Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2005, Síða 15

Loch Ness.
á Gunnvöru; veiddi síld á sumrin og
stundaði siglingar á veturna.
Það var einu sinni á þessum siglingaár-
um mínum á Fagrakletti að við sigldum
þvert yfir Skotland. Við höfðum verið í
Vestmannaeyjum og keypt bátinn fullan
uf þorski. Þegar við vorum komnir lang-
leiðina til Fleetwood fengum við sím-
skeyti frá Eyjum um að við ætturn að
fara til Aberdeen á austurströnd
Skotlands og selja fiskinn þar. Við vorum
þá komnir inn fyrir Isle of Man og áttum
ekki nema 50 sjómílur ófarnar til
f'leetwood. Jóni skipstjóra leist ekkert á
að sigla hina löngu leið til baka norður
fyrir Skotland. Við förum skurðinn, segir
hann þá, og átti við Caladoniu kanalinn
sem liggur þvert yfir Skotland í gegnum
vatnið Loch Ness. Enginn okkar vissi
hvað við vorum að fara út í og það
funnu á okkur tvær grímur þegar við
komurn inn í botn á firðinum þar sem
skurðurinn byrjaði.
Gríðarstórt fjall gekk nánast fram í sjó
°g við þurftum að byrja á því að láta
fleyta okkur upp á hálendið áður en sigl-
utgin gæti hafist. Óskaplegt mannvirki
blasti við okkur í fjallinu sem við ætluð-
um að sigla eftir, þetta voru einar fjórtán
kvíar sem notaðar voru til að lyfta bátun-
Um upp. Með því að láta renna í þær eina
á fætur annarri færðumst við sífellt hærra
1 fjallinu. Þegar við vorum loks komnir
UPP hófst siglingin eftir skipaskurðinum.
Ekki veit ég hvernig á því stóð að við
fengum að fara með svona stóran bát
upp á fjallið, og þar á ofan drekkhlaðinn,
og mér er það til efs að annar jafnstór
bátur og Fagriklettur hafi farið um Cala-
doniu kanalinn. Það var eins og báturinn
drægi allt vatnið á eftir sér í skurðinum
og öðru hvoru naggaði hann með hælinn
í botn. Miklar vinkilbeygjur voru hér og
þar sem var afskaplega vont að ná á
svona stórum báti en með lagninni tókst
Jóni að komast í gegnum þær. Lóðsinn,
sem var með okkur alla leiðina, hafði
ekki lag á að ná þessum beygjum enda á
fárra meðfæri að mjaka 125 tonna báti,
fulllestuðum, eftir þröngunt skurðinum
svo ekki bættust við krappar beygjur.
Víða voru grynningar en Jón var svo-
lítið sniðugur með það sem annað. Þegar
lóðsinn lét hann vita af grynningum frarn
undan hringdi hann á fulla ferð og sagði
mér að vera tilbúnum að stoppa urn leið
og hann hringdi aftur. Við vorum með
telegraf, handfang sem var snúið uppi í
brú og tengdist stórri skífu í lestarrúm-
inu. Á henni var vísir sem benti ýmist á
fulla ferð, hálfa, hæga, stopp eða afturá-
bak. Við gátum líka talað saman í gegn-
um talrör sem var tommurör með trekt á
endanum.
Það sem Jón vissi var að þegar skrúfan
hætti að snúast lyftist báturinn og hann
treysti á að það myndi fleyta okkur yfir
grynningarnar sem líka varð.
Oftar en einu sinni munaði litlu að
báturinn sæti fastur en í verstu grynning-
unum lentum við þegar við áttum
skammt ófarið yfir í Morayfjörð þar sem
skurðurinn endaði. Það var láglendara
þarna austan megin en vestan, við vorum
komnir niður af hálendinu og sandur
hafði víða runnið í skurðinn og grynnt
hann mikið. Á einum stað var sandurinn
nálægt því að taka öll völd. Þetta voru
um það bil fjórar eða fimm bátslengdir.
Jón hringdi á fulla ferð og ég vissi að nú
var að duga eða drepast. Og það stóðst á
endum að þegar við komum að grynn-
ingunum var báturinn kominn á fluga
ferð, ég kúplaði frá og við runnum yfir
þó ekki án þess að snerta botninn aðeins.
Þar með vorurn við komnir í gegn en oft
hef ég hugleitt að það hefði verið ógam-
an að festa bátinn þarna uppi á fjöllum
og óvíst að hann hefði þá nokkurntíma
komist á saltan sjó aftur.
En siglingin varð okkur svo sannar-
lega minnisstæð. Þarna hátt uppi á fjöll-
um gátum við virt fyrir okkur fólkið er
var að vinna á ökrurn langt fyrir neðan
okkur. Sumstaðar hafði trjágróður vaxið
yfir skurðinn og við sigldum eins og í
trjágöngum með fuglasönginn yfir okkur
og allt i kring.Loch Ness vatnið fórurn
við endilangt, alls 24 mílur, án þess að
sjá örla á skrímslinu."
Sjómannablaðið Víkingur - 15