Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.2005, Síða 28

og segja þeim að ef alda ríði yfir þegar
þeir eru í aðgerð á þilfarinu þá verði þeir
að sleppa hnífunum. Þeir megi alls ekki
halda á þeim eða stinga í borðið, það sé
vísasta leiðin til að slasa sig á þeim.
„En þetta breyttist heldur betur haust-
ið áður en við fórum á Nýfundna-
landsmið," segir Áki, „þegar skipið fór í
slipp í Reykjavik."
Það átti að skipta um rör í katlinum.
Gert var ráð fyrir átta til tíu daga stoppi
en sá tími átti eftir að lengjast og verða
þrjár vikur. Kominn var tími á Lloyds-
skoðun, eins og karlarnir kölluðu hina
reglulegu skoðun sem skipin urðu að
fara í til að teljast tryggingarhæf og þar af
leiðandi haffær. Nú var brugðið á það ráð
að sameina viðgerðina og tryggingaskoð-
unina en þá kom í Ijós að síðuplöturnar
á milla toggálganna voru orðnar svo
eyddar að það varð ekki hjá því komist
að skipta um þær. Ennfremur fannst gat
eða rifa á stefninu en þegar átti að gera
við það urðu menn heldur betur undr-
andi því að þá kom í ljós að olíutankur
sem var fram á, undir lúgargólfinu og
netalestinni, var fullur af olíu en allir
höfðu gert ráð fyrir að hann væri tómur.
Enginn veit hversu lengi Harðbakur
hafði orðið að baksast um miðin með
þessi 200 auka tonn af olíu, liklega ein-
Aðalgeir vélstjórí glímir við Ukanið af Harð-
bak og er um borð í frummyndinni, aftast á
bátadekkinu. Seinna gaf hann líkanið Sœ-
mundi Auðunssyni skipstjóra.
hver ár, jafnvel allt frá því hann var
keyptur nýr til ÚA árið 1950.
„Þessi 200 tonn gerðu Harðbak blaut-
an,“ segir Áki. „En þegar var búið að
tæma tankinn varð hann allt annað skip
Ragnar Malmquist (tíl vínstri) og Einar
Möller Fcereyingur föndra við skípasmíðar
um borð í Harðbaki.
Ljósm.; Þórður Jónsson
og eitt besta sjóskip sem ég hef verið á.
Þrátt fyrir þetta loddi orðsporið, um að
Harðbakur væri blautur, við hann alla
tíð.“
Auðvitað tók skipið á sig sjó þegar gaf
á. Á móts við brúna komu stundum inn
heilu fyllurnar sem fossuðu eftir göngun-
um að bátaþilfarinu aftur á. Enginn vildi
verða í vegi öldunnar þegar hún æddi
um borð og menn voru fljótir að forða
sér upp á keisinn enda ekki hættulaust
að vera á ganginum þegar sjórinn steypt-
ist fyrir borð aftur. Því fór þó fjarri að
Harðbakur væri einstakur um þetta í ís-
lenska flotanum en óneitanlega hélt þetta
sjávarrót við goðsögninni um að Harð-
bakur væri „blautur".
*
Það er gott að vera kokkur á Harðbaki.
Hann er enginn tappatogari sem skoppar
á öldunum. Hann hefur þvert á móti hin-
ar þungu hreyfingar, sem einkenna gott
vinnuskip og kokkarnir njóta þess. Það
er þó engin nýmóðins rafmagnseldavél í
eldhúsinu heldur olíufíring með spíss.
Það er því alltaf mjög hlýtt í eldhúsinu
enda vélin alltaf glóandi, ef ekki við
kaffihitun þá vegna eldamennskunnar.
„Og kannski," veltir Glói fyrir sér, „varð
þetta til þess að keisinn ísaði minna.“
Eldhúsið og matsalurinn, sem lágu
saman, voru framarlega í keisnum eða
því sem næst miðskipa. Þetta var kostur.
„Það jós sjaldnar af borðum hjá okkur
en í þeim skipum þar sem borðsalurinn
lá aftar,“ útskýrir Glói. „í Svalbak til
dæmis var borðsalurinn mun nær skutn-
um en þar var ég um tíma annar kokkur.
Eitt sinn sigldum við til Þýskalands með
fisk og tókum eins litla olíu og komast
mátti af með en útgerðin sparaði stóran
pening á að kaupa hana í útlandinu.
Skipið var því létt að aftan, lá á nösunum
eins og það var kallað. Svo var það eitt
sinn að fyrsti sagði mér að leggja á borð
sem ég gerði en varla hafði ég lokið því
en að skipið hjó í ölduna og allur borð-
búnaðurinn kom í bakið á mér.
Aftur, sagði fyrsti, og ég greip annan
umgang af diskum og meðfylgjandi. En
auðvitað fór allt á sömuleið. Skipið hjó
og hreinsaði allt af borðunum. Þegar
kokkurinn ætlaði að láta mig leggja á
borðið í þriðja skiptið var mér nóg boð-
ið, þreif nokkra diska og henti þeim í
vegginn um leið og ég benti kokkinum á
þá augljósu staðreynd að þetta væri
miklu fljótlegri leið til að brjóta allt leir-
tau skipsins en að standa í þeim óþarfa
að leggja það fyrst á borð. Harðbakur
hegðaði sér ekki svona.“
Harðbakur hefur orð á sér fyrir að
vera snyrtilegasta skipið í flotanum. Á
heimstíminu er kallinn vanur að láta há-
setana skúra og fægja skipið hátt og lágt,
kopar í handriðum er pússaður, veggirnir
28 - Sjómannablaðið Víkingui