Morgunblaðið - 20.02.2006, Blaðsíða 24

24 MÁNUDAGUR 20. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
UMRÆÐAN
HELGI Ingólfsson, kennari við
Menntaskólann í Reykjavík,
skrifar mér opið bréf í Morg-
unblaðinu sunnudaginn 19. febr-
úar síðastliðinn. Í bréfinu ber
Helgi fram nokkrar spurningar
sem hann óskar svara við.
Mér er ljúft að svara því sem
um er spurt, en áður
vil ég benda á
tvennt.
Síðdegis hinn 7.
febrúar sl., nánar til-
tekið kl. 14.50, skrif-
ar Helgi mér tölvu-
póst þar sem hann
óskar svara við
ákveðnum atriðum.
Fyrir hádegi 8.
febrúar svara ég
honum því að ég sé
að skoða málið og
muni svara eins fljótt
og ég get. Hinn 9.
febrúar kl. 7.44 svara
ég þeim spurningum sem til mín
var beint. Þannig verð ég vart
sakaður um að svara ekki erind-
um sem til mín berast.
Á stjórnarfundi KÍ sl. föstudag
kom fram að formaður Félags
framhaldsskólakennara hefði
heimsótt marga framhaldsskóla
síðustu daga til að kynna sam-
komulag KÍ og menntamálaráð-
herra og svara fyrirspurnum þar
að lútandi.
Einnig kom fram að þrátt fyrir
ítrekaðar óskir formannsins um
að fá að koma á fund með kenn-
urum í Menntaskólanum í
Reykjavík til að ræða málið og
svara spurningum hafi það ekki
verið þegið enn sem komið er.
Það er því ljóst að ef slíkur
fundur hefði verið haldinn hefði
Helgi þegar fengið svör við flest-
um spurningum sínum. En fyrst
menn velja blaðaskrif fremur en
fund þá verður svo að vera og því
sný ég mér að því að svara
spurningum Helga.
Hvert aðildarfélag fyrir sig vel-
ur þá aðferð sem það vill þegar
unnið er að málum sem þessum.
Þannig getur verið misjafnt á
milli félaga innan KÍ hve margir
koma að umræðu um
mál sem þetta áður
en ákvörðun er tekin.
Stjórn félags sem
vinnur eftir þeim
samþykktum sem
gerðar hafa verið á
æðstu samkomum fé-
lagsins er að stunda
lýðræðisleg vinnu-
brögð og svo var í
þessu tilfelli.
Það var mat þeirra
sem mest hafa unnið
að málinu, þ.e.a.s.
formanna aðild-
arfélaganna og for-
manns og varaformanns KÍ, að ef
takast ætti að hafa áhrif á málið
yrði að gera það áður en frum-
varp um það yrði lagt fyrir Al-
þingi. Fyrirhugað var að leggja
fram slíkt frumvarp um síðustu
mánaðamót og því var tíminn
naumur.
Hvert félag fyrir sig ákvað síð-
an hvort og þá með hvaða hætti
samkomulagið var kynnt áður en
það var undirritað.
Samkomulagið var tilbúið til
undirritunar að kvöldi mánudags-
ins 30. janúar eða þremur dögum
áður en utandagskrárumræðan
fór fram en undirritun var frest-
að þar til að samkomulagið hafði
verið kynnt trúnaðarmönnum Fé-
lags framhaldsskólakennara og
formönnum kennarafélaga fram-
haldsskólanna.
Utandagskrárumræða á Al-
þingi hefur aldrei stjórnað tíma-
setningum í vinnu Kenn-
arasambands Íslands.
Kennarasamband Íslands hefur
hvorki samið um skerðingu á
námi né styttingu námstíma enda
liggur ákvarðanataka um slíkt
hjá Alþingi. Alltaf hefur hins veg-
ar verið ljóst að heildarend-
urskoðun á námi og náms-
skipulagi gæti falið í sér breyttan
námstíma og alveg örugglega
ekki jafn langan námstíma fyrir
alla nemendur.
Á fundinum í MR 17. janúar
spurði ég hvort KÍ ætti einungis
að vera á móti málinu eða reyna
að beita sér og hafa áhrif.
Eini fundarmaðurinn sem svar-
aði spurningu minni beint sagði
að málið væri ónýtt í núverandi
mynd.
Á fundinum kom einnig fram í
máli formanns Félags framhalds-
skólakennara að það væri hlut-
verk forystunnar að reyna að
komast að málinu og hafa áhrif á
það. Þessu mótmælti enginn.
Með samkomulaginu er verið
að koma málinu í nýjan farveg,
farveg sem er í takt við sam-
þykktir KÍ og aðildarfélaga þess.
Þegar upp verður staðið verður
fyrst hægt að sjá með hvaða
hætti KÍ nær að koma að þeim
áherslum sem samþykkt 3. þings
KÍ og samþykktir aðalfunda að-
ildarfélaga sambandsins fela í
sér. Ef við hins vegar hefðum
staðið til hliðar hefðum við engu
náð fram.
Ég mun ásamt forystumönnum
Kennarasambands Íslands vinna
að því af heilum hug að það
frumvarp sem kemur væntanlega
fram á Alþingi í vor feli ekki í sér
að tíu ára grunnskóli og þriggja
ára framhaldsskóli verði lögbund-
inn eins og ætla mátti að hefði
orðið niðurstaðan ef við hefðum
ekki verið til viðtals um málið.
Formaður Kennarasambands
Íslands situr í umboði allra fé-
lagsmanna. Félagsmenn KÍ, sem
eru um 9.000 talsins, vinna á 659
vinnustöðum og þeir ákveða á
þriggja ára fresti hver gegnir
þessu starfi.
Formaður KÍ hefur ekki neit-
unarvald og þegar stjórnir allra
aðildarfélaga sambandsins fela
formanni að undirrita sam-
komulag ber honum að gera það
svo fremi að samkomulagið gangi
ekki í berhögg við sannfæringu
hans. Svo var ekki í þessu tilfelli
því þá hefði ég sagt af mér áður
en samkomulagið var undirritað.
Að lokum þetta: Nánari svör
hefðu fengist við einstaka liðum
og jafnvel fleiri atriðum ef for-
ystufólk félagsins hefði fengið að
koma til fundar við kennara skól-
ans til að ræða málið í heild
sinni. Það má velta fyrir sér
hvers vegna má ekki funda um
málið þar eins og annars staðar.
Svar við opnu bréfi
Eiríkur Jónsson svarar
Helga Ingólfssyni ’Þegar upp verður staðiðverður fyrst hægt að sjá
með hvaða hætti KÍ nær
að koma að þeim
áherslum sem samþykkt
3. þings KÍ og sam-
þykktir aðalfunda aðild-
arfélaga sambandsins
fela í sér.‘
Eiríkur
Jónsson
Höfundur er formaður
Kennarasambands Íslands.
Á ÍSLANDI, sem er meðal
minnstu ríkja, þarf lítið til að
þjóðmenningu og trú sé ógnað.
Fjöldi útlendinga
hefur valið sér bú-
setu hér. Fyrstu árin
gekk móttaka þeirra
og samlögun sæmi-
lega. En svo fór
fjöldinn úr böndum
og kurr kom í land-
ann. Útlendingar
flykktust á stofnanir,
til félagsþjónustu og
spítala. Aldraðir og
sjúkir búa nú við að
fólk sem annast þá,
er sama sem mál-
laust og heyrn-
arlaust. Lág laun við
umönnun fæla frá og
valda vandræðum.
Fólk sem ekki skil-
ur eða talar íslensku,
er óæskilegt í slík
störf. Ég sé enga
hagkvæmni í að setja
óhæfa útlendinga í
umönnun og landann
á bætur. Þetta mun
breytast, ef við ger-
um launin lífvænleg
og kennum innflytj-
endum íslensku. Fyrr
en þeir kunna málið,
verða þeir ekki Ís-
lendingar. Hæfileg
innkoma útlendinga
er gott mál, ef við
setjum skynsamlegar reglur og
skilyrði. Innflytjendur verða að
samlagast þjóðinni ef vel á að
fara. Trúarlegar hömlur í þeim
efnum eru óviðunandi.
Tvær þjóðir í svo litlu landi,
gengur ekki upp. Það hefur geng-
ið illa í Frakklandi og Danir, um-
burðarlyndasta þjóð í heimi, sýpur
nú seiðið af hjálpsemi sinni við
múslímska flóttamenn. Nú þakka
þeir fyrir sig með því að blása til
herferðar gegn velgjörðarþjóð
sinni. Klerkar í Dan-
mörku fóru með fals-
aðar teikningar af
Múhameð til fyrri
heimkynna sinna. Trú
múslíma býður ekki
upp á neinar mála-
miðlanir. Þar er flest í
miðaldaskorðum og
ekki fýsilegur kostur
upplýstum þjóðum
annarrar trúar að láta
njörva sig í. Aldir eru
síðan kristnir álitu of-
beldi gefast vel við
boðun trúar. Það segir
mikið um múslíma, að
þeim finnst í lagi að
leiðtogar þeirra dæmi
útlenda rithöfunda til
dauða, ef þeim líkar
ekki skrifin. Ofbeldis-
fullt stjórnarfar og
níðingsverk, setja svip
á mörg lönd þeirra.
Þeir hafa myrt þús-
undir landa sinna og
aðra á grimmilegan
hátt. Hjá þeim helgar
tilgangurinn meðalið.
Meðan múslímski
heimurinn fordæmir
ekki ódæðin, sam-
þykkir hann þau. Að
sprengja fólk í tætlur,
er viðbjóðslegur glæp-
ur og ægilegastur þeim slösuðu.
Óupplýstir múgæsingamenn taka
saklaust fólk í gíslingu og myrða í
beinum útsendingum og eru hjálp-
arstarfsmenn ekki undanskildir.
Lágkúran, siðleysið og grimmdin
getur ekki verið meiri. Við verðum
að þora að tala um þessi mál, þótt
þau fari fyrir brjóstið á fólki sem
þolir ekki sannleikann. Við megum
ekki óttast að verða kallaðir ras-
istar. Þá skerðum við eigið tján-
ingafrelsi og annarra.
Trú múslíma er svo gjörólík
öðrum trúarbrögðum, að aðlögun
er óhugsandi án tilslakana af
þeirra hálfu. Útlendingar sem
leita betra lífs hér, verða að fara
að okkar lögum og reglum. Við-
horf múslíma til jafnréttis eru
miðaldaleg og margir siðir þeirra
vægast sagt óhugnanlegir. Þar má
nefna refsingar við þjófnaði,
óleyfilegri ást konu á karli ann-
arrar trúar og framhjáhaldi, en í
báðum tilfellum er konan grýtt og
karlinn húðstrýktur. Misþyrm-
ingar á kynfærum telpna og heið-
ursmorð, sem aðeins bitna á kon-
um. Gegn öllu þessu þarf ströng
lög. Við þurfum ekki að virða öll
trúarbrögð, öðru gegnir um rétt
manna til að iðka eigin trú. Leyfi
fyrir mosku, eigum við að varast
að veita meðan málin eru ekki á
hreinu. Forsvarsmaður múslíma
hér á landi skorar á sitt fólk að
kaupa ekki vörur frá frændum
okkar og vinum í Danmörku. Nú
hefur íslenskt blað birt myndirnar
og mun hann trúlega láta reiði
sína bitna með sama hætti á ís-
lensku þjóðinni? Ég efast um að
nokkur þjóð hafi gert eins mikið
fyrir múslíma og Danir. Kannski
speglast þakklætisvenjur múslíma
í hatursáróðri forsvarsmannsins.
Hann virðist sýnishorn um hvað
lítið má útaf bera, svo óvild og of-
stæki taki yfir. Þeir sem dæma
dönsku þjóðina fyrir afglöp nokk-
urra blaðamanna, eru annaðhvort
undir annarlegum múgsefjunar-
áhrifum, eða á miðaldastigi. Slíkir
menn lofa ekki góðu fyrir okkur
Íslendinga.Viðbrögð múslíma við
teikningunum, sýnast skipulögð
skrílslæti. Upplýst fólk drepur
ekki hvað annað, eða brennir
sendiráð.
Múslímar í íslensku
samfélagi
Albert Jensen fjallar
um trúmál
Albert
Jensen
’Trú múslímabýður ekki upp á
neinar málamiðl-
anir. Þar er flest
í miðaldaskorð-
um og ekki fýsi-
legur kostur
upplýstum þjóð-
um annarrar trú-
ar að láta njörva
sig í.‘
Höfundur er trésmíðameistari.
LOKSINS, loksins, ekki er annað
hægt að segja þegar hinum ógnvæn-
legu prófkjörum stjórnmálaflokk-
anna fyrir sveitarstjórnarkosning-
arnar 2006 er lokið.
Þvílíkt umstang, þvílíkur fjár-
austur og þvílíkt daður og dufl á báð-
ar hendur, mikið skal á sig lagt fyrir
valdapotið.
Ef til vill er það hollt
fyrir „egóið“ að horfa á
myndir af sjálfum sér í
fjölmiðlum og á vegg-
spjöldum úti um allt, og
fá alla sem vettlingi
geta valdið til þess að
tjá sig um ágæti
manns. En hrapar ekki
sjálfsímyndin nokkuð
þegar upp er staðið hjá
mörgum, innistæðan og
yfirdrátturinn farinn
og ekki neinn árangur
nema myndirnar úr
blöðunum sem að sjálf-
sögðu fara í úrklippubókina, allt
nema úrslitatölurnar, fyrir ömmu- og
afabörnin.
Og þar erum við komin að kjarna
málsins, margar síður skrifaðar og
mörg stór orð voru látin falla um
hvað hinn vandaði frambjóðandi sæi
athugavert við stöðu hinna öldruðu
og hve annt honum (henni) væri um
að hagur þeirra væri bættur.
Það þyrfti að bæta kjörin, það
þyrfti að hraða uppbyggingu hjúkr-
unarheimila, það yrði að sjá til þess
að næg langlegupláss væru til fyrir
alla sem á þyrftu að halda, og að
sjálfsögðu átti að gera öllum öldr-
uðum, sem það kysu, að dvelja heima
í sinni íbúð með aðstoð frá sveit-
arfélögunum.
En hinkrum nú aðeins við, er þetta
allt sem framan var talið, ef minnið
svíkur mig ekki, sömu áherslurnar
sem við heyrðum vorið 2002 og vorið
1998 og vorið 1994, jú ég held það
bara, en af hverju þarf að endurtaka
þetta enn í dag voru ekki loforð gefin
í öll hin skiptin, var ekki staðið við
þau? Svari nú hver fyrir sig.
Áfram má halda, því þessi loforð
og öll þessi skrif voru einnig stórt
innihald kosningabaráttu fyrir al-
þingiskosningar síðasta áratugar og
samt er haldið áfram að lofa.
Þetta er allt í lagi segja hinir vísu
frambjóðendur, þetta er gamalt fólk
og það man ekki neitt stundinni leng-
ur og ef einhver fer að æmta þá lof-
um við því bara að
skoða þessi mál af ein-
urð og dug, búið punkt-
um og basta.
Það er ef til vill skilj-
anlegt að fullt af fólki
langi til þess að vera
„eitthvað“ því það er
svo mikið góðæri í land-
inu að allt er að springa
og þetta ágæta fólk trú-
ir því að góðærið hafi
byrjað þegar það var
búið að ljúka sinni
skólagöngu og byrjað
að borga af námslán-
unum.
En ef til vill væri rétt að rúlla tíma-
hjólinu nokkra áratugi til baka, þeg-
ar ömmur og afar allra þessara fram-
bjóðenda voru að stíga sín fyrstu
skref inn í framtíðina, það væri hollt
að sá tími, sem vel hefur verið skráð-
ur, væri skyldulesning fyrir alla sem
vilja í alvöru vera leiðtogar.
Vil ég hér aðeins bera niður í
minningar sem ágætur vinur minn
setti á blað um hvernig ástandið var á
árunum 1930 og þar nálægt. Hann
segir: Í ágúst 1932 lést faðir minn úr
krabbameini eftir tæplega árs legu
heima í þessu eina herbergi í litla
húsinu á fjörukambinum. Ekkert
sjúkrahús, ekkert sjúkrasamlag,
engir peningar fyrir læknishjálp og
engin von um bata eftir að vitnaðist
hver sjúkdómurinn var. Mamma 27
ára og við vorum 6 systkinin, eins til
tíu ára gömul.
Það var nú það og þið ágæta unga
fólk, þið byggðuð sjúkrahúsin, þið
stofnuðuð sjúkrasamlögin, þið bjugg-
uð til almannatryggingarnar, þið
settuð á vökulögin, þið malbikuðuð
göturnar, ja hérna, eða svo mætti
ætla eftir allt orðaflæðið sem frá ykk-
ur hefur streymt síðustu tvo mánuði
eða svo.
Það var bara ekki þannig. Það vor-
um við afar ykkar og ömmur og síðan
foreldrar ykkar sem byrjuðum að
búa til góðærið, sem þið hampið svo
mjög, og þetta góðæri viljið þið að
sjálfsögðu fá að vera með í að nýta, ef
til vill í von um að fá nöfn ykkar skráð
í sögubækur nýbyrjaðrar aldar.
Elskulegur vinnufélagi minn til
margra ára kenndi mér ungum
manni heilræði eitt sem hefur dugað
mér nokkuð vel í lífsins ólgusjó, en
það hljóðar svo: aðgát skal höfð í
nærveru sálar. Ekki fer mikið fyrir
þessu heilræði í þjóðfélagi nútímans
enda allir of uppteknir af sjálfinu í
sér til þess að nenna að horfa út fyrir
þann ramma sem viðkomandi hefur
búið sér set í.
En aðeins eitt er nokkuð víst að þó
þið séuð ung og full af áhuga í dag, þá
munuð þið eldast og deyja eins og við
sem eldri erum í dag.
Og þá gæti verið gott að eiga góða
minningu sem hægt væri að rabba
við jafnaldra sína um, sem væri sú að
hafa ekki gleymt stóru orðunum og
loforðunum sem voru látin falla í hita
prófkjörskosninganna sem loksins,
loksins er lokið.
Megið þið ganga götuna fram á
veg til góðs, ekki bara fyrir ykkar
egó, heldur einnig með vitneskjuna í
farteskinu, hver byrjaði að búa til
góðærið.
Aðgát skal höfð
Atli Ágústsson fjallar
um kosningaloforð
’… er þetta allt semframan var talið, ef minn-
ið svíkur mig ekki, sömu
áherslurnar sem við
heyrðum vorið 2002 og
vorið 1998 og vorið
1994 …‘
Atli Ágústsson
Höfundur er ellilífeyrisþegi.