Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 02.01.1886, Blaðsíða 8

8
þá, sem þar hafa verið lagðir (sjá Egils sögu bls. 195), enn sem
brotin var sundr annaðhvort af þyngd eðr mannavöldum, sem þó
öllu heldr má ímynda sér, því á einni hlið haugsins var öðru visi
lagt grjótið, og sumir steinar utar, sem ei sjálfkrafa gátu fremr þar
enn annars staðar fallið út; má því ímynda sér, að í hauginn hafi
verið farið, enda þótt sögur ekki geti um það. Undir þessari hellu
var eitt steinalag fyrir ofan móhellu þá, er þar er undir áðrgreindri
lægð; á téðu svæði er talsvert vatnsrensli, og víða sáust þar smá-
steinar niðri, grœnir að lit, eins og þeir væri litaðir af eiri, einnig
sást þar líkt gjalli, og má það víða finna ofanjarðar.
þegar maðr stendr á miðjum haugnum við jafnsléttu, þarf
nokkra hækkun til að sjá svo kallaða Borgar-borg, sem bœrinn
stendr undir; af þessu gætu menn ímyndað sér, að haugrinn hafi
verið svo hár, að af honum hafi mátt sjá fyrrnefnda borg; líka er
það víst af fornsögum, að þar hafa menn helzt verið hauglagðir,
hvaðan sjá mátti til heimkynna þess, sem heygðr var“.
Að því er séð verðr af lýsingu þessari, sýnist sem hér hafi
verið að minsta kosti tvö grafstœði, annað miklu neðar enn hitt
ofar. þegar Böðvar drukknaði, segir að Egill „lagði Böðvar niðr
hjá Skallagrímiu, bls. 195, og eins í Hrappseyj. útg. bls. 155.
Eg skal tilfœra hér þann kafla um andlát Skallagríms, og
með því að hér er fleira, sem er athugavert, enn sem er haugnum
viðkomandi. Skallagrímr andaðist um nóttina, þegar hann kom
heim, eftir að hann hafði fólgið féð, og sat dauðr „fram á stokki“
um morguninn, og var þá svo stirðr, að menn fengu hvorki rétt
hann né hafið. þá var Egill að veturnáttaboði út á Álftanesi, lík-
lega ekki -blóti, því hann var primsigndr.og Hrappseyjarútg. bls. 178
og hdr. nr. 34 segja, að hann blótaði aldrei. þá var sent eftir Agli
sem skjótast, enn það er langr vegr; kom hann heim um kveldið;
síðan segir bls. 139—40: „Ok þegar hann (Egill) hafði af baki
stigit, gekk hann inn ok í skot, er var um eldahúsit, en dyr váru
fram ór skotinu at setum innanverðum. Egill gekk fram í setit,
ok tók í herðar Skallagrími, ok kneikti hann aftr á bak, ok lagði
hann niðr í setit, ok veitti honum þá nábjargir. |>á bað Egill taka
graftól ok brjóta vegginn fyrir sunnan. En er þat var gjört, þá
tók Egill undir höfðahlut Skallagrími, en aðrir tóku fótahlutinn.
Báru þeir hann um þvert húsit, ok svá út í gegnum vegginn þar er
áðr var brotinn'. Báru þeir hann þá í hriðinni ofan i Naustanes.
1) þessi aðferð hefir mörgum þótt undarleg, og ekki vel vitað, hvaða
þýðingu átti að hafa. Alveg sama dœmið er og í Eyrbyggju, bls. 60,
með þórólf bœgifót; hann kom heim um kveldið og var í þungu skapi,
mælti við engan mann, enn settist i öndvegi sitt og mataðist ekki um
kveldið; sat hann þar eftir, er menn fóru að sofa. »Bn um morguninn,