Morgunblaðið - 20.02.2006, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 20. FEBRÚAR 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Steinunn Árna-dóttir fæddist á
Skagaströnd 15.
apríl 1911. Hún lést
á Landspítalanum í
Reykjavík 11. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Árni Árnason,
f. í Höfnum í Vind-
hælishr. í A-Hún. 9.
janúar 1875, d. í
Reykjavík 3. júní
1941 og Ingibjörg
Pálsdóttir, f. á
Þingeyrum í
Sveinsstaðahr. í A-Hún. 12. jan-
úar 1873, d. í Reykjavík 11. nóv-
ember 1930. Alsystkini Stein-
unnar voru Árni, f. 1896, d.
1939, Steindór, f. 1897, d. 1986,
Sigrún, f. 1900, d. 1964, Ingi-
björg, f. 1901, d. 1927, Hjalti, f.
1903, d. 1961, Áslaug, f. 1905, d.
1996 og Margrét, f. 1907, d.
2003, hálfsystir samfeðra Þur-
íður Jóna, f. 1937.
Steinunn giftist hinn 15.5.
1936 Benedikt Stefánssyni, f.
1903, d. 1975. Þau bjuggu í
Reykjavík. Synir þeirra eru: a)
Stefán Benediktsson, f. 1941,
hann kvæntist Guðrúnu Drífu
Kristinsdóttur, f. 1940 og á með
henni Benedikt, f. 1964, kvæntan
Björgu Kjartansdóttur sem á
Hlyn og Sigurð Héðinssyni frá
fyrra hjónabandi en saman eiga
þau Stefán, Kristin, f. 1969,
kvæntan Sigurborgu Rögnvalds-
dóttur, Sigurveigu Margréti, f.
1973, sem á Sverri Þór og
Snorra Martein Sigurðarsyni og
Steinunni Maríu, f.
1981, í sambúð með
Jónasi Jóhanns-
syni. Stefán og
Drífa skildu og
Stefán kvæntist
Birnu Björg Bernd-
sen og á með henni
Arndísi Björgu, f.
1984, Brynjólf, f.
1991 og Ástráð, f.
1993. Þau skildu.
Unnusta Stefáns er
Hjördís Gísladóttir.
b) Árni Benedikts-
son, f. 1952, kvænt-
ur Jónínu Björgu Jónasdóttur, f.
1952. Hún á Heiðrúnu Björgu
Þorkelsdóttur, f. 1974, maki
Ágúst Bjarki Jónsson, börn,
Vignir Örn, f. 1997, Victor Blær,
f. 1998 og Karen Ósk, f. 2004 og
Viðar Þór Ingason, f. 1975, maki
Jóhanna Guðný Hallbjörnsdótt-
ir, saman eiga þau Árni og Jón-
ína Kolbrúnu Ósk, f. 1980, sam-
býlismaður Bjarki Þór
Kjartansson, dóttir Klara Rut, f.
2005, og Auði Dögg, f. 1984.
Steinunn vann hjá Tollstjóra
þegar Stefán fæddist en áður
hafði hún unnið ýmis störf hér-
lendis og erlendis. Hún og Bene-
dikt veittu forstöðu heimili á
Kleppjárnsreykjum í Borgar-
firði fyrir afvegaleiddar stúlkur
á arunum 1943–1944 en heimilið
var síðan lagt niður að þeirra til-
mælum. Eftir það vann Steinunn
engin launuð störf.
Útför Steinunnar verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Amma Steina er farin. Hún var
ekki svona knúsamma, hún prjón-
aði ekki lopasokka eða steikti
kleinur. Barnabörnunum fannst
maturinn hennar ekki sérlega góð-
ur. Besti matur sem hún bjó til var
hafragrautur eða það sagði Þórður
heitinn Sigtryggsson.
Hún umgekkst börn af hlé-
drægni og ákveðni. Börnin réðu
ferðinni að mestu en hún var alltaf
dálítið lífhrædd fyrir hönd ann-
arra. Börn hændust að henni og
hún rökræddi við þau en aldrei við
fullorðið fólk. Hún hafði skoðanir.
Sumar þessara skoðana voru mót-
sagnakenndar og hún gat verið
dómhörð en var ekki fordómafull
hvað fólk varðaði.
Hún unni myndlist, leiklist og
ballett og bóklestur taldi hún eins
nauðsynlegan og öndun.
Hún hafði frá ýmsu að segja.
Þegar hún var stelpa á Skaga-
strönd og „átti“ Spákonufellshöfð-
ann. Þegar hana dreymdi mann
sem tók hjólið hennar og fór þang-
að sem draumurinn leiddi hana og
fann hjólið.
Hún trúði ekki á það sem ekki er
til eins og guð, en trúði samt á
drauma og var draughrædd til ævi-
loka. Hún var í Kommúnistaflokkn-
um, MÍR og Mjólkurfélagi heil-
agra.
Hún var í Köben fyrir seinna
stríð og annaðist flóttamenn, varð
skotin í ungum manni og kveikti
næstum í bækistöðvum kommún-
ista af umhyggju fyrir unga mann-
inum og kunnáttuleysi við að
kynda ofna.
Hún sat í „Vestre“ vegna
óspekta á almannafæri eins og
kröfugöngur kölluðust í þá daga og
var alltaf hlýtt til gleðikvenna eftir
það.
Hún og Áslaug voru reknar af
því að þær voru svo pasturslitlar
þegar þær reyndu fyrir sér í upp-
vaski í Kaupmannahöfn, en hún var
engin pempía. Hún var fyrirsæta
hjá myndlistarmönnum þegar hún
var ung og í fjölskyldualbúminu
eru myndir af henni nakinni að
baða sig í fjallalindum á hálendinu.
Hún reyndi að kenna mér P-mál,
prentsmiðjudönsku, stepp, faðir-
vorið og mannasiði. Ég skildi þetta
aldrei með faðirvorið en flokkaði
það bara með mannasiðum. Ég
held að Árni hafi sloppið við þenn-
an ,,háskóla“ að mestu.
Hún gat verið lævís og með
dæmum af konum eins og Valgerði
Briem og Indíönu, Ídu í Steinahlíð
og systrum sínum leiddi hún mér
fyrir sjónir að konur eru miklu
merkilegri skepnur en karlar.
Hún var hispurslaus og taldi
ekki nauðsyn að gera greinarmun á
reynsluheimi barna og fullorðinna.
Veröldin er bæði fögur og ljót og
tilgangslaust að banna aðgang að
henni og allt jafn hollt fyrir börn
hvort sem það er Sade eða Egner.
Hún ferðaðist mikið með pabba,
systrum sínum og vinum og kunn-
ingjum. Fyrst á hestum og strand-
ferðaskipum og sagði sögur af sjó-
veiki pabba, en eftir seinna stríð
með bílum og flugvélum. Þau tóku
leigubíl á Hveravelli.
Mamma vann hjá tollstjóra þeg-
ar ég fæddist, en vann ekki launa-
vinnu eftir það. Áslaug, sem bjó
með okkur, fór á eftirlaun um það
leyti sem pabbi dó (1975) og hún
hafði af henni ómetanlegan fé-
lagsskap. Eftir andlát pabba ferð-
aðist hún enn meira en áður bæði
innanlands og utan. Alltaf með Ás-
laugu en einnig með Margréti syst-
ur, Minní vinkonu og Unni Bjarna-
dóttur og fleirum.
Árni bróðir fór með þær systur
hringinn, Bolli frændi einnig, að
mig minnir. Hrafn frændi hafði
þær systur oft með í ferðum sínum
um landið og fór með þær hringinn
1995. Lilla frænka (Margrét Páls-
dóttir) og Halldór maður hennar
voru líka óþreytandi að taka þær í
bíltúra og boð. Hún var í góðum
tengslum við systkinabörn sín eins
og Pál son Sigrúnar og Jón son
Steindórs, dætur Hjalta og syni
Ingibjargar, oftast sem þiggjandi.
Þær systur Áslaug og hún gengu
mikið um bæinn. Þær gengu líka
oft frá Keflavík til Reykjavíkur.
Fyrir tveim árum gekk hún með
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum á Himmelbjerget. Í
sumar sem leið fór hún á hestbak
aftur eftir 40 ár uppi í sumarbústað
hjá Hjördísi með aðstoð Dagnýjar
systur Hjördísar. Hún hafði alltaf
gaman af því óvænta.
Eftir að Áslaug dó urðu þær
frænkur Hrönn, dóttir Hjalta bróð-
ur hennar og Lilla dóttir Möggu,
mömmu afar dýrmætur fé-
lagsskapur og enn frekar eftir að
Magga systir dó.
Mamma var alltaf mjög jákvæð,
kvartaði aldrei og harkaði allt af
sér. Hún lét helst ekki deyfa sig
hjá tannlækni og lét óþægindi aldr-
ei pirra sig en hún gat ekki hugsað
sér að vera fólki byrði og gat alls
ekki hugsað sér að fara á stofnun.
Henni varð sjaldan misdægurt
og hristi slíkt af sér án lyfja ef hún
fékk umgangspest. Um seinustu
mánaðamót varð okkur ljóst að hún
ætlaði ekki úr rúminu framar og
undraðist mest sjálf á hverjum
morgni að vera ekki dauð.
Hún sagði að ekkert amaði að
sér annað en að hún væri orðin of
gömul, hún fann hvergi til og vildi
hvorki sjá lækni eða hjúkku. Hún
tók loforð af okkur bræðrum að
fara ekki með sig á spítala fyrr en
hún væri orðin meðvitundarlaus.
Föstudaginn 10. febrúar hætti hún
að svara okkur og um klukkan 3.00
aðfaranótt laugardagsins gaf hún
hljóðlega frá sér öndina. Mamma
og pabbi kenndu okkur að gefa af
ánægju og ætlast ekki til neins í
staðinn. Okkur Árna er samt ljóst
að ekki eru allar gjafir jafn sjálf-
sagðar. Á þessum tímamótum vilj-
um við sérstaklega þakka öllum
þeim mörgu aðstandendum og vin-
um sem hafa sýnt mömmu um-
hyggju og vináttu með margvísleg-
um hætti í gegnum árin. Við
bræðurnir gerðum í besta falli það
sem okkur bar en þið, kæru ætt-
ingjar og vinir, gáfuð henni með
umhyggju ykkar gjafir sem eru
gulli betri og við þökkum ykkur
innilega fyrir það.
Stefán Benediktsson.
Í litlum og þröngum sjö manna
frönskum bíl á leið frá París niður
til Suður-Spánar.
Eitt þúsund kílómetra leið sem
var ekin í einum rykk. Steina sat
aftast út við gluggann með stóra
ferðatösku milli fótanna. Fer ekki
illa um þig, var spurt. Nei, alls
ekki. Það er svo þægilegt að hafa
eitthvað til að halda utan um og
halla sér að, sagði hún, faðmaði
ferðatöskuna, hristi höfuðið og
brosti. Þegar hávaðinn í börnunum
fjórum varð ærandi tók hún fyrir
eyrun, lokaði augunum, hristi höf-
uðið og brosti.
Þetta var árið 1999, Steina orðin
88 ára á leið í þriggja vikna sum-
arfrí með sextán manns á öllum
aldri. Hún beið spennt eftir að fara
yfir landamærin til Spánar, tilbúin
með vegabréfið. Hafði farið til
Spánar á tímum Francos og vissi
eftir þá reynslu að vegabréfsskoð-
un á Spáni var mikið mál. Þegar
komið var yfir landamærin og
hvergi stoppað til að sýna vegabréf
gerði hún sér lítið fyrir og hélt því
opnu hátt yfir höfði sér. Það var
auðvitað augljóst að þeir voru farn-
ir að skoða vegabréfin í gegnum
gervihnött. Gamli sósíalistinn bar
að sjálfsögðu tilhlýðilega virðingu
fyrir yfirvöldum.
Hún vissi líka alltaf sínu viti og
hvorki fortölur né rök annarra
höfðu neitt að segja þegar hún
taldi sig vita betur.
Ótakmörkuð jákvæðni, víðsýni
og umburðarlyndi gagnvart mönn-
um og málefnum voru Steinu í blóð
borin. Virðing gagnvart náttúrunni
og öllu því sem þar þrífst, dýr,
gróður, ávextir, það skipti ekki
máli. Allt og allir áttu tilverurétt í
hennar huga. Að sama skapi
STEINUNN
ÁRNADÓTTIR
Minningarkort
Minningar- og
styrktarsjóðs
hjartasjúklinga
Sími 552 5744
Gíró- og kreditkortaþjónusta
LANDSSAMTÖK
HJARTASJÚKLINGA
A
u
g
l.
Þ
ó
rh
.
1
2
7
0
.9
7
Kæra systir, ég man
ennþá hversu glöð ég
var þegar ég fékk bréf-
ið frá þér og þú vildir
kynnast mér, og ég man vel mína
fyrstu heimsókn til þín, hún var vand-
ræðaleg í fyrstu en ekki lengi, því
áhugamál okkar virtust vera þau
sömu eða afar lík. Þú sagðir mér frá
föður okkar, hvernig maður hann
hefði verið og hvað hann hefði verið
handlaginn og sýndir mér gripi sem
hann hafði búið til og mér er minn-
isstæð mjög falleg fánastöng sem þú
áttir eftir hann. Ekki var mikið um
heimsóknir okkar í millum næstu árin
vegna barneigna og anna en tvö af
börnunum okkar eru fædd á sama
árinu nærri í sama mánuði og hlógum
við oft að því hvað við værum samtaka
í þessu. Alltaf ætluðum við að fara í
útilegu saman með börnin okkar svo
þau kynntust betur, en því miður varð
aldrei neitt af því. Og enn sannast
máltækið að enginn veit sína ævi fyrr
en öll er og maður á ekki að geyma til
morguns það sem maður getur gert í
dag. Ég hefði viljað eiga með þér
miklu lengri tíma, elsku systir, við
AÐALBJÖRG SÓLRÚN
EINARSDÓTTIR
✝ Aðalbjörg Sól-rún Einarsdóttir
fæddist í Reykjavík
19. september 1953.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Akraness mið-
vikudaginn 1. febr-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Akranes-
kirkju 10. febrúar.
hefðum getað gert svo
margt saman.
En enginn flýr örlög
sín, þú veiktist og ekk-
ert varð eins og áður.
Nú er kvölum þínum
og langri og erfiðri
göngu loksins lokið, og
veit ég að þér líður vel
núna þar sem þú ert.
Vil ég hér fá að þakka
þér fyrir þann tíma
sem við fengum saman.
Elsku Valgeir, Ein-
ar, Guðmundur, Berg-
þóra og Valgerður og
allir ástvinir ykkar, ég og fjölskylda
mín sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum guð að
styrkja ykkur í sorg ykkar á þessum
erfiðu tímum.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Sigurbjörg.
Okkur langar að
minnast vinar og
frænda Arnar Hilm-
ars Ragnarssonar.
Ég kynntist Erni föðurbróður
konu minnar fyrir 20 árum þegar
við fluttumst til Hafnar og hélst sá
vinskapur næstum sleitulaust. At-
vinna og áhugamál tengdu okkur
góðum böndum og höfðum við
gaman af því að ganga saman til
rjúpna eða liggja fyrir tófum og
veiða silung og voru þær ferðir
yfirleitt fengsælar, en stundum
veiddist lítið og það fannst honum
slæmt því að hann var kappsfullur
á þessu sviði.
Stundum var spenningurinn það
mikill fyrir veiðarnar að hann hafði
lítið sofið um nóttina.
Oftast var farið upp í Lón því að
það var hans sveit og þar þekkti
hann hverja þúfu enda uppalinn
þar og býr maður vel að þeim ferð-
um.
Veiðar voru hans líf og yndi.
Í janúar þegar hann lá veikur á
Landspítalanum var ákveðið að
fara í veiðiferð til Grænlands í
ÖRN HILMAR
RAGNARSSON
✝ Örn HilmarRagnarsson
fæddist á Höfn 26.
apríl árið 1944.
Hann lést föstudag-
inn 27. janúar síð-
astliðinn og var út-
för hans gerð frá
Hafnarkirkju á
Höfn í Hornafirði 4.
febrúar.
sumar en því miður
rættist sú ósk hans
ekki.
Hann var skip-
stjóri og aflamaður
góður, og þekkti
hann sín heimamið
mjög vel, og var það
góður skóli að fá að
starfa við hlið hans.
Hann reyndist
okkur ávallt vel og
var gott að koma í
heimsókn til hans,
hvort sem það var í
Lónið eða á Sunnu-
brautina.
Hann hafði mjög gaman af
harmoniku-tónlist og var ánægður
með það að tveir synir okkar legðu
það nám fyrir sig. Hann spilaði
sjálfur og var í hljómsveit á sínum
yngri árum.
Hann fluttist til Reykjavíkur
fyrir ári síðan en hann fylgdist jafn
vel með aflabrögðunum og lífinu
hér á Höfn áfram, því hér átti
hann heima.
Kæri vinur og frændi, Guð
geymi minningu þína.
Elsku Magga, Hrafn og aðrir að-
standendur, megi góður Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér,
sálin vakir þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgr. Pét.)
Þorsteinn og
fjölskylda.