Dagblaðið Vísir - DV - 01.08.1997, Blaðsíða 22

22
írstæð sakamál
FÖSTUDAGUR l.; ÁGÚST 1997
Leigumorðinginn
„Vinir eru ekki það sem þeir
voru hér áður fyrr,“ er orðatiltæki
sem stundum heyrist og segja má að
það hafi átt við vissa persónu sem
kemur við sögu í frásögninni hér á
eftir en þó ef til vill i dálítið öðrum
skilningi en ætla mætti. Aðalper-
sóna sögunnar er Englendingurinn
Alan Bainbridge, myndarlegur mað-
ur sem átti það til að heilla konur
og það var einmitt það sem kom
allri atburðarásinni af stað. Hann
var kvæntur og faðir en hafði
kynnst ungri og efnaðri konu sem
hann tók fram yfir konu sína, Jani-
ne. Gallinn var bara sá að Janine
vildi ekki veita honum skilnað, að
minnsta kosti ekki fyrr en böm
þeirra væru komin á legg og farin
að geta séð fyrir sér sjálf. En það
voru mörg ár í það og Alan vissi að
unga konan sem hann vildi kvæn-
ast, Angeline Payne, myndi ekki
bíða svo lengi.
Spjall í garðinum
Alan og Janine áttu garð við hús-
ið sem þau bjuggu í. Hann var
stundum í honum við garðyrkju og
Alan Bainbridge.
þá lenti hann gjaman á spjalli við
nágranna sinn, Derek Ray, sem
sinnti garði sínum af alúð. Það fór
ætíð vel á með þeim og þeir ræddu
um alla heima og geima. Konur bar
þvi stundum á góma og fannst Alan
ekki úr vegi að segja Derek frá því
að hann hefði kynnst ungri konu,
Angeline, dóttur efnaðs landeig-
anda, og hefði mikinn áhuga á að
kvænast henni.
Derek hlustaði með athygli á ná-
granna sinn, ekki sist þegar þar
kom í frásögninni er Alan tók að
lýsa vanda sínum vegna þeirrar af-
stöðu Janine að vilja ekki veita hon-
um skilnað. í huga Dereks táknaði
það að Alan hefði aðeins um tvennt
að velja. Annað hvort yrði hann að
halda áfram að hitta ástkonuna á
laun ellegar hann yrði að hætta að
vera með henni. En Alan hafði
þriðju leiðina í huga. Hann hugðist
stytta konu sinni aldur til að geta
kvænst Angeline. Og i raun var það
kostur sem sumir hefðu talið líklegt
að Alan myndi velja því hann var
þekktur fyrir eigingimi. Hann
hugsaöi yfirleitt ailtaf um sjálfan
sig á undan öðrum. Og þar eð hann
treysti Derek trúði hann honum fyr-
ir því að hann hygðist koma Janine
fyrir kattamef.
Vangaveltur
Alan sagði Derek að sér hefði
komið í hug að láta Janine lenda í
umferðarslysi. Hann vissi um veg-
arspotta sem yrði oft mjög háll í
frosti á vetrum. Gallinn væri aftur
sá að erfitt væri að sjá fyrir hvem-
ig færi í slysi af þessu tagi. Hann
vildi taka að sér að myrða hana.
Það myndi þó kosta að minnsta
kosti jafnvirði þeirrar milljónar
króna sem Alan hafði boðið honum
fyrir að myrða Janine. Þetta leist
Alan vel á.
Derek kemur á sam-
bandinu
Vika leið nú frá samtali þeirra Al-
ans og Dereks i garðinum. Alan var
Gatan sem verður stundum hættuleg í hálku á vetrum.
yrði sjálfur að vera í bílnum til að
tryggja að af því yrði en hann gæti
þó ekki verið viss um að meiðast
ekki sjálfur. Því væri þetta slæmur
kostur og þess vegna hefði hann val-
ið annan kost. Og það væri ástæðan
til þess að hann væri nú að ræða
þetta mál. Derek leit rólega á Alan
og beið þess sem nú kæmi.
„Það er aðeins um éinn kost að
ræða,“ sagði Alan. „Ég verð að láta
myrða Janine. Getur þú ekki hjálp-
að mér við það? Til hvers em vinir
ef þeir geta ekki gert manni
greiða?"
Alan vék nú að því að Derek væri
í heimavamarliðinu og góð skytta.
Vildi hann ekki taka að sér að
skjóta Janine? Derek svaraði því til
að rétt væri að hann væri vanur
skotvopnum en hann hefði þó aldrei
skotið á neitt lifandi. Þar að auki
þekkti hann Janine allt of vel til
þess að geta banað henni. En þótt
hann gæti ekki komið henni fýrir
kattanef sjálfur gæti hann aðstoðað
Alan við að koma henni úr þessum
heimi. Hann skyldi fmna mann sem
Angeline Payne gengur úr réttar-
salnum.
þess fullviss að Derek myndi standa
við orð sín og var því reiðubúinn að
taka upp þráðinn þegar maður
nokkur hringdi til hans og hað um
að hitta hann því hann hefði átt
samtal við vin hans, Derek. Maður-
inn, sem sagðist heita Jack Wilkin-
son, lagði til að þeir ræddust við í
bíl á fáfómum sveitavegi allangt frá
heimabæ Alans, Witham.
Mennirnir tveir hittust á um-
ræddum stað. Jack Wilkinson hóf
samtcdið með því að segja að Derek
Ray hefði sagt sér að leysa þyrfti
ákveðið vandamál. Það kvaðst hann
gjarnan vilja gera en hann þyrfti þó
að heyra meira áður en hann gæti
tekið endanlega afstöðu.
Alan virti manninn fyrir sér um
hríð. Leigumorðinginn var hörku-
legur í útliti og svipurinn lýsti
grimmd. Líklega væri þetta því
kjörinn maður til að myrða Janine
án tafar og á þann hátt að ekkert
kæmist upp.
„Líklega þarftu að vita hvernig
konan lítur út,“ sagði Álan og tók
upp mynd af konu sinni. „Þetta er
hún,“ sagði hann. Svo fór hann að
segja Wilkinson frá háttum og sið-
um Jánine svo hann gæti gert sér
grein fyrir því hvar og hvenær best
myndi að ráða hana af dögum. Meg-
ináhersluna lagði Alan þó á að verk-
ið yröi ekki dregið á langinn því
hann vildi helst ekki þurfa að hugsa
of lengi um mál af þessu tagi. „í
raun getm þú ekki gengið of fljótt
til verks," sagði hann.
Ekki á föstudegi
Wilkinson tók vel eftir öllu sem
Alan sagði og taldi lítil vandkvæði á
að ganga fljótlega til verks. Alan
spurði þá hvort hann vildi ekki fá
að minnsta kosti hluta þóknunar-
innar, jafnvirði umræddrar milljón-
ar króna, fyrirfram. Reyndar gæti
hann fengið allt féö strax ef hann
vildi. „Ég er með það á mér,“ sagði
hann, „því ég er búinn að taka það
úr bankanum.“
„Það er óþarfi,“ sagði Wilkinson.
„Mér liggur ekki á greiðslunni.
Gerðu upp við mig þegar allt er af-
staðið.“
Alan sagði að ekki myndi standa
á fénu en sagðist aðeins vilja biðja
um eitt. „Ég vil ekki að Janine verði
ráöin af dögum á fóstudagi. Þá spila
ég tennis með konunni sem ég ætla
að kvænast og ég vil ekki eyðileggja
ánægjuna af því með því að vera
með hugann bundinn við þetta á
meðan ég er á tennisvellinum."
„Hafðu ekki áhyggjur af því,“
sagði Wilkinson. „En áður en við
skiljum vil ég að-
eins spyija þig að
einu. Ertu ekki al-
veg ákveðinn í að
láta myrða konuna
þína?“
Alan leit á mann-
inn sem sat við
hliðina á honum í
bílnum. „Jú, það er
ég, því annars get
ég aldrei kvænst
Angeline Payne.“
„Þá segjmn við
það,“ sagði Wilkin-
son. „Tökumst þá í
hendur upp á það.“
Alan Bainbridge
íhugaði í nokkur
augnablik hvers
vegna leigumorð-
ingi vildi taka í
hönd hans á fáfom-
um sveitavegi eftir
samtal sem þetta
en rétti þó fram
höndina. En Jack
Wilkinson tók ekki
í hana. Þess í stað
skellti hann hand-
jámum um úlnlið
hans.
„Hver fjárinn?"
hrópaði Alan þegar
hann sá hvað gerst
hafði. Svo gerði
hann örvæntingar-
fullar tilraunir til
að losa sig úr járn-
unum en án árang-
urs. Og um leið sá
hann Wilkinson
skella hinum enda
járnanna um eigin
úlnlið. Þeir yrðu
ekki skildir aö fyrr
en lykli yrði stung-
ið í þau og Alan
Bainbridge var
ljóst hvar það
myndi gerast.
„Ég er Jack Wilkinson, fulltrúi
hjá rannsóknarlögreglunni," sagði
maðurinn sem hafði gefið sig út fyr-
ir að vera leigumorðingi. „Og ég
handtek þig fyrir að skipuleggja
morðið á konunni þinni.“
Alan reyndi ekki að veita frekari
mótspymu. Hann sá að það yrði
ekki til neins. Hann var færður í
gæsluvarðhald og nokkm síðar var
gefin út á hendur honum ákæra. Þá
hafði hann fengið skýringu á því
sem gerst hafði.
Janine Bainbridge.
ust. Og sú upptaka var leikin í rétt-
inum. Þótti kaldrifjuð framkoma Al-
ans Bainbridge með nokkmm ólík-
indum og lét dómarinn orð um það
falla. Einkum vakti það athygli þeg-
ar Bainbridge bað Wilkinson mn að
myrða Janine ekki á fostudegi svo
hann gæti haft hugann óskiptan við
tennisleikinn með konunni sem
hann ætlaði sér að kvænast.
„Þú ert einhver kaldrifjaðasti
maður sem ég hef nokkru sinni
séð,“ sagði dómarinn, „og þess
vegna sendi ég þig þangað sem þú
Sveitavegurinn.
Derek Ray, sem hafði tekið svo
vel í að hjálpa honum við að ryöja
Janine úr vegi, hafði í raun orðið
skelfingu lostinn þegar hann heyrði
hvað Alan hafði í huga. Honum
tókst þó að leyna hinum sönnu til-
finningum sínum og ákvað að gera
sitt til þess að koma i veg fyrir að
grannkona hans yrði myrt og böm
þeirra Bainbridges-hjóna gerð móð-
urlaus. Derek hélt því beint til lög-
reglunnar eftir að hafa heitið aðstoð
sinni. Og Jack Wilkinson fulltrúi
sagðist myndu sjá um framhaldið.
Fyrir rétti
Wilkinson hafði gert upptöku af
öllu sem þeim Alan hafði farið á
milli í bílnum kvöldið sem þeir hitt-
átt að vera, en þar geturðu íhugað
það sem þú hafðir í huga ótruflaður.
Þar gefst ekkert tækifæri til að leika
tennis."
Alan Bainbridge var færður úr
réttarsalnum strax eftir að réttar-
höldunum lauk og skömmu síð;.r
var hann kominn í Dartmoor-fang-
elsið á Suðvestur-Englandi sem hef-
ur lengi þótt heldur óæskilegur
dvalarstaður.
Þegar Jack Wilkinson fulltrúi
gekk úr dómhúsinu umkringdu
blaðamenn og ljósmyndarar hann.
Hann neitaði hins vegar um mynda-
töku, og sagði: „Mynd fáið þið ekki
að taka. Ég vil ekki auglýsa útlit
mitt því það er aldrei að vita nema
maður þurfi að bregða sér í gervi
leigumorðingja á nýjan leik.“