Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1961, Side 151

RITSTJ ÓRAÞÆTTIR
155
línur með mjög snotrum niðurskornum snarhandarskrifstöfum. Á-
letrunin er á þessa leið:
Hje.r hvílir öldungur Hinnsta blundi Sigurbraut genginn Til sælli
heima Alls holsts (sic) up / prisu Eptir bíðandi Erasmus Halldórsson
sem var bor '.nn í þennan heim 1 Apríl 1786 AndaJðist / 18 marts 1873
Giptur árið 1816 Fídesi Árnadóttur en i annað sinn 1856 Karítas
Brynjólfsdóttir sem / nú tregar með söknuði elskaóan og elskuverð-
an malca. Dyggð og guðhræðsla Sér gétið h'ófðu óðalstað i / öldungs
hiarta Príddi því lif hans Ljúfmenska stilling Ráðdeild atorka og
reglusemi Hann var trúf / astur Triggur v '.nur. Ástríkur maki, Aum-
ingja lílcn, Því harma ástmenn elskaðan vin og veslingar / trúan
vélgjörðamann, Loks er runnið hið lánga skeið, Laun dyggða fást
i dýrð á hæðum þar sem ei / lífðin eptir þreyð öndina mettar lifs af
gæðum Þar hann ódáins akri á öðlast sigur krans trúar / s'nnar
Dauða og böli frelstur frá Fulllcomnun Skoðar vonarinnar.........
Kvenmannsnafnið Fídes er fágætt. í manntalinu frá 1703 eru að-
eins tvær konur með þessu nafni, báðar á sömu slóðum og Fídes sú,
sem nefnd er á leiðisfjölinni, önnur talin meðal sveitlægra þurfa-
manna í Leiðvallarhreppi, hin húsfreyja á Geirlandi á Síðu. Nafnið
virðist vera bundið við Skaftafellssýslu og hefur verið notað til
skamms tíma. Það vildi breytast í Fídís. Karítas var og er algengara.
Árið 1703 báru 18 konur það nafn, búsettar víða um land. Einkenni-
leg er sú tilviljun, að tvær konur Erasmusar bónda skyldu bera
þessi nöfn, Fídes og Karítas (trú og kærleikur). Eða var hann máske
svo stílfastur maður, að hann veldi sér seinni konu með hliðsjón
af nafni hinnar fyrri? Varla. Vafamál, að menn þekki yfirleitt
merkingu þessara latnesku nafna. En sem sagt, þetta er skrýtin til-
viljun, auk þess er fjölin svo þokkalega unnin, að því ber að fagna,
að henni er sómi sýndur.
7. Kampkoss.
Mér er fyrir barnsminni, að oft heyrði ég talað um kampkoss
eða öllu heldur kampkossinn, þ. e. fyrsta kossinn eftir rakstur. Menn
gáfu konu sinni kampkossinn, kannske stundum einhverri annarri,
og ungt fólk og ógift gerði sér oft stríðnisgaman og látalæti í sam-
bandi við þennan fyrsta koss eftir rakstur. Þetta orð var svo al-
gengt, að mig furðar á að það skuli ekki vera í orðabók Blöndals.
Þar er aftur á móti skegglcoss, eflaust í sömu merkingu, en það heyrði
ég ekki í mínum átthögum.