuðverk og ekki
sú hressasta. Tollarinn
og eldsneytiskarlinn voru
hinir vinalegustu, veð-
urhorfur voru góðar og
við héldum ferðinni áfram
yfir Skotland til Orkneyja
eftir að borga lendingar-
gjöld. Mér varð flökurt
af einbeitingunni við
flugmínútnaútreikninginn í hrist-
ingnum á leiðinni upp svo ég lygndi
aftur augunum og sofnaði í klukku-
stund.
Við sáum Edinborg mjög vel og
bjart var yfir Orkneyjum. Það kom
mér á óvart hversu grænar og
gróskumiklar þær eru. En þar sáust
engir skógar frekar en á íslandi. Þær
minntu helst á Suðurlandsundirlend-
ið. Konan í turninum beindi okkur í
hring yfir eyjunum og aftur spurði
Haukur hvort ég sæi flugvöllinn.
Óþægileg tilfinning þegar maður sér
ekki hvert maður á að fljúga, en
aðflugi er auðvitað lýst mjög ná-
kvæmlega í leiðbeiningabókum sem
flugmenn hafa, auk þess sem flug-
umferðarstjórinn segir flugmanni
skref fyrir skref hvert hann á að
stefna. Önnur lítil vél var að taka á
loft þegar við nálguðumst flugbraut-
ina og konan í turninum bað okkur
að hafa gætur á henni þegar við lent-
um. Við gerðum það sannarlega og
lendingin tókst slysalaust.
Orkneyjar minntu mig helst á Suðurlandsundirlendið.
Færeyjar sáust í gegnum skýin.